μακάρι να γινόταν να έρρεαν τα σώματα

αγνά μες την σιωπή τους  

να κολυμπούμε ο ένας μέσα στον άλλο

σε ένα διάφανο στρώμα πραγματικότητας

χωρίς  τα άδυτα των θυσιών

να ήταν στέρεες μονάχα οι αλήθειες

που ολοένα μεγεθύνονται 

να ήταν οι άνθρωποι επι τέλους κατανοητοί

και οι λέξεις να ονειρεύονται 

να ικετεύαμε μόνο τον άνεμο

μην επισπεύσει την φθορά 

να αποστρέφεται την έρημο…

τριάντα συναπτά έτη παλεύω

μέ ενθουσιώδης  προσδοκίες

παιδικές που επιτείνονται

στον ρυθμό θυμώδους

πειρασμού

νόμος του παρελθόντος

βλέπεις αυστηρός αλλά  όχι  ικανός

την αταξία να σωπάσει

τα βράδια, σκοντάφτω  στο ρεμβώδες

σώμα των ονείρων που μάλλον

καταχράστηκα αφήνοντας τα ημιτελή

συχνά έτεινα το χέρι μου

στα άδυτα των μυστικών ψυχών

μην  επιτείνω τη φθορά

και…