Απο το είδος

της νίκης,

εδώ υπάρχει

μόνο η φυλή,

που πιστεύει στη λογική.

Αμέτρητους τριγμούς

στα συρτάρια,

αφήνουν

οι στοιβαγμένες λύσεις,

που διαμέσω της ακοής,

σχεδόν εφάπτονται

με το μουδιασμένο στόμα,

χωρίς να μπορούν

να το βοηθήσουν.

Χωρίς να μπορούν

να τεκμηριώσουν

ποιο ένστικτο τελικά,

κράτησε κλεισμένα

τόσα κατάλληλα λόγια.

Η αυλαία ανοίγει και στη σκηνή ένας μπαμπουίνος με φράκο υποδέχεται το πλήθος κάνοντας υποκλίσεις.

Τα φώτα χαμηλώνουν και πάνω στα σανίδια περπατούν αργά χορευτές που παραμιλούν,δεν υπάρχει ρυθμός,ο καθένας κάνει ότι θέλει,κάποιος σκοντάφτει και πέφτει,σηκώνεται ξανά και συνεχίζει να περπατά παραμιλώντας με βλέμμα χαμένο,στο πιάνο οι νότες παίζουν Erik Satie,η σκηνή…

Χρηστος Γιαννοπουλος-Ρανια Τεκου

https://youtu.be/NU_Pctkfmyg

Σβήνω τ'ουρανού τ'αστέρια

να μη βλέπω το μπελά μου

του Ιούδα τα μαχαίρια

τα μαχαίρια σου, κυρά μου.

Τι είναι ζωή

να κλαις να πονάς να γελάς και να δίνεις

Τι είναι ζωή

να κοιτάς το φεγγάρι τα αστέρια το φως

και στιγμές θλιβερής μοναξιάς

στα ντουλάπια του χθες να αφήνεις

Τι  είναι ζωή

τα παιδιά μου τα δυο όταν παίζουν κρυφτό

και γεμίζουν φωνές τον αγέρα

Τι είναι ζωή

γυναικεία μορφή που πεθαίνεις μαζί

και γεννιέσαι μαζί και προσφέρει τον ήλιο στη μέρα

Τι είναι ζωή

το μικρό μου σκυλί που θυμώνω…

Μαζι σου εθιζομαι στην ποιοτητα.

Μεθω εισπνεοντας λιγακι απο την αυρα σου.

Η επαφη αναποφευκτη.

Σα θα βρεθω στην αγκαλια σου..

η αφθονια του Βουδα λουζει την υπαρξη μου.

Κ ειναι ζεστο το υδωρ του κορμιου σου

κ ειναι δροσερο το νεκταρ της καρδιας σου.

Σα λουλουδακι με ποτιζεις κ γω για σε ανθιζω.

Σταλαγματιες του ιδρωτα σου,τα δακρυα κ το σπερμα σου

το χωμα μου ποτιζουν.

κ αναμεσα στα στα ματια μου,μεσα στην αγκαλια…

Ανθρωπο πιο εγωιστη απο με δεν γνωρισα.

Η ριζα του κακου ειναι το"εγω".

Προσεξε ομως!γιατι ειναι ριζα>>ισως μου πουν.

κοιτα τον εαθτουλη σου>>.

Ειναι η ριζα το "εγω",ματο κακο ειναι επιλογη,

κ εγω την αναιρω.

το "εγω" μου 8ελω να σπρωξω προς το καλο.

Ετσι κ αλλιως μοναχα αυτο εχω δικο μου να διοικω. 

Σε σε να δειξω ποιο ειναι το καλο δεν το μπορω.

Δεν το βαστω.Εκτος εαν στον εαυτο μου πρωτα το…

Πριν να γεννηθώ ακόμα…

Έξω βρέχει.

Εδώ γλιστρούν στο δάκρυ,

αλλάζοντας συνεχώς

τους συσχετισμούς δυνάμεων,

καθώς

αλληλομαχαιρώνονται πάνω μου,

ο θυμός

και μια δεύτερη ευκαιρία.

Μέχρι τελικής πτώσεως

της διφορούμενης στάσης.

Μόνο έτσι

θα υπάρξει νικήτης,

ικανός

ν' αντιμετωπίσει τις κραυγές,

που τις μεγάλωσε

κι άλλο,

αφού τις θήλασε

ανάγκη ζεστασιάς,

άλλη μιά νύχτα.

Στον εγωισμο μου εσταξα λεμονι,

το προτιμω απ'το να μεινω μονη.

Αξια η ζωη η ελευθερη εχει...

Τασεις φυγης κ απο τον εαυτο μου,

κ απο τα μουτρα μου 8ελω να απελευ8ερω8ω.

Να δραπετευσω απο ντροπη κ προς τον εαυτο μου.

Αναυδη εχω μεινει.Αυδη σαν μορα.

Κλαμα σκυλιου κ γυφτικο κλαρινο ακου.

Σημερα γεννη8ηκε ενα μοιρολοι..

διχως δακρυα καυτα..

μονο με το λιγμο του σκυλου που κλαει

κ του βγαινει

το αναφιλητο απ'την…

Mυριζω εθαιριο ενστικτο να διαχεεται...

Ιδρωτας με λιγη μπυρα

ορθια στηλωμενα κονταρια

λεπτες κλωστες ευαισθητες,

βραχωδεις επιφανειες

δυσβατο νοητο καλντεριμι

Σουστες πεταγονται.

Ενα κατσαβιδι στην κωλοτσεπη,

ξυπολυτος ξεπεσμενος αγγελος

με μορφη αγροικου.

Ζωηρο μελαχρινο τιτιβισμα,

ξανθη αβροτητα.

Δαχτυλα αντρικα γρατζουνιζουν μια κιθαρα.

μαινονται αναμαλλιασμενοι ηχοι.

Φαλτσα σφυριγματα του…

Εκκωφαντική σιωπή.

Είναι η σωστή ώρα.

Λίγο προτού

ξεσπάσει

το τελευταίο ζε'ι'μπέκικο.

Παραγγελιά πραγματική,

πετώντας

τη φαλτσέτα

και το νταηλίκι.

Στο άνοιγμα των χεριών

να φτεροκοπά η ψυχή,

κι όπως πάντα

στο τελείωμά του

να σπάζεις

με την παλάμη

το ποτήρι,

το κέντρο της πίστας.

Να φτιάχνεται,

μια ματωμένη τομή

στη γραμμή της ζωής.

Αφού πέρασες τόσες…

Ο ΕΑΥΤΟΥΛΗΣ ΣΟΥ

Κοιτάς τον εαυτούλη σου,

Τίποτα  παραπέρα,

Πουλάς και στο θεούλη σου,

Κοπανιστό αγέρα.

Γεμάτο το σακούλι σου,

Μοστράρεις χρυσή βέρα,

Οι άλλοι είναι δούλοι σου,

Τους αφήνεις στη ξέρα.

Παίζεις πια…

Τρεις και τέταρτο στη στάση,

το κεφάλι μου κουδούνι,

συν τοις άλλοις μού 'χει σπάσει

και το δεξιό τακούνι.



Με βαθμούς σαράντα ένα

σαν τον πότη παραπαίω,

απεργούν ταξί και τρένα,

βρίζω μέσα μου και κλαίω.



Μπρος πενήντα νοματαίοι,

πίσω μου σαράντα τόσοι,

Αλβανοί, Ιορδαναίοι

και Πακιστανοί καμπόσοι.



Κάθε καρυδιάς καρύδι

μ' έχουν πιάσει τα διαόλια,

άφαντα θα ήταν ήδη

δέκα αν είχα πορτοφόλια.



Σε μια άσφαλτο που…

Είναι

η κατάλληλη στιγμή,

να σκορπιστεί το ρίγος,

έτσι νεογεννητο,

στις γύρω σκέψεις.

Να μαχαιρωθεί

και να δαγκώσει.

Να υπάρξει.

Αν μεγαλώσει,

θα γίνει άποψη,

θα την αγαπήσει

ο εγωισμός,

θα μείνει για πάντα

και θα ζει

τρώγοντας

την όραση.

Τα Δάκρυά σου Άρωμα

και η Σκέψη σου Βοτάνι,

σ’ ένα Χορό που η Αρετή

απλώνεται να προκάμει,

του Μισεμού το Πρόσταγμα…