Θα βρεθούμε στην γη που μας γέννησε.
Ωχ αδέλφια η ώρα μας φτάνει.
Κάποιον χρόνο το μάτι ατένιζε
μια γροθιά υψωμένη, στεφάνι.

Θα βρεθούμε στις γούβες που πίναμε,
το καθάριο νερό που κυλούσε,
με τις χούφτες στους άλλους το δίναμε,
με ψιθύρους σε μας τραγουδούσε.

Στις αυλές θα βρεθούμε που ζήσαμε,
στα σοκάκια που οι μνήμες χορεύουν,
στους χωμάτινους πύργους που στήσαμε
και οι θρόνοι, αδειανοί μας γυρεύουν.

3ο βραβείο

του 4ου

Πανελλήνιου Ποιητικού Διαγωνισμού ΕΛΙΚΩΝ

(Μάιος 2015)

Χιόνι

Σπογγισμένο αίμα

που στράγγιξε

κι έγινε λάβα που καίει

στα σπλάχνα της.

Κάποτε,

μέσα απ’ τις ρωγμές του σώματός της,

γίνεται γραμμή κόκκινου μολυβιού.

Καίει ό,τι την πόνεσε.

Κι ύστερα

στάχτη

και χιόνι που πέφτει στο έρημο σπίτι.

Βροχή

Κάθε χρόνο

την ίδια μέρα,

μικρή…

Έπαψα να ονειρεύομαι τους τελευταίους μήνες

όπου οι μέρες τελείωναν σε ένα μαύρο κύκλο.

Έτσι ήταν το δείλι μας,

ένα τεράστιο μαύρο δάκρυ μέσα στην μελαμψή αγάπη μας.

Χάνουμε τους χρόνους σας,

μετανάστες σ΄ ετοιμόρροπα σκαριά,

με το ένα πόδι στην μπλε βελούδο της θάλασσας

και το δεξί να κρατιέται με το καρφί της ζωής σταυρωμένο στο ξύλο.

Χάνουμε τους μήνες μας,

σφαγιασμένα όνειρα μπροστά από τους δέκτες ,

μιας οθόνης θαμπής

έτοιμοι με…