Έγινε  ο ίδρος σαν νερό και  έφτιασε  ποτάμι

στο περιβόλι  χύθηκε  την ξηρασία να γιάνει

κείνο  το χώμα μούσκεψε ποτίστηκε με αίμα

ζευγάδες  μπήκαν στο βωβό και το έδωκαν σε μένα

δε τους το χώραγε η καρδιά σε αφέντες να το δώσουν

σημαία που είχαν πάνω του αυτοί να παραδώσουν

προτίμαγαν να σμίξουνε στους πάνω μαχαλάδες

με όσους γεννιούνται λεύτεροι και όχι ωσάν ραγιάδες

πήγανε στον καλόγηρο ανάψανε λαμπάδα

όσο θα καίει να έχει φως…

Γαυγίζεις  χρόνια συνεχώς

κανένα δεν τρομάζεις

μόλις πετάξουν κόκκαλο

στα μάτια τους κοιτάζεις

Παίρνεις  το ύφος το άγριο

πως τώρα θα δαγκώσεις

μα όταν δεις αφεντικό

πηγαίνεις να ξαπλώσεις

κατηγορείς  τους δίπλα σου

που έχασες τη μαγκιά σου

μα εσύ στο πρώτο πρόσταγμα

αράζεις στη γωνιά σου

Χέι χέι τσάμπα μάγκα

σου βαλαν περιλαίμιο  με μια ροζούλα  χάντρα

χέι χέι τι…

Ζωσμένες οι ψυχές με κομποσκοίνια

ακροβατούνε στην άκρη του γκρεμού

φέρουνε βάρος του κόσμου την ασχήμια

γυρεύουν κλαίγοντας το φως του φεγγαριού 

παραδομένες απ’ της  καρδιάς την φθήνια

μόνες κουρνιάζουνε  στην άκρη του μυαλού

Τις ψέλνουνε τρακόσοι καλογέροι

με στεναγμούς και με αναφιλητά

ύμνους από ξενόφερτο τεφτέρι

καθοδηγούμενες σε στείρο ωσαννά

αφού σφραγίστηκαν με βουλοκέρι

ανεμοδέρνονται  σε βρώμικα…