Σαν βρικόλακες

Ο φόβος και η άγνοια με λίγη τεμπελιά
γεννούνε τέρατα φρικτά
όταν διασταυρωθούνε
που βγαίνουν σαν βρικόλακες
μεσ’ το βαθύ σκοτάδι
να πιούνε αίμα ανθρώπινο
να ζωντανέψουν πάλι ˙
και κάποιοι τα θωπεύουνε
να τους υπηρετούνε
μα όπως οι βρικόλακες
κι αυτά
δεν έχουν μπέσα.

Κάποτε ξυπνούν οι σκλάβοι,
πίσω από τη σιδεριά,
φλόγα ασίγαστη ανάβει
μέσα τους για λευτεριά

Κάποτε βρε πώς τα φέρνει
η ζωή, με μια βροντή,
οι ψηλοί χαμηλωμένοι
κι εκεί πάνω οι κοντοί.

Ρ.
Kάποτε γυρίζει τούμπα,
έρχονται τα κάτω πάνω,
πέφτουνε μέσα στη λούμπα
όσοι ήταν πρώτο πλάνο

Το βλέμμα μου δεν ήθελα,

να σηκώσω από σένα,

στα μάτια σου αντίκρισα,

θεοφώτιστη την μέρα.



Είσαι το κύμα που ποθούσα,

να ‘ρχοταν στην καρδιά μου,

το κορμί σου να θωρούσα

κι ας ήταν στα όνειρα μου.



Ήσουν το πιο γοητευτικό

άνθος, που φύτρωσε ένα πρωί

μες στο κήπο τον μαγευτικό,

ήρθες με του αγέρα την πνοή.



Έλα λοιπόν γλυκιά σε μένα,

είσαι το πάθος που αναζητώ,

άλλο πλάσμα δεν αγαπώ…

Η πηγή και δράκος



Μια φορά κι έναν καιρό

σ’ ένα  παραδείσιο μέρος

βαθύσκιωτο και δροσερό

υπήρχε όμορφη πηγή

που ‘δινε γάργαρο νερό.

Πηγαίνανε  οι κοπελιές

από τα γύρω τα χωριά

με γέλια και τραγούδια

για να γεμίσουν τα σταμνιά

κι νέοι τις πειράζανε ˙

όλα  μοιάζανε  όμορφα

και ειδυλλιακά .



Όμως  ένα ωραίο πρωινό

δράκος κακός την έφραξε

τη δροσερή πηγή

και για να πάρουνε  λίγο νερό

ζητούσε  καθημερινά

θυσία…

Μια ζωγραφιά '

τόσα χρώματα

κίτρινο, μπλε, κόκκινο,άσπρο

τόσο όμορφο

σε μαγεύει

Το κάδρο '

τόσο μουντό

μόνο ένα μαύρο

που την…

Στη φωτογραφία που κρατώ στην τσέπη μου

Ξεθώριασαν τα αρχικά της χρώματα

Ολόσωμη καταφυγή ομορφιάς

Αφανίστηκε στη ραγάδα της λήθης

Χλωμή χαρακιά διατρέχει τώρα το μέρος της καρδιάς

Κόβοντας στα δυο τις άρρωστες κοιλίες

Πήρε χρόνια πολλά να δεσμεύσει τα χρώματα

Κούρσεψε ουράνια τόξα που αχνόφεγγαν

Ωσπου να βρει απρόσκοπτα τη σωστή δόση στη παλέτα της…

Νύχτα με τσιγάρο βαρύ

κοιτάζω απ΄το παράθυρο

στο δρόμο μα εσύ 

δεν είσαι εκεί.

Η νύχτα είναι κρύα και ψυχρή

όπως η ανάσα σου

στο πρώτο μας

φιλί.

Έπεφτε χιόνι

όταν μου είπες

ότι ποτέ δεν 

θα μ΄αφήσεις μόνη.

Οι μνήμες και τα λόγια 

παραμένουν ανεξίτηλα

μα εσύ είχες φύγει τότε

για ένα τίποτα.

Σ΄αγάπησα πολύ

ίσως λίγο και εσύ

μα ποτέ σου…

ΠΡΟΣΕΥΧΗ

Με αυτά που κάνεις,

Πας να μας τρελάνεις,

Με μεγάλο σου ψέμα,

Το χαμηλωμένο βλέμμα.

Φίλη δεν θα είσαι,

Αφού προσποιείσαι,

Και θα μπει πια τέρμα,

Ο φόβος φυλά τα έρμα.

Άμα θες να μείνεις,

Με δένεις και…

Στην πιάτσα, μόνον οι κακοί

μ’ αυτούς,  που  βγαίνουν στο κλαρί

οι διαρκώς βαρύγδουποι

εταίροκαπαδόκες

θεωρούνται ξύπνιοι, αποδεκτοί

…μάγκες, καπάτσοι,  πονηροί

και δυσφημούνται οι καλοί

ως  δόλιοι,…

Μικρό πουλί μελωδίας λεπτό αγριοκάλαμο 

Με πολιορκούν τα σύννεφα

Που στα γόνατα κρύβεις

Όταν βγαίνεις νικητής

Απ' την ξόβεργα

Και του αγέρα το σεντόνι

Στα δυο διαρρηγνύεις

Είναι που υπάρχω πάνω στου κόσμου

Την αιθέρια κορδέλα σαν στολίδι γιορτής!



Μικρό πουλί χνουδάκι τρελό του Έρωτα

Σπαταλώ τις χάντρες των…

Απόψε θα σε αρνηθώ μια και καλή

Δεν θα έχεις τόπο να στρώσεις το δάκρυ σου

Σε κορμούς που κάποτε χαράξαμε τα αρχικά μας

Με χαρτοκόπτη θα χαράζεις αινίγματα δυσεπίλυτα

Δεν θα σου απαντώ

Οι λύσεις είναι για τους οργισμένους και τους ημιθανείς

Εκείνους που η καρδιά τους αφόρμισε απ' την σκληράδα 

Κι εγώ ισορροπώντας πάνω σε τεντωμένο…

Γυρίζω πίσω



στις ίδιες τις συνήθειες τις παλιές,



δεν φτάνει τ' όνειρο να ζήσω,



φιλιά αόρατα και αγκαλιές.



--------------------------------



Γυρίζω πίσω



σε κόσμο επιστρέφω υπαρκτό,



θα μείνω και θα προσπαθήσω



στα δύσκολα να μην λιποτακτώ.



-------------------------------------



Γυρίζω πίσω,



σ' ονείρου τρέλα δεν θα ξαναμπώ,



στη γη και πάλι…

Λένε πώς ο χρόνος γιατρεύει,

πώς το αύριο είναι κάτι καινούριο,

    κάτι άγνωστο,

πώς κλείνει πληγές,

σβήνει συναισθήματα

και χρόνο με το χρόνο

θάβει αναμνήσεις.

Εκτός από το αύριο όμως

ο χρόνος έχει και το χθές,

το χθές που φορές μπλέκεται

με το αύριο γκρεμίζοντας,

ότι έχτιζε

τόσο καιρό

με τόσο κόπο

φέρνοντας και πάλι στο νου

χιλιάδες αναμνήσεις,

χιλιάδες…

Πιο πολύ κι από τα μελαγχολικά σου μάτια

Αγάπησα τα βρόχινα χείλη σου

Σκληρά σαν τη κρούστα του αλατιού

Στα βράχια της πατρίδας μου

Που κυράδες της σιωπής με υφαντές ποδιές

Τη συλλέγουν κάθε που σημαίνουν

Πάνω στη γη οι ορθρινές καμπάνες του βυζαντινού κωδωνοστασίου!



Πιο πολύ κι από τον ήχο του κύματος

Αγάπησα τα στεγνά σου…

Θα ‘θελα να ‘μαι κοντά σου να ‘ξερες πόσο,

να σ’ αγκάλιαζα τις νύχτες με χάδια τρυφερά,

του έρωτα μου τα φιλιά στο κορμί σου ν’ απλώσω

και στα μάτια σου ν’ αντίκριζα την αστροφεγγιά.

Θα ‘θελα να ‘μαι κοντά σου να ‘ξερες πόσο,

να βάσταγα χαρούμενος το δροσερό σου χέρι,

την γλύκα των χειλιών σου λαχταρώ να…

Κουπλέ

Κάθισα κι’ έραψα, μικρή σχεδία…

Οι αναμνήσεις,γυρίζουν και πάλι στο δωμάτιο.

Τα λόγια,οι σκέψεις,οι στιγμές

έχουν φορέσει τα καλά τους.

        Έχει νυχτώσει.

Το φώς στο δωμάτιο αχνό.

        Κυριαρχεί σιωπή.

Ταξιδεύεις όλο και πιο κοντά μου πλέον.

       Φτάνεις το νιώθω,

Νιώθω τ΄αρωμά σου,την πνοή σου,την αφή σου.

Το δροσερό αεράκι,σε φέρνει όλο και πιο κοντά μου

       πλάι μου,ναι,είσαι πλάι μου...

Όλα είναι εδώ όπως…

Πλήττω γιατὶ δὲν ὑπάρχω.

Γεννήθηκα ἀπὸ ἕνα χασμουρητὸ

Πεθαίνω,

καταπίνοντας τὸν κόσμο μ’ ἕνα μεγαλύτερο.

Διασχίζω μιὰν ἔρημο

Τμήματα τοῦ σώματός μου,

Ἐξαφανίζονται κι ἐμφανίζονται σπασμωδικῶς

Γιὰ κεφάλι ἔχω μιὰ πυργωτὴ φωλιὰ τερμιτῶν

Λέξεις, πράγματα, ἀνθρώπινα ὄντα,

Στέκουν νεκρά…