Κακά τα ψέμματα.

Καμία απο αυτές

τις προσπάθειες ανεύρεσης,

δεν αποτελεί οδηγό ματαιοπονίας.

Η αιμορραγία,

πράγματι γεννήθηκε.

Απλώς,

το αίσθημα του πόνου,

έτσι οξύ καθως είναι,

ταίριασε και χάθηκε

μέσα στη προθυμία κάποιων ανθρώπων,

που έσκυψαν,

για να μειώσουν την εδώ αγωνία.

Όσο για τις στεγνές αποδείξεις,

αυτές δεν υπάρχουν πιά.

Μονάχα σε περίπτωση μοναξιάς,

ίσως…

Ας κλάψω μόνος...

Καλύτερα έτσι.

Κάτω απο τέτοιες συνθήκες υγρασίας,

σαπίζουν τα ψέμματα

κι ό,τι στο εξής θα σου χαρίζω,

θα είναι στ' αλήθεια

δικό μου.

και τ' αφήσαμε,

πολύ κοντά το ένα με το άλλο,

πάνω στο αιωνόβιο δέντρο,

να δακρύζουν

ώσπου να ξεραθεί από εμπιστοσύνη

η φλούδα της διάκρισης

και να επέλθει

το πραγματικό δέσιμό τους

και μια αιώνια,

μονολεκτική υπόμνηση συνύπαρξης.

Ε,

απο τότε που κουβαλάω τη χάραξη,

στην οποία προχώρησα εγώ,

φοβάμαι πολύ,

όταν ακούω για αδιευκρίνιστες αιτίες πυρκαγιάς.

Στο κωδικοποιημένο "οπλίσατε",

βρέθηκε αιωρούμενος,

στην πλευρά της ζωής.

Με κλεισμένα μάτια.

όχι με σκοπό να προστατευτεί αυθόρμητα,

απο την εκπυρσοκρότηση του ανεπανόρθωτου,

αλλά για να ρίξει τη χαριστική βολή,

στον εαυτό του.

Παρότι κι αυτό,

γνήσιο απόσταγμα

επιλογής που στοχοποιεί,

το δηλητήριο μιάς πρόθεσης,

ακυβέρνητο

αφότου δόθηκε,

μη βρίσκοντας αμφιταλαντεύσεις

κύλησε

προς τους δισταγμούς.

Αλλεπάλληλες επιτυχίες του καθρέφτη,

κι ας μη σταματούν οι επιθέσεις.

Ο πόλεμος

απεικονίζεται πάντα ωχρός,

ετερόφωτος

απο την επινόηση

και το χειρότερο,

σε διαρκή εκκρεμότητα.

Δεν μπορεί να δωροδοκήσει

τα είδωλα του εφιάλτη τους,

με ένα νικητή.

Χάρις σε μιά παράσυρση της προσοχής μου,

απο το πιο διαδεδομένο χάος,

στέκομαι ακόμα στις ώρες.

Αυτές που μου έκρυψαν,

τα δευτερόλεπτα

τα οποία τέντωσαν το σκοινί

και το ότι ανα πάσα στιγμή

απλά "Ήσουν.."

κι άλειφες με μέλι τις θηλιές.

Η πρώτη γενικά,

ή μετά απο καιρό,

ιδιαιτερότητα,

έπεσε σε ζωντανό βυθό,

που έκανε όλα τα βήματα

για να ξεχάσει,

αλλά όχι το τελευταίο

για να μην θυμηθεί ξανά.

Αιωρούνται,

ελέω της ταραχής,

οι άλλοτε έγκαιρα αποθαρρυμένες,

απο τη μη κατάλληλη στιγμή,

ηχητικές εντάσεις των εξάρσεων,

που μέχρι πρότινος

λίμναζαν στον πυθμένα,

και φτιάχνουν την πραγματική φωνή.

Όσο προχωρά

η τυφλή προσέγγιση,

εμφανίζονται πόλοι.

Αναιτιολόγητη απόρριψη

ή βιαστικό δόσιμο.

Κάποια επίφαση ανάγκης

ντύνει το λάθος,

που σε ώρες στέρησης

της ουσιαστικής επαφής

με  τη Γη σου,

ζητά μηδενικά σημεία.

Και ο δρόμος

σκάβεται

απο κοντόφθαλμες ορατότητες.

Δεν οδηγεί

στον ισημερινό της γνωριμίας.

Συμπτωματικά,

η ειλικρίνεια του αισθήματος

και η ψυχρή λογική,

έκαναν στην ύπαρξη

ακριβώς τις ίδιες προσφορές:

Σκέψη,

αβεβαιότητα,

και θυσία.

Απο κοινού λοιπόν,

θα διαχειρίζονται την ευλογία

και τη χτισμένη πληγή.

Άηχο όνειρο

και δήθεν διαφυγή

απο την πραγματικότητα.

Στοιχειωμένα ξυπνήματα,

από σατανικές ομοιότητες

με δύσκολες στιγμές,

όπως εκείνη,

κατά την οποία η επαιτεία

για παροχή αισθημάτων,

λάμβανε χώρα μέσα στη σιωπή.

Κλειδί για το δωμάτιο,

ανάγκη για το πάθος,

φόβος για το λάθος,

τύψεις για την περισυλλογή.

Κι έπειτα η όρθωση

για το Σταυρό του αδιεξόδου,

τον καρφωμένο

με τα εργαλεία της σημερινής βραδιάς,

ο οποίος χώρισε τη διαμορφωμένη,

απο την επικείμενη ζωή

που έμεινε υπερβολικά μόνη της

με την αβλεψία,

χάνοντας

δυνατότητες πραγματοποίησης θαυμάτων.

Παίρνω,

να γδύσω,

τη νύχτα.

Να κρατήσω μόνο την ηρεμία της.

Για να φτάσω στο διαχωρισμό,

απο κάθε ανησυχητικό τριγμό της,

πραγματοποιώ ξυπόλητα βήματα

σε θρυμματισμένες συγκινήσεις,

μορφάζοντας

κι αποτασσόμενος

την εθελοτυφλία,

που τις έντυσε

και τις κάνει

μιά προδιάθεση σαρωτικής καχυποψίας

απέναντι στο σκοτάδι,

Για να επιστρέψω στην Αρχή,

μου δόθηκε ολόκληρη ζωή

να ψηλαφίσω,

προς ανεύρευση του κάθε ρίγους.

Τώρα,

βρίσκομαι στις πιο οικείες δονήσεις,

διαβαίνοντας το δυσκολότερο,

το έμψυχο κομμάτι των επαφών μου.

Διασχίζω ένα διάστημα,

κατά το οποίο συνθέτω

την χλωροφύλλη

της διύλισής μου στο κενό.

Όπως πάντα,

ο περιοδεύων θίασος των στιγμών,

στα αισθήματα,

επιφύλασσε

τον κορυφαίο μονόλογο,

για τη δυνατή σκηνή της ενδοσκόπησης.

Ευτυχώς χωρίς απρόοπτα.

Κι αυτή τη φορά,

ο ενικός παρήγαγε

το χειροκρότημα των λυγμών,

κλείνοντας ένα έργο,

που έστω και στο μηδέν,

έδωσε κάθαρση.

Σήμερα,

άλλοι δύο περιφραγμένοι πλανήτες,

εγκαταλείφθηκαν.

Οι αιμοδότες

της υπαρξής τους,

κατόπιν μιάς δοκιμασμένης έλξης,

συναντιούνται

στην ουδέτερη περιοχή

του προαιώνου χάους,

για ν' ανταλλάξουν

όλες τις τις ανατολές που μάζευαν.

Θα ήταν αδιανόητο,

τόση σταθερή αποφυγή

της επιφυλακής,

να μην περιλαμβάνει

στα αποτελέσματά της

και μια ανώνυμη ώρα,

όπου θα αφοπλίζονται

επείγουσες ή μη υποχρεώσεις.

Μάλιστα αυτό το Άγνωστο,

ταιριάζει απόλυτα,

σαν επένδυση

στο απάνεμο περιβάλλον,

που περιμένει να αντηχήσει μέσα του,

μετά απο καιρό,

η πρώτη ανάσα,

που θα βγεί απο την αναπνοή,

προστατευμένη,

μακριά απο το…

Απροσδιόριστο θρόϊσμα.

Κρύβει ίσες πιθανότητες

για τον απαλό άνεμο

και για το σύρσιμο της οχιάς.

Σε ανύποπτη στιγμή,

όπως αυτή,

γεννα θωρακισμένο δίλλημα,

την ώρα που,

πρό της ταπεινωτικά παθητικής στάσης,

παίζονται κορώνα γράμματα

εντυπώσεις-φαντάσματα,

καθώς δεν υπάρχει η γεύση τους

στη γλώσσα,

ώστε να γίνει κατανοητή

η γραφή,

που επιχειρεί το Είναι,

προς τη γαλήνη.

Ό,τι ξεχειλίζει

απο τη διάθεση,

στάζει

στην ανάγκη.

Έτσι,

η κλεψύδρα

της αλληλοσυμπλήρωσης,

μένει γεμάτη

με την απαραίτητη άνωση,

όσο οι αρχέγονοι φόβοι

βαθαίνουν,

περνώντας απο τα βράδια,

στις νύχτες.

Ανατροπή δεδομένων.

Μια νέα,

απρόσβλητη προοπτική,

στέκεται σιγά σιγά

στα πόδια της.

Κάποιες επιβεβαιωμένες προβλέψεις

την ευνόησαν.

Απόκτησε

ένα κάποιο ύψος,

που ξεπερνά εμφατικά,

τον θλιβερό κι αδρανή,

εξαιτίας μιάς στείρας αναμονής,

μέσο όρο των απογοητεύσεων.

Πλέον,

δε γίνεται

να αγνοηθεί απο τις ελπίδες.

Είναι αρκετά,

αν και αφύσικα,

αναπτυγμένη,

για να…