Ξεκινάμε και πάλι

τη μεγάλη έξοδο

απο τη σιωπή,

κρατώντας την ανάσα

στην απόφαση,

χωρίς

να αποδίδουμε μεγάλες εκπνοές

στα λεπτά

ή να τους εκχωρούμε

αποσπάσεις προσοχής.

Για να μην αρρωστήσει

απο ηττοπάθεια

το ασυνείδητο

και να μείνει πνοή,

στο στήθος του θάρρους,

αν χρειαστεί

να πούμε "Όχι".

Υποψιάζομαι

πως ήταν για σένα,

κάτι το ανεξήγητο,

εκείνη

η επανειλημμένη αίσθηση παρουσίας,

κάπου

στην άκρη του ματιού,

καθώς κοιτούσες

μέσα στο ονειρό σου.

Όπως υποψιάζομαι,

πως σήμερα κάτι έλειπε.

Είναι

που δε θα ξυπνήσω.

Μεσάνυχτα ακριβώς.

Ούτε στο σήμερα

παρουσία,

ούτε στο αύριο,

αλλά σ' ένα κομμάτι ζωής

στο προαιώνιο χάος πάλι.

Όπως όλες οι διαθέσεις,

οι επαφές,

και οι ανάσες

που έντυσαν

το απόλυτο μηδέν,

έτσι και η τελευταία,

η όποια προσθήκη,

εκεί καταλήγει,

βρίσκοντας,

για μιά στιγμή,

το χρόνο νεκρό.

Οφείλω πολλά

στη βροχή

των ματιών σου.

Κυλάνε

οι σταγόνες

και κάνουν το δέρμα σου

αλμυρό,

με τραβάνε

απο την ανατριχιαστική αφυδάτωση

που έχουν οι ώρες

στη στεριά.

Στην πάλλουσα επικινδυνότητα

της θάλασσάς σου,

έμαθα να ταξιδεύω.

Πικρά λόγια

ποδοπατώ,

και με πρώτη βάση

το νεογέννητο πόνο μου,

τα στοιβάζω αποκηρυγμένα,

το ένα

πάνω στο άλλο,

για να φτάσω

τη συγνώμη

στο ύψος

της ειλικρίνειάς μου

και της καρδιάς σου.

Εδώ κοντα υπάρχει αεροδρόμιο.

Τρίζουν καμιά φορα,

απο δονήσεις,

οι ώρες.

Εδώ διαγράφονται ονομαστικά,

απο τις λέξεις των ανακοινώσεων,

κάποια τονισμένα σημειά

πάνω στον κύκλο της ζωής:

Καθυστέρηση,

άφιξη,

αναχώρηση..

Υπερπτήσεις δυνατών συγκινήσεων

έχουμε πολλές,

κι όταν δε βρίσκουν

ανοιχτό διαδρομο καρδιάς,

συντελείται πτώση

και ταράσσονται

τα νερά του τυφλού…

"Όλες οι γεύσεις,

είναι πάνω

στα κορμιά μας..."

       ...

"Μάθαμε άριστα

τις ερωτικές πρακτικές.

Τις εφαρμόζουμε απόλυτα.

Συνεχίζουμε

με αγγίγματα,

κι όχι με επαφές

που προκαλούν ηλεκτρισμό..."

       ...

"Υπήρξε πολυτραυματίας το βλέμμα,

όποτε περνούσε

απο τα ζητούμενα μάτια..."

      …

Η,

εντός των τειχών,

Χαναάν,

γερνά,

αργοπεθαίνει

απο έλλειψη πολιορκίας,

κι έτσι χάνεται σιγά σιγά

η ελπίδα

για ηρωική εξοδό της

απο το προσκήνιο,

μέσω μιάς άλωσης.

Μιάς άλωσης

που ποτέ δε θ' αρχίσει,

αφού

δίπλα στη βαλσαμωμένη ιδεολογία της,

εκθέτει

και τα σύμβολα της παράδοσής της:

Φρίκη στα γήινα

και βαρύ ύδωρ.

Ίσως

ο ειλικρινής ιδρώτας

του άλλου σώματος,

που προηγουμένως

φιλτραρίστηκε

στην αγωνία του,

να είναι αυτός

που θα μουσκέψει αμέσως

τα φτερά σου

και θα τα κάνει

να βαρύνουν,

ώστε να μην ανοίξουν

για να πετάξεις

και να προλάβεις

το κλείσιμο των ουρανών.

"Αν"

"μήπως"

και "γιατί",

φθείραν περισσότερο τα πλήκτρα.

Αμαρτίες μιάς επίδρασης

απο μεγάλη παραμονή

στο πολικό σέλας

τησ αβεβαιότητας.

Τώρα η φυλή

φυτοζωεί,

πέρα απο το φως

και το σκοτάδι.

Οι νεκροί της

φέρνουν την παχύρρευστη,

απο τους αιώνες,

δίψα τους

-ένα μείγμα προηγούμενων παραλείψεων

και παρόντων αποτυχιών-

και την ακουμπούν,

μόνη…

ΠΙΣΩ

 Κανείς

δε συσχέτισε

τον ήχο της κραυγής,

με κάτι ανάσες

που πάλευαν

να γίνουν μέλη

των αισθήσεων

της μέρας

και της νύχτας.

ΜΠΡΟΣΤΑ

Σε μιά προσωρινή ανακοπή

του λόγου

συμπυκνώθηκε

η…

Εν δυνάμει,

το σύμπαν

μας συμπεριλαμβάνει

στις αναμενόμενες εκρήξεις του.

Κάπου

μέσα του,

υπάρχει σχηματισμένο

το φιλί μας,

που περιμένει

δύο πρώτα βήματα.

Ώρα της δουλειάς,

πέρας του ωραρίου,

τελεία.

Ώρα του φαγητού,

κορεσμός,

τελεία.

Ώρα της ερωτικής πράξης,

οργασμός,

τελεία.

Ώρα θανάτου,

αποσιωπητικά

μέσα στον καταμετρημένο χρόνο.

Πιο μακριά

απο το σώμα σου

που κάποτε φεύγει,

απο την καρδιά σου

που κάνει λάθη

και των δυό προσήμων,

απο τη φωνή σου

που σβήνει,

πιο μακριά

απο τις ερμηνείες και τις αναμονές,

στο προαιώνιο χάος,

βρίσκεται η ψυχή σου,

άσαρκο,

άπιαστο,

άλαλο,

ολοκάθαρο το εσύ.

Μιά πρόθεση

σαπίζει

πάνω στη γλώσσα.

Σε λάθος σημείο

σ' επικίνδυνο σημείο.

Γίνεται σιγά σιγά άκαιρη,

στεγνώνει,

σκληραίνει,

κι αν παρασυρθεί

απο τα γλαφυρά χρώματα

μιάς διαλαλούμενης δειλίας,

θα σκωτώσει αθώες στιγμές.

1.

Η καπαρντίνα

δε φτάνει για νασκεπάσει

αυτή τη ξαπλωμένη φιγούρα,

αλλά σίγουρα,

απο κάτω της κοιμάται

άλλο ένα παιδί,

που ιριδίζουσες υποσχέσεις

το διαβεβαίωναν

πως όλοι οι δρόμοι του ανήκουν.

2.

Γόνιμες διαθέσεις,

περιμένουν

την πρώτη τους βροχή

απο ελπίδα.

3.

Τέλος οι τριγμοί του πατήματος.

Το έδαφος είναι εξαιρετικά γλιστερό,

γεμάτο πεσμένα…

Για την παγγαία

που χωρίστηκε στον παράδεισο,

λίγο πριν τα κομμάτια της

επωμιστούν απο μιά ζωή,

το κλειδί της επανένωσης

δόθηκε στα χείλη.

Οι προεξοχές του ενός ζευγαριού,

να ταιριάζουν απόλυτα

στις εσοχές του άλλου.

Ποιός ξέρει

ποιές θα 'ναι

οι επιπτώσεις

απο τη ραδιενεργό ακτινοβολία

της αύρας σου...

Για την ώρα,

κρατά καλά η ακεραιότητα

που επενδύει

τη ψυχραιμία σου,

αν κι αρκεί

ένας οξύς σπασμός γεγονότος,

για να φτάσει στ' αυτιά

ο τριγμός της ψυχής,

εξαιτίας

ενός λυγμού

που βρισκόταν υπο πίεση.

Αν κι επιλέχτηκε πρώτη

η αιτία,

γυμνή

και τρομερά καθορισμένη,

προορισμένη

για την καλύτερη θέση

στην προθήκη των αμετάκλητων πράξεων,

βρέθηκε πάλι τρόπος πνιγμού της.

Αυτή τη φορά,

απο τη γύρω της

αυθαίρετη δόμηση προφάσεων.

Σε λίγο,

αυτό το κρεβάτι

δε θα χωρά δύο ανθρώπους.

Αναμεσά μας,

κοιμούνται τα λάθη.