Μάταια διεκδικείται
από μέρα
που θέλει να ζωντανέψει
πλαστογραφημένους ίσκιους,
κι από τη νύχτα
για να προσθέσει αυτή,
άλλη μιά σκιά
στο άγριο τοπίο της...
Η συνείδηση αποφάσισε,
πως η ψυχη που κινεί
αυτή την αδύναμη έκταση του φωτός,
ανήκει σε άνθρωπο.

Βουτώ στα πιο βαθιά νερά

μία κρυφά μια φανερά

στις μυστικές σου δίνες

ν' ακούσω τις σειρήνες.





Ν' ακούσω να ξελογιαστώ,

το μύθο σου να τυλιχτώ

ρούχο και παραζάλη,

να βρω την άκρη πάλι.







Στον ύπνο μου σε φτάνω.

Ξυπνάω και σε χάνω.

Βουλιάζω στα ρηχά.

Γιατ' είσαι όνειρο άπιαστο,

φωτιά και θαύμα άμοιαστο:

ήλιος μες στα νερά ..







Βουτώ να πιάσω το σταυρό

στο σώμα σου τ' αμαρτωλό,

βαθιά στον…

otanfygv.getiteirini.mp3(μ' ένα κλικ ακούγεται το τραγούδι)

Θέλω πριν φύγω να μου τάξεις

ούτ' ένα δάκρυ να μη στάξεις,

μη νιώσεις θλίψη.

Αφήνω εκεί ό τι δικό μου

κι υπόσχεση το σ' αγαπώ μου

να μη σου λείψει.



Κράτα του γέλιου μου τον ήχο,

το σ΄αγαπώ σε κάθε στίχο,

φυλάκισέ τα.

Απ' τη δική μου απουσία,

αν πέσεις σε…

Ζήτημα περιθωριοποίησης
μέσα στη σιωπή,
προέκυψε,
για λόγους πρακτικούς,
από τότε που η γραφή
υποκαθιστά τη φωνή,
παρόλο που,
εκ των πραγμάτων,
το μελάνι
στεγνώνει πιο εύκολα
από την υγρασία του ποθητού ήχου
κι εντείνεται
η εκμάθηση κανόνων σύνταξης,
όσο αφορά τα αισθήματα.

Άνοιξε τις φτερούγες και πέτα στην έρημη χώρα.

Στη χώρα που κατοικεί το αμάλγαμα της ανομίας.

Εκεί που η ενθυλάκωση συνιστά την ύψιστη αξία του δημοσίου βίου.

Πόσα, πράγματι, λάθη συνθέτουν το παρελθόν.

Και πόσα προδίκαζαν την επέλευση του μέλλοντος.

Χτίστηκε η ελπίδα της δίκαιης πολιτείας πάνω στην πλάνη του οραματισμού.

Στραγγίζει στο σήμερα ο άνθρωπος το απόθεμα αγάπης.

Γεμίζει με θανατηφόρο μίσος την καρδιά.

Ζητά την αποκατάσταση…

Ακμαία απόσταση,

κουλουριασμένη

σε μεσόκοπο πάθος.

Απόσταση,

στη λίπανση της οποίας

πλειοψηφούν πια

τα τεχνητά δάκρυα

και ό,τι υπολογίζεται πως θα χαθεί

ακολουθώντας

την αγρύπνια κάποιας αναπαράστασης

που την οργάνωσε

ένα φυσικό κενό ζωής

και κορυφώνεται 3 π.μ περίπου.

Λίγο πριν...

Ωρα που από τους πόρους της,

εκκρίνεται η απέχθεια

για κάθε είδους υγρασία,

ενώ ο κίτρινος φωτισμός του…

Το κόκκινο το χρώμα ταιριάζει στη φωτιά,

το πράσινο μιλάει για τη φύση,

το κίτρινο τονίζει του κόσμου την ψευτιά,

το μαύρο για ένα άσχημο μεθύσι.



Το κόκκινο το χρώμα για έρωτα μιλά,

το πράσινο κυλά σαν οξυγόνο,

το κίτρινο για αλήθεια το ψέμα, μου πουλά,

το μαύρο με γερνάει σαν το χρόνο.



Το κόκκινο θα ντύνει κορμάκια θηλυκά,

το πράσινο τα δέντρα ζωγραφίζει,

το κίτρινο φωτίζει ρουτίνας υλικά,

το μαύρο στην ψυχή πάντα φοβίζει.



Το…

Ο  βασιλιάς είναι γυμνός

με σκουριασμένο στέμμα

ζει σε παλάτι από πηλό

κρυμμένος μες το  ψέμα

Αγόρασε τον έρωτα

σε βρώμικα σεντόνια

διαδικασία συνεχής

εδώ και τόσα χρόνια

δεκάδες υποτακτικοί

είναι στη δούλεψη του

μα δούλος έγινε αυτός

στην στείρα λογική του  

Ο  βασιλιάς είναι γυμνός

με σκουριασμένο στέμμα

ζει σε παλάτι από πηλό

κρυμμένος μες το…

ΩΡΑΙΑ ΛΟΓΙΑ ΧΟΡΤΑΣΑ

Από ωραία λόγια χόρτασα,

Κοντά σου δε ξαπόστασα,

Και να γλυτώσω πρόφτασα,

Όπως τη κλέφτρα το ‘σκασα.

Με θεωρούσες κουκλάκι σου,

Που είχες στο τσεπάκι σου,

Ξύπνησε το σκλαβάκι σου,

Δε πίνω άλλο φαρμάκι σου.

 …

Μέχρι τα χείλη
να βρούν τη δύναμη
να συναντηθούν,
για πρώτη φορά
εκτός του αγνώστου...
Μέχρι τότε,
σερνόταν
πάνω στο υπόλοιπο κορμί,
για μερόνυχτα,
το τελευταίο ερωτικό φιλί.

Κουπλέ

Τίποτα, δεν είναι όπως χθες

τίποτα, δε λέει όμως ν’ αλλάξει.

Ίδιες  παραμένουν οι καρδιές

λείο, σαν καθρέφτης  το μετάξι

τίποτα, δεν είναι  όπως  παλιά…

ήσασταν απόντες..όταν τα νιάτα έκαναν έκκληση για συμπαράσταση



ήσασταν απόντες..όταν ζητούσανε τρόφιμα και φάρμακα



ήσασταν απόντες..όταν το θεριό έριξε την πύλη με τις σημαίες και τα συνθήματα



ήσασταν απόντες..όταν το αίμα των νέων πότιζε τον ιερό χώρο της…

Και πάλι καίγονται
κόκκινες προσδοκίες.
Κι ο καπνός τους,
πάει πάλι την ίδια διαδρομή.
Προς το ηλιοβασίλεμα.
Κάπως έτσι
βρίσκεται πάλι σ' αναντιστοιχία
η ώρα δύσης
με την πραγματικά αισθητή ατμόσφαιρα,
που έχει προχωρήσει περισσότερο
μέσα στα λεπτά.

Μύρισε χειμώνας και ήρθε ο καιρός

όπου ο άνεμος θα νοιώσει σαν θεός,

η μέρα γρήγορα γλυκά θα προσκυνήσει

το άγιο δισκοπότηρο που είχαν ευλογήσει.

Οι άγιοι γοργά θα συναχθούν…

Γινήκαν τόσα που ντρέπομαι γι' αυτά.

Πολλά χαθήκαν απαρνήθηκαν το μνημονικό.

Μερικά κίνησαν για μέρη μακρινά.

Κι αυτά που πίσω 'μείναν μνέσκουν όλα εδώ.

Το καλό είν' το κακό και το σωστό είναι το λάθος.

Το μαύρο δείχνει πιο λευκό σαν το κοιτάς με πάθος.

Το πίσω πάει εμπρός, όλα μοιρασμένα, όλα αντίθετα.

Λόγια συγκεχυμένα, μαραμένα ονόματα κ' επίθετα.

Με μία γομολάστιχα
να γίνονταν να σβήσεις
του δρόμου σου τα άτυχα
από τις αναμνήσεις.

Να πέρναγαν αδιάφορα
μέσα από τη μνήμη
αισθήματα παράφορα
και της καρδιάς σου δήμ(ι)οι

Όσα σε διαλύουνε
και φίλους λιποτάχτες.
από το νου να φύγουνε
ας έβγαζες τους φράχτες.

Άνοιξε μ' ένα "δόξα σοι"
του νου το φωτοδότη
και μην αφήσεις πρόσβαση
σ΄άλλον "Ισκαριώτη".

ΑΥΤΟ ΕΙΝΑΙ ΑΠ’ ΤΑ…

Αυτό είναι απ’ τα παράδοξα,

Σβήσαμε τ’ όνειρο άδοξα,

Στενάζουν στα ραδιόφωνα

Τραγούδια χαμηλόφωνα.

Αυτό είναι απ’ τα παράλογα,

Παρασυρθήκαμε άλογα,

Στου δρόμου τα τετράγωνα,

Πια κτυποκάρδια άγονα.

 …

Σιγά σιγά

νιώθεται

η εικόνα της γαλήνης.

Ήδη,

την κατάλληλη στιγμή,

βρέθηκε από την ανάγκη

η εύστοχη σιωπή,

ο ήχος

της ήρεμης ανάσας,

ή εκείνος της πρωτότοκης,

για τους Δύο,

κοινής λέξης.

Και σίγουρα,

στη δική τους θέση,

κατειλημμένες,

οι υποδοχές κορμιού και ψυχής,

βαθιά σ' ενα σκοτάδι ζεστό,

όπου παντού μέσα του

αγγίζεται το ωμέγα απο τη Ζωή,

που μέχρι τώρα

ήταν προσεκτικά φυλαγμένο,

στην ύπαρξη του άλλου…

Έχουν σπάσει οι αρθρώσεις
της συνειδητοποίησης.
Σφίχτηκαν
γύρω από το ανεπανόρθωτο
μιάς αποτυχημένης νύχτας,
αλλά εκεί δεν βρισκόταν
έστω κάποιο κατάλοιπο από θάνατο
σε απόσταση αγγίγματος,
παρά μόνο ο σφυγμός μιάς απουσίας
στα ζεστά ακόμα σεντόνια,
που επιβλήθηκε συντριπτικά
και ξυπνά τον τρόμο,
ο οποίος δεν εγκλωβίζεται ποτέ.