Μικρά ένοχα μυστικά...πνιχτά βογγητά και η νύχτα είναι δική σου...σου ανήκει

όταν κατακτήσεις έστω την ύστατη στιγμή την άστατη γνώση της ζωής…

Οριστική αλλαγή πορείας

απομάκρυνση απ΄ τα σπλάχνα της σφαγής…

 Κλείδωσε η ψυχή μου και κατάπιε το κλειδί, πνίγοντας μέσα της την πιο γάργαρη,ακλόνητη φωνή... τώρα σιωπή πιο βαριά και από την ομίχλη της ψυχής ο χρόνος που γλίστρησε φλέγμα φυματικού σε μουχλιασμένο τοίχο.

Χρωστούσα μέρες και χρώματα που ξέκλεψα από την πιο πυκνή μου…

Τι απαιτείται για να ζεις...

Μια αιωνιότητα να χωράει σε μια στάλα





Τι έδωσες για να αρνηθείς...

Μια μακροβιότητα να χωράει σε μια …

Μια δίψα κέρινη,χλωμή, κατατρέχει το λησμονημένο διάβα μου

μια θλίψη απάνεμη,ωκεάνια,αφήνει ίχνη στη νυχτωμένη σιωπή…

Στις προσχώσεις που αφήνει η διψασμένη γη

εκλιπαρείς να χωράς να εξωκύλεις ξερνώντας τα σωθικά σου

για να έχεις κάπου να πνιγείς ή να αφεθείς

Στο κάρμα των…

Μέσα στην έρημο,

καθισμένος στις σκέψεις σου

η νύχτα να χαρίζει μόνο το σκοτάδι της…

Στα αποκαΐδια που φυλάσσονται στην χωματερή του νου σου…