Ο γάιδαρος του Παντελή ζει κάπου χρόνια χίλια

ήρθε από χώρα μακρινή

και τόπο μαγικό

αντί σανό τον ταΐζε με κόκκινα σταφύλια

και αντί νερό του έδινε

να πιει  κρασί λευκό

Πάντα μαζί  τον έπαιρνε βόλτα στο καφενείο

εκεί που μαζευόμασταν

και πίναμε ρακί

όταν σκυλοβαριόμασταν μας έλεγε ιστορίες

και εμείς τότε του δείχναμε

δέουσα  προσοχή

Πολλές φορές ταξίδευε διακόσια χρόνια πίσω

τότε που ήταν στη…

Πως να ξεφύγεις

από τα νύχια που έχουν

αυτά τα παλιά ποιήματα;

Είναι αδύνατον.

Δε γράφτηκαν ποτέ.

Μια μέρα που ξεκίνισα να πρόχορω στον δρόμο

είδα τον μπάτζο τον φτωχό να βγάζει ένα νόμο

για την ανθρώπινη φιλή που μας γερνάει καμάρι

ρίξε μια άσπρη προσευχή και κάνε μου την χάρη

πέτα στα σύνεφα φωτία να καψουμε τους δράκους

και μες στην όμορφη πενία να ρίξουμε τους τάκους

γιατί η μάγκικη πενία μας γέμισε τα χέρια και να

που όλα ξάφνικα μας φένονται μαχαίρια.................

ρε ταχυδρόμε σφύριξες και έφερες το…

Μια μέρα σε τσακόσανε βαριά μαστουρομένη και μέσα στην

φαγούρα σου ήσουν εθιζμένη τι ήθελες τι γύρευες εσύ με

τους ατσίδες αφού την τρόμπα άρχισες στα τρών οι παπατζίδες

τώρα στην πιάτσα τριγυρνάς χωρεύεις τσιφτετέλι και το ριχό σου

όνειρο στο τρώνε οι αγγέλοι πετάς μέσα την σάρκα σου και τρώνε

τα μυαλά σου γιατί εσύ δεν πίστεψες την δόλια την καρδιά σου

οι άρχοντες σε πήρανε να βγάλεις τον καημό σου και εσύ το τρένο

έχασες στον δήθεν ερχομό…

-καλώς τον Μπένυ μου !



-καλώς σας βρήκα υπέρτατε !



-πως τα πήγες με το ΔΝΤ φουσκαμπούκη μου?

 

-υπέροχα ,τους έπεισα επιτέλους !



-ότι θα εφαρμόσουμε το Μεσοπρόθεσμο ?



-και όχι μόνο !



-δηλαδή ?



-ότι το δέχτηκαν και οι ποπολάροι !



-και πως και σε πιστέψανε ?



-τους διαβεβαίωσα, ότι μας πετάνε μόνο αυγά !…

#

Δεν έχω  όνομα  ...  επώνυμο ταυτότητα ,

δεν είμαι κάποιος που θα κάνεις κωδικό

πετώ στα σύννεφα ... διαβάζω τα μηνύματα ,

 έχω στον κόσμο μου την τρέλλα οδηγό

 …

Μακάρι να είχα δύναμη τον κόσμο να αλλάξω

ποιος είναι παλιοκερατάς να το βροντοφωνάξω

και τα παιδιά να μάθουνε  που πάνε στο σχολείο

πως η ζωή δε βρίσκεται μονάχα στο βιβλίο

Ρουλέτα και αυτοκίνητο μου είχαν κάνει δώρο

μα εγώ τα εξαφάνισα γιατί μου πιαναν…

Πρώην στιγμή

και νυν ανάμνηση,

ζεστό ακόμα κομμάτι

στην προθήκη της εύκολης ανάσυρσης,

στο εξής θα διατιμάται

υπό το βάρος της κάθε περίστασης.

Για αξίες,

πάντως,

μετρήσιμες στην αχλή του συντελεσμένου.

Πολύ πιο κάτω

απο το ανεκτίμητο ενός βιώματος σ' εξέλιξη.

Σε μια παραλία αδειανή που μου τα

σκάει το κύμ,α βγάλε θεέ μου μια κραυγή

για να μου πεις το νήμα δώσε στην δύναμη

φωτία να πελεκίση χάδι και την φτωχή μου

την καρδιά να πάρει μες στον άδη για τον

καημό του ερχομού σε ασπρόμαυρη ταίνια

βλέπω το ναι του γυριζμού και χάνομε στα

θεία σαν κοφτερό και ατίθασο σκωτάδη η

ψυχή μου που αδειανή εξάπτετε στην πρώτη

επαφή μου......

Μπορεί να νομίζεις

πως όλα τέλειωσαν,

και πως μάταια αντιστρέφεις

μια σχέση, που σπαρταράει

στο αδιέξοδο και στο

ανικανοποίητο…

αλλά ακόμα δεν

ειπώθηκε η τελευταία λέξη,

σέρνεται το αδιανόητο

με το ανήμπορο.

και μαζί ζούμε μια

καινούργια αλήθεια,

για όσο δεν υποχωρούμε

Βλέπω εικόνες μαγικές και κόσμο σαλεμένο

με τον γλυκό τους τον καημό τον ψέυτικα δεμένο

που μες στο φώς τους χάνονται και ανοίγουν τα

νερά τους μέσα στο χάος το θολό τα ψεύτικα ονειρά τους

χαμένα σε ένα δάσος με την φτωχή καρδιά τους λύνουν το

φώς του δηλινού και αράζουν στην υγεία τους με το σοφό το

ψέμα τους πλαγιάζουν στα όνειρα τους και την χαμένη εικόνα

τους φωνάζουν στην καρδιά τους....

*

Με  συννεφα  πολυχρωμα , αρχισε  να  σκεπαζει ,

τον  ουρανο  η  μερα  αυτη  και  οψη  να  αλλαζει ...

Μια   τροπικη   ψιλη  βροχη  , ραντιζε  το  βαπορι ,

και  γω  τ` αλμπουρο  κοιταζα , που  στολιζε  την  πλωρη ...

Πουλια  λαλουν  αλλοκοτα , φωνες  παραδεισένιες  ,

μεσα  σε  δασος   που  μιλα ,  με  λεξεις  ξεχασμένες…

Αιχμάλωτος σε κόσμο δύο διαστάσεων.

Έρμαιο και άθυρμα μιας εικόνας.

Ο άνθρωπος γεννήθηκε πνεύμα αγνό.

Τώρα πεθαίνει σε μιαρές αισθήσεις.

Νιώθω τη Γη να ταράζεται!

Τον ουρανό να σβήνει στο τεχνητό φως της μητρόπολης των παρασίτων.

Κοιτάζω τ' άστρα με πόνο να πνέουν τα λοίσθια...ο Αυγερινός σιγοκαίει.

Λίγο πιο πέρα η Ανδρομέδα σκιάζεται το τέρας της απάτης δεμένη στο βράχο του σύμπαντος.

Τόσοι και τόσοι καιροί μοναξιάς!

Αυτοσχεδιάζουμε πλέον,

τις αφηρημένες συντεταγμένες του κόσμου μας.

Ο υποβολέας του στίγματος,

είναι νεκρός.

Έφτασε σε ηληκία κραυγής.

-Όχι δικής του-.

Τον σκότωσε βίαια.

Φύσηξε βαρδάρης

από το βορά,

σκόρπισε τα φύλλα

άνοιξε η καρδιά.

Χρόνια απλωμένα…