σήμερα έφυγα νωρίτερα

 και το μετρό μου έτεινε

θωπευτικά το χέρι

ταξίδευα όλη νύχτα υποκλινόμενος

σε επινοητικούς διαλόγους

μήπως κυλήσω προς το μέρος κάποιου

καταπονημένου στοχασμού

έλεγες πως θα σ αντάμωνα

χρόνια τώρα

στο  γυάλινο ημίφως

στεφανωμένη με πορφυρά  μαλλιά

ανάμεσα σε πρόσωπα θρυμματισμένα

μα απώλεσα την ομορφιά μέσα στον φόβο

και τα πάθη  σβήνουν σε…

άξαφνα η πόρτα άνοιξε

εμφανίστηκε ο αιώνιος σεβάσμιος ποιητής

κρατώντας την αναπνοή του

μην σβήσουν τα κεριά τ ουρανού

ντυμένος με αιμάτινη στολή

κρατούσε λάβαρα εγκόσμια νοητικά

 μα εκλιπαρούσε  πάντα τον Θεό μαζί του

με πόνο και ντροπή μήπως και δεν τα

καταφέρει και λυγίσει

σκιρτούσε σαν κλώνος

στις πόρτες των σπιτιών και των φυλάκων

αιώνες τώρα

στα…

θέλω να γράψω  για την φλεγόμενη αντήχηση της φρίκης

και τις σκέψεις τις ανείπωτες

μα δεν υπάρχει αρκετή σιωπή

για κείνους που σπαράσσονται

στις ανοιχτές πληγές τους

και νιώθω πολύ μικρός και αδύναμος

μπροστά στο απέραντο το σκότος

που θεριεύει,χωνεύοντας παιδικές κραυγές

δεν υπάρχει τόπος χάριτος εδώ

ο θεός λείπει

μόνο αιμάτινοι γκρεμοί που θριαμβεύουν φτύνοντας την οδύνη

στην ψυχής μας

μόνο φλεγόμενα φτερά παιδιών…

 -κυρίες κ κύριοι καλημέρα

ακολουθεί βιώσιμος ποιητικός λόγος

με πλεόνασμα ψυχής

κυβερνητικοί κύκλοι ανακοίνωσαν πως

άλλαξαν οι καιροί

και το χρηματιστήριο ονείρων

κήρυξε πτώχευση

κήρυξαν στάση πληρωμών

ελπίδα δεν υπάρχει πιά

και δεν υπάρχει διαφυγή

κευνσιανές αναφορές

πλειοδοσίας ,

στοχεύουν την ψυχή μας

ντυμένες τάχα

στα μπλε και…

Σάλος στις ΗΠΑ: Λυγμοί παιδιών μεταναστών που χωρίζονται από τους γονείς τους - Η αντίδραση του Λευκού Οίκου (ΒΙΝΤΕΟ - ΦΩΤΟ)

Βίντεο που έχουν δοθεί στη δημοσιότητα από την Ουάσινγκτον δείχνουν παιδιά μεταναστών να κρατούνται σε συρμάτινα κλουβιά, να κάθονται στο τσιμεντένιο πάτωμα. Μια ηχογράφηση των παιδιών που κλαίνε σε κέντρο κράτησης επίσης κυκλοφορεί στο διαδίκτυο.…

μεσημέρι καυτό , με βρήκε μπροστά σε ένα ταμείο

κ αυτή μετρούσε τα όνειρα της

ήταν μεγαλόσωμη ,με πλατύ οστεώδες πρόσωπο

και κοντά κατάμαυρα μαλλιά που συνεχώς

τακτοποιούσε βιαστικά στους  ώμους

η φωνή της λεπτή κ αδύναμη μιλούσε σιγά

σχεδόν εκλιπαρούσε

χωρίς να νοιάζεται εάν ακούγεται

ήταν σαφής όμως και συγκεκριμένη

αφήνοντας ταυτόχρονα μια αίσθηση οικειότητας

μας…

τι είναι τα στιχάκια μου;

μία λέξη άφαντη

και αλλοπαρμένες φράσεις 

σε μεγέθη ασήμαντα

τινάζονται, σαν μόλις που ντυθήκανε

ως μάντισσες  βασίλισσες της λήθης

συνεχίζω να γράφω 

ως περιπάθεια της λύπης και της ποίησης

μα πάντα με κατέτρεχαν

αυτά τα φλογερά σ αγαπώ, με σκοτεινή αξιοπιστία 

την ζωή , που τάχα δεν μπορεί να μ αγαπήσει

την συνεχώς επικαλούμενη  θεοδικία του…

είθε η κρίση των σιωπών

στους ελαφρύς μας ώμους

να μην συστρέφεται

σαν  δαιμονικό

κάτω από την κούφια κουπαστή

στον βρωμισμένο αέρα

να δροσίσει η μέρα

το κοίλο του μυαλού μας

να στέλνουμε τα αδύναμα

στιχάκια μας

στην λήθη

να ακτινοβολούμε  φώς και ήλιο

στην ησυχία της ερήμου

και έτσι

να εξιλεωθούμε

σε μια…

περίεργο να μιλάει

εν καιρώ ειρήνης

για σφαγές

που ακούστηκε

να ξημερώνει η νύχτα την ημέρα

με πληγωμένες όλες τις κορφές

στην αρχή ένα κλαδί τσακίστηκε

από χέρια κυρίαρχα ,είπε

έπεσε στην αγκαλιά ενός παιδιού μήπως

και αντέξει στις πληγές

ακολούθησαν άλλα

σύρθηκαν με το κεφάλι κάτω

στο ματωμένο χώμα

μήπως και ξαναγεννηθούν

μύριζε ο τόπος ξηρασία

και ας είχε…

ψάχνοντας  για  όνειρα

καταφυγής και  λύτρωσης 

στα  τωρινά   γραμμένα

αναρωτιόμουν

πότε η χαμένη καρδιά

γίνεται σκληρή και πότε χαίρεται

ανοίγοντας παράθυρο

σε μιαν αόρατη σκηνή

αναρωτιόμουν δηλαδή για

τον σκοπό  της ποίησης

απέναντι στις σύγχρονες

κραυγές και τους αλαλαγμούς

ίσως απλά ν αναδεικνύουμε

το  όνειρο μέχρι να συναντήσει

την αλήθεια

ν…

Βράδυ αργά

εικόνες πένθους στην πλατεία

ψαλμοί και ψιθυρίσματα  ψυχής

-κοίταξε,

 μου είπες ,στην παλιά  βιτρίνα

-κοίταξε τώρα

-πρέπει να φροντίζω τον ματωμένο σταυρό

-να είναι πάντα εκεί , να αγκαλιάζει  τα άστρα

-να μην ματώσει ποτέ ξανά

-να προσέχω από το φίλημα εκείνο

 μήπως και αξιωθώ παλιό προσκυνητάρι των…

Σήμερα και προς τιμήν της παγκόσμιας ημέρας της ποίησης (;)  θα ήθελα να  σημειώσω

μόνο μία φράση του Μάνου Χατζιδάκη και αμέσως μετά η αποστροφή  μπροστά στα γνήσια μεθοδικά κτηνώδη ένστικτα του τέρατος που μπορεί να είναι δίπλα μας

 όποιος δεν φοβάται το πρόσωπο του τέρατος, πάει να πει ότι του μοιάζει [...] Η πιθανή προέκταση του αξιώματος είναι, να συνηθίσουμε τη φρίκη, να μας τρομάζει η ομορφιά [...] Η υποταγή ή ο εθισμός σε μια τέτοια συνύπαρξη, ή…

γράφαμε ποίηση ν αγαπηθούμε

με λέξεις απλές, πολύτιμες μα ικανές  

να αντέχουν

να  μας γλυκαίνουν την ψυχή 

λέξεις  σε φωτεινές στροφές 

στις πληγές μιας ανηφόρας δύσκολης με ήπιες ελπίδες 

λέξεις σαν φτερουγίσματα

ψυχής στην στήλη ενός 

αδύναμου  καπνού 

σαν να μαρτύρησαν  γιατί 

η ψυχή τους περισσεύει 

μα την νύχτα

στο δρόμο χαμένα τάγματα…

Όλες σχεδόν οι εφημερίδες σήμερα, αναφέρονται σε πρωτοσέλιδα

αφιερωμένα κυρίως στις υποθέσεις Novartis , Κουφοντίνας, δελτία καιρού

κλπ  

το παρακάτω είναι μια ανατριχιαστιή  σημερινή είδηση

που συνοψίζω παρακάτω , για να διαβαστεί εδώ 

Φρίκη χωρίς τέλος στη Συρία

 Τουλάχιστον 60 παιδιά νεκρά από τους

αδιάκοπους βομβαρδισμούς σε τρείς μόνο ημέρες

 Αεροσκάφη της Πολεμικής Αεροπορίας του καθεστώτος της…

νυχτώνει

και στίς γωνίες του σταθμού,

σαλεύουν αργές μονότονες φιγούρες 

με πρόσωπα ανυπόφορα

αργός κίτρινος καπνός

και μεθυσμένα ακίνητα ταξί εποπτεύουν

επίμονα τον χώρο

μοναχικές λιπαρές κουζίνες

και πιο μέσα, μουσική γεμάτη φάλτσα   

ανίκανη να φωτίσει την πλατεία

δονείται η αυλαία ενστικτωδώς

απ τα βαγόνια που στριγγλίζουν

και οι νύχτες γεμίζουν

ασκήσεις νεότητας και…

Το σκίτσο είναι εμπνευσμένο από το τραγούδι «Αχ, Ευρώπη»

και από τον στίχο «δεν μπορώ να τη βρώ με κομπιούτερ και με κουμπάκια»

ενώ απεικονίζει τη μορφή του «Τζιμάκου» πάνω στο χάρτη της Ελλάδας.

έργο του γνωστού καλλιτέχνη γκράφιτι  pol 

και βρίσκεται σπο χθές στο κέντρο της…

μιλώ  για σένα

γύρω απο μια φθίνουσα σκηνή

χωρίς προσκεκλημένους

σε έρημους δρόμους την αυγή 

όταν φυσάει το  ρεφρέν, ενός καημού  

πού  δεν ευτύχησε

να γίνει ορατό στην μουσική του

ταξιδεύω με  απουσία και έκσταση μαζί

σαν ποιητής του δρόμου

με ένα   βηματισμό που παραπαίει

ανάμεσα στην ατέλειωτή σιωπή

και  ένα αδειανό χαρτί στο χέρι



να ελευθερωθώ

από την  ατραξιόν της λήθης…

τίποτα δεν ταράζει τους περασμένους αιώνες

δεν μπορούμε ν αποσπάσουμε

ούτε ένα στεναγμό από τα συντελεσμένα

ενώ το παρελθόν φοράει τον σιδερένιο θώρακά του>>

είπε  ο Λόρκα

λίγο διαφορετικά ο Κέρουακ

υπήρξε χρόνος για οράματα και

αναθεωρήσεις

χρόνος για σένα ,για μένα

και ένα ερώτημα πλανάται:

τόλμησα;

άραγε τόλμησα;

άξιζε τον κόπο λοιπόν;

και τα βράδια στο βλέμμα…