Η ανάμνησή σου χάραγμα

μες την συνείδησή μου

κι έγινε ο πόνος , Φως κι Ανθός

στην πλάση την δική μου.



Κοιμούνται οι σκέψεις μεσοπέλαγα

Καράβια αραγμένα,

ενώ το δείλι στάλαζε

βαθιά μες την ψυχή.



Μου πεζογέλαες κρυφά

στου Ονείρου τα Μαϊστράλια

και σ’ ένα απάνεμο πρωί

της φωτεινής μου ανυπαρξίας,

μεθούσα τα σκοτάδια.



Νυχτολαλούν απ’ άκρη σ’ άκρια

Λόγια Ανεμοφτέρωτα…

Κι αν στην καρδιά σου κατοικούν
η Αγάπη και ο Χρόνος,
μες την Ψυχή σου βρίσκεται
το Θείο και ο λόγος.

Δίψασε η σκέψη του μυαλού
και δρόσισε τα χείλη,
από της Φαντασίας την πηγή
σ’ ένα μικρό λαγήνι.

Δρόμοι του διφορούμενου
που οδηγούν στην Πλάνη,
είναι τα χρόνια σήμερα
όταν η Πίστη πια δεν κάνει.

Περνώντας απ’ τα σύνορα

του ονείρου Φαντασία,

και φτάνοντας στ’ απόγειο

μιας θείας Μυσταγωγίας.



Ίντριγκες που χλόμιασαν

τ’ Αγέρα την φρεσκάδα,

διώχνοντας τ’ αρώματα

απ’ της φύσης την ομορφάδα.



Χωρίς τ’ απομεσήμερο

το δείλη να πεθαίνει,

τ’ απόβραδο που χάνεται

στο κύμα που σωπαίνει.



Και ένας Μαΐστρος που φυσά

στο Νότο ξεχασμένος,

το χρόνο ανοίγει για να δει,

σε χώρου την…