Πρώην στιγμή

και νυν ανάμνηση,

ζεστό ακόμα κομμάτι

στην προθήκη της εύκολης ανάσυρσης,

στο εξής θα διατιμάται

υπό το βάρος της κάθε περίστασης.

Για αξίες,

πάντως,

μετρήσιμες στην αχλή του συντελεσμένου.

Πολύ πιο κάτω

απο το ανεκτίμητο ενός βιώματος σ' εξέλιξη.

Αυτοσχεδιάζουμε πλέον,

τις αφηρημένες συντεταγμένες του κόσμου μας.

Ο υποβολέας του στίγματος,

είναι νεκρός.

Έφτασε σε ηληκία κραυγής.

-Όχι δικής του-.

Τον σκότωσε βίαια.

Επίλογος.

Δυστυχώς.

Αυτά,

τα κλεισμένα εδώ,

τέρατα,

είχαν αρχή,

μέση και τέλος.

Απλώνονταν σε χάρτινα αδιέξοδα,

έφτιαχναν ακίνδυνες αγωνίες

και ψευδαισθήσεις,

επιβίωναν,

πλήρως εξαρτημένα απο μιά πρόθεση.

Υπάκουαν σε μια τελεία...

Πολύ απέχει απο έναν συμβατικό τριγμό.

Η ταραχή που προκαλεί,

έχει περάσει απο ξηρά

και δαγκώνει,

κάτω από τη ψυχή.

Τέτοια ώρα,

νομιμοποιείται το ξέσπασμα υποψιών.

Όμως όχι...

Στην εγκαταλελειμμένη παιδική χαρά,

απέναντι,

ταλαντεύεται,

σε σκουριασμένη κούνια,

το κλάμα που πάλι εξόρισα.

Η παρτίδα βρίσκεται σε κρίσιμο σημείο.

Ακριβώς εκεί όπου λιώνει

η εικόνα και ο ήχος του ρολογιού,

οι σειρές,

οι τακτικές,

οι πρακτικές λεπτομέρειες,

κι απομένουν ακηδεμόνευτοι οι πεσσοί

ένας δίπλα στον άλλο,

με τη γαλήνη

ν' ανακαλύπτει την επιβίωσή της

και στη λευκή και στη μαύρη αρμονία.

Το εκατέρωθεν ματ,

χωρίς κινήσεις.

ΜόνιΜα προκαθορισΜένο απο φίλιες αποφάσεις,

Μόνιμα επώδυνο,

το τέλος και γι' απόψε.

Δεν αποτρέπει,

μετα,

την ίδια πάντα απορία:

Που θα πάνε

τόσα αποθέματα ανεπίδοτων πράξεων και λόγων;

Μένουν εντός εαυτού και τον δηλητηριάζουν

με απελπισμένα αγκαλιάσματα χαμένων ευκαιριών

και υποθέσεις.

Όσο κι αν μασηθεί η προχειρότητα,

δε θα βγάλει ποτέ γεύση δίψας,

αλλά βιασύνη,

που μουδιάει το…

Σχεδόν ξεσπάω.

Τραγικά σταθερό αυτό το επίρρημα

γεμάτο αιχμές

-εκεί αφήνω πολύ πόνο ζωντανό-

Στην προσπάθεια να φτάσω λίγο αέρα,

κόβομαι άσχημα

αλλά και πάλι

είναι ΣΧΕΔΟΝ υπερήφανος ο στολισμός της γυμνότητας

που παρουσιάζουν οι προθέσεις μου.

Τα χαλάει όλα

εκείνο το χλωρό,

ακόμα,

φύλλο συκής.

Κάποια βαθιά ρίζα μου,

εξακολουθεί να βρίσκει δάκρυ ηττοπάθειας.

Σε σάρκα μία,

δύο αγωνίες

προσπαθούν να νιώσουν

τα κοντινά σκιρτήματα,

ομοαίματα αδέρφια τους.

Μοίρασα

τις ψηφίδες

του χθεσινού ονείρου μου,

στις πράξεις του συνειδητού.

Θα πάρω απο όλες,

χειροπιαστές συνέπειες,

που θα τις σπείρω στον επόμενο ύπνο,

για να δω κι απόψε κάτι.

Ποιάς απόφασης

είμαστε η συνέχεια;

Ποιάς δέσμευσης

να γίνουμε η αφετηρία;

Σ' αυτόν τον άγριο παραπόταμο

των τακτοποιημένων σκέψεων,

η υποκειμενική γνώμη θ' ακονίζεται

στα πέτρινα δεδομένα του βυθού του.

Μέχρι να γίνει,

το ξυράφι στο μαλακό υπογάστριο

μιάς θάλασσας αποδιδόμενων ευθυνών.

Ψηλάφισε την ερωμένη

γράμμα γράμμα

και φτάνοντας,

ξημερώματα,

σε απόκρημνο ήτα,

έπεσε άσχημα

μέσα στην καινούργια μέρα,

χωρίς να έχει στις αποσκευές του

ούτε μία υπόμνηση αγάπης.

Μια κούκλα

πωλούνταν στη γωνία.

Σε μέρος

που κοιτά προς την ανατολή.

Μάτια υποψήφιων αγοραστών

τη σημάδευαν εξαντλητικά,

σε τέτοιο βαθμό,

που τα δικά της σταμάτησαν να λαμπυρίζουν πιά.

Αλλά απο απόψε,

αναπαύεται στο δωμάτιό Της,

απέναντι απο την εικόνα της,

μέχρι Εκείνη να γυρίσει

από ένα μέρος

που κοιτά προς το ηλιοβασίλεμα.

Εγκατέλειψε απροσδόκητα

τη θέση του.

Συνοδεύει τώρα,

τον έρωτα που απομακρύνεται.

Κι επειδή η λευκότητά του

δεν "πρέπει" να ηττάται,

φορά το πένθος

στα κοκκινισμένα του μάτια,

τα οποία κρατά κλειστά.

Καθημερινά,

η ζωή

έκανε με το αυτοκίνητο,

την ίδια διαδρομή:

Υποχρέωση-υποχρέωση.

Σήμερα

η απουσία ήταν διπλή.

Και τα φρένα,

μη χρησιμοποιημένα.

Μείνε αν μπορείς.

Αφου το ξέρεις.

Εξ' επαφής,

τα αλφάβητα των χτύπων μας,

επιτρέπουν στους συγκλονισμούς

να συλλαβίζουν ζωές.

Αν μη τι άλλο,

θυμήσου

την κοινή μας εμπειρία.

Το ότι όσες φορές

μοιράστηκε μια ανάσα,

η παραμονή,

κάτω από την επιφάνεια της σιωπής,

ήταν πολύ μεγαλύτερη

απο το μέσο όρο αντοχής ενός ανθρώπου.

Τέλος χρόνου,

Επιστρέφω το κορμί μου.

Κρατώ μονάχα

τη διαφορά που προέκυψε

στο διάστημα της ύπαρξης.

Ρευστοποιημένη

σε αποτυχίες κι επιτυχίες.

Για να μου μείνει και κάτι,

με το οποίο να πλύνω τη ψυχή μου,

που έβαλα ενέχυρο

στα ορατά και τ' αόρατα,

ώστε ν' αποκτήσω το δικαίωμα γνωριμίας

με τη γεύση τους.

Θα είσαι,

και μια λάμψη

κάπου μέσα στον κόσμο,

και κρυμμένος ήλιος.

Ευλογία και κατάρα

που ορθώνονται

από την ίδια κινητήρια δύναμη.

Απο ό,τι πήρες,

χωρίς να το διεκδικήσεις ποτέ.

Με υποθέσεις

αναισθητοποίησα

τη ζωή μου.

Καθυστέρησε να νιώσει

το κρύο

του πιο πρόσφατου απολογισμού,

κι αυτός

την πρόλαβε γυμνή.

Λόγω έκτακτης ανάγκης,

το κοχύλι αυτό,

δεν ανήκει πια

στη διακόσμηση του δωματίου.

Προωθείται

στην πρώτη γραμμή

των συμβολισμών που επείγουν.

Πρέπει

να ζωντανεύει ανελλειπώς,

την παρηγοριά ενός καλοκαιριού.