Στο νόθο βλέμμα

φιγούρες…

Πάλλονται οι στάλες της βροχής

στη μαύρη λαμαρίνα μάτια τρεμάμενα

με τρόμο αντικρίζουν τα…

Ακλόνητο φορτίο κυλιόμενο

άλλοτε σε ώμους...φτερούγες τρυφερές

τώρα σε πλάτες...φτερούγες πια γειρτές

δεμένο με σκουριασμένες από αίμα αλυσίδες…

Στο μισοσκόταδο μιας πλάνης ανασαίνω

επάνω στα γυμνωμένα στήθη νεολαίων

κρατώντας αχρείαστες μαλθακές καρδιές…

Πώς αντιδράς στην ισοπέδωση της ψυχής

και φτάνεις μόνο την απώλεια να εξυμνείς

βλέποντας στη στιγμή το στίγμα της ζωής…

Ένας πλανήτης τυλιγμένος με πλέγμα δόλιων άστρων αλαζονικών…