Απόλυτη σιωπή μπροστά στο τέλος,
η μοναξιά με σημαδεύει μ'΄ένα βέλος,
απ' τη φαρέτρα του έρωτά σου τραβηγμένο
και στο κομμάτια της καρδιάς μου καρφωμένο.
Φάνταζες ήλιος κι όμως έφερες σκοτάδι,
ήτανε κάλπικο το άγγιγμα, το χάδι!...
Δεν είχες τίποτα να πεις, ούτε να δώσεις
φοβόσουν μόνο, την καρδιά σου μην πληγώσεις.
Κι όταν σου είπα ''που σ' αγάπησα...συγνώμη''
λέξη δε βρήκες για να πεις, δεν είχες γνώμη.
Και τώρα έρχεσαι...τι μου… Συνέχεια
Θυμήσου την πρώτη μας φορά
που ενώσαμε τα χειλη
τα λόγια κάνανε φτερά
δεν ήμασταν πια φίλοι.
Ξεκίνησε το πιάνο σου μονάχο του να παίζει
το ντέφι εκείνο π' άφησες επάνω στο τραπέζι
ζήλεψε κι η κιθάρα σου κι ήρθε αναμεσά μας
να σταματήσει ήθελε εκεί τον έρωτά μας.
Θυμήσου που ακούμπησες
το ηλεκτρικό σου στόμα
και ξύπνησε απ' το λίθαργο
το κοιμισμένο σώμα.
Σηκώθηκαν οι νότες σου κι αρχίσανε τις τρέλες
κι όταν τις… Συνέχεια
Προστέθηκε από τον/την Λέλια στις 14 Νοέμβριος 2008 στις 15:41 —
7 σχόλια
Σκύψε πάνω από την
αγάπη μας και δες,
πόση ανάγκη χρειάζεται
να ζωντανέψει και πάλι,
αυτοπυρπολήθηκε και αποζητά
να νιώσει, ότι δεν πρόλαβε.
από την αρχή..
Θα γυρνάμε γύρω από
την ίδια ηδονή ξανά,
αυτούσιος ο πόνος
ζητάει να απορροφηθεί,
με μια κίνηση ολοσχερής.
Προστέθηκε από τον/την santana στις 14 Νοέμβριος 2008 στις 11:00 —
6 σχόλια
Κατάντησε ένα φορτίο ο έρωτας που νιώσαμε, φτάσαμε στο μηδέν σημείο και τον αποτελειώσαμε.
Στην τελευταία τρικυμία σωσίβιο δε ρίξαμε, έγιν' ο έρωτας θυσία και στα βαθιά τον πνίξαμε.
Μέσα από κύματα σαράντα πέρασε και κρατήθηκε, τώρα δεν είπαμε αγάντα και πια καταποντίστηκε. ----- Ο έρωτας να επιζήσει αδύνατον του αδυνάτου, αν το Εγώ επικρατήσει τον παραδίνει του θανάτου.
Προστέθηκε από τον/την Ειρήνη στις 14 Νοέμβριος 2008 στις 11:00 —
9 σχόλια
Kάποτε που η εικόνα σου
άγγιζε τα σύνορα
της φαντασίας, μέσα από
κόκκινο φόντο, απλώνονταν
όλες σου οι αισθήσεις,
δεμένες με τις ψυχικές
μου δονήσεις..
Έπρεπε τότε που
υπήρχε η έντονη έλξη
να είχες έρθει,
την εποχή που
οι κρύες μέρες
είχαν απομονώσει
κάθε μου λογική,
τότε που ήταν παγιδευμένη
μόνο για εσένα..
Προστέθηκε από τον/την santana στις 14 Νοέμβριος 2008 στις 10:30 —
6 σχόλια
Live eκτέλεση σε συναυλία
Τραγούδι: Γιάννης Μηνάς & Μανώλης Μαρούλης
πιάνο: Γιάννης Πρεβενιός Κάνε κλικ να το ακούσεις
Όσο κι αν προσπάθησα εσένα να ξεχάσω,
όσο κι αν προσπάθησα να σε ξεπεράσω,
όσο κι αν προσπάθησα την φλόγα σου να σβήσω,
τα δικά σου τα δεσμά δε μπόρεσα να λύσω.
Έψαχνα την άνοιξη μα βρήκα το χειμώνα,
ήθελα λιακάδα μα έπιασε… Συνέχεια
Τρεχει για να φτασει ν' αρνηθει τον εαυτο του...
τον Θανατο και την Ζωη αυτοκτονησε παρεα
Το Φεγγαρι ανατελλει χλωμο
οχι απο την ελλειψη ορμονων
αλλα απο ντροπη γι αυτα που βλεπει...
Νύχτα πλανεύτρα
καρδιά μου φταίχτρα
άχαρα βράδια
κι ο πόνος βάρδια.
Κάλπικα χάδια
όνειρα άδεια
κι ένα φεγγάρι
μαργαριτάρι.
Κι εγώ σπουργίτι μες το χιονιά,
Κι εσύ στου νου σου την καταχνιά.
Γύρω προκλήσεις
ξυπνούν αισθήσεις.
Πέτρινο βλέμμα,
σπαθί το ψέμα.
Χαρές φευγάτες
σε στέρφες στράτες,
χάλκινα λόγια
σα μοιρολόγια.
Κι εγώ σπουργίτι μες το χιονιά,
κι εσύ στου νου σου την καταχνιά.
Άν ζητήσεις και άν
νιώσεις την ανάγκη
να έρθεις κοντά μου,
θα είναι μια δύσκολη
απόφαση και από τους δύο,
να σύρεται η ελπίδα
ματωμένη από την
ατέλειωτη προσμονή..
Είμαστε και οι δύο
πιασμένοι από την ίδια
αναζήτηση, έρμαια
κλεισμένη η όψη σου,
να έχει υποδουλωθεί
και να υποχωρεί σε
μεμονωμένες αφoμοιώσεις.
Προστέθηκε από τον/την santana στις 13 Νοέμβριος 2008 στις 9:30 —
7 σχόλια
Μια κρύα νύχτα που άνθρωπος δεν θα με δει
θα καβαλήσω ένα αστέρι και θα φύγω
όλοι θα ψάξουν αλλά κανείς ποτέ δεν θα με βρει
και ένα γράμμα απ’ όπου πάω θα τους στείλω
(ρεφρέν)
Σ’ όλους τους φίλους που σωστά μου φέρθηκαν
σ’ όλους αυτούς που δίπλα στάθηκαν σε μένα
σε αδυναμίες της στιγμής σαν παραφέρθηκαν
και μυστικά μου πρόδωσαν καλά κρυμμένα
Σ’ όλους αυτούς που μεγαλώσαμε μαζί
σ’ όλους αυτούς που μου ‘μαθαν να αγαπάω
με κόπο μου… Συνέχεια
Πες μου πως έλειψες μονάχα για μια μέρα,
πες μου πως έφυγες να πάρεις λίγο αέρα,
κράτα το χέρι μου σ'ανοίγω την καρδιά μου,
γίνε αστέρι μου και γράψε στα όνειρά μου.
Μέτρα τα βήματα που κάναμε παρέα,
τα λάθη κύματα βουνά στην προκυμαία.
Κόπασε η θύελλα κι η θάλασσα είναι λάδι...
η αγάπη ατόφια ρίχνει πάλι παραγάδι!
Ρ
Και σ' αγαπώ και μ' αγαπάς
και όλα τώρα αρχίζουν,
τα λάθη τέλειωσαν με μας,
σαν ιστορία μιας… Συνέχεια