Αυτός ο λόγος σε κρατάει απ' το χέρι,

κατεστραμμένοι πειρατές για συνοδεία,

δεμένο μάτι και κατάμαυρο μαχαίρι,

θλιμμένα λόγια σε μια μαύρη μελωδία



αυτός ο λόγος σου χαράζει το σημάδι,

ένα παράπονο να κρέμεται απ' το στόμα,

μια προσευχή που ψυθιρίζεις στο σκοτάδι,

για κάποια θάλασσα που σε θυμάται ακόμα



αυτές οι λέξεις μεθυσμένων νοημάτων,

σαν τη φωτιά κυκλώνουνε το νου σου,

είναι τα βέλη και οι σφαίρες αισθημάτων,

μες τα…

Σε γοητεύει το άγριο κύμα,

της κυριακής η μοναξιά,

είσαι ο θύτης και το θύμα,

μέσα στο φως και στη σκιά



οικείο φως που αντιφεγγίζει

μες τον καθρέπτη τ' ουρανού

και η ψυχή να φτερουγίζει

μες τους παράδεισους του νου



σε συντροφεύει η ανάσα

από τον ήχο του νερού,

όλα τα πρίμα και τα μπάσα

της μουσικής και του χορού



όλη η ζωή σαν μια εικόνα

θάλασσα απλώνεται γυμνή,

μια χαραμάδα στο χειμώνα

και μένει η ελπίδα…

Ναυαγισμένη μου ζωή
στα "πρέπει" και στα "όχι"
ψαράκι μέσα στη βροχή
πιασμένο στην απόχη.

Να 'χα κουράγιο να 'βγαινα
μια νύχτα μοναχός μου
με της Αλήθειας τ' άρμενα
στ' άχτι κόντρα του κόσμου.

Ναυαγισμένη μου ζωή
στα "όχι" και στα "πρέπει"
αλλού τραβάς εσύ τρελή
κι αλλού ο κόσμος ρέπει.


© Copyright, Νικολακάκος Γεώργιος (spartinos)

ΜΗ ΒΡΕΘΕΙΣ ΠΟΤΕ



Επειδή είμαι φτωχός,

τη ματιά σου λυπάσαι,

όμως γυρίζει ο τροχός,

αυτό να το θυμάσαι.



Εύχομαι μη βρεθείς ποτέ,

στη δική μου τη θέση,

του εαυτού μου εαυτέ,

γιατί δε θα σ’ αρέσει.



Ας φαίνομαι για τρελός,

όμως να μη φοβάσαι,

θα ‘μαι μαζί σου καλός,

ήσυχη θα κοιμάσαι.



Εύχομαι μη βρεθείς ποτέ,

στη δική μου τη θέση,

περήφανε μου αϊτέ,

δε φταίει όποιος πέσει.



+…

ΠΟΡΕΙΕΣ…

Εγώ τα βρήκα και με τον εαυτό μου

και για τα λάθη μου σηκώνω το σταυρό

τώρα κι αν ζω μακριά απ' τ' όνειρό μου

ξέρω το αύριο θά 'ναι πιο τυχερό



R

Γι'αυτό και 'σείς ψάξτε την αλήθεια

κοιτάξτε τον καθρέφτη σας στα μάτια

μην ψάχνετε χαρές σε παραμύθια

προσγειωθείτε πριν γίνετε κομμάτια





Εγώ τα βρήκα και με το θανατό μου

έστω κι αν φύγω, τούτη την στιγμή

θά 'χει τελειώσει της ζωής το…

Υπάρχουν αυτοί που από το Τίποτα κάνουν Κάτι, οι ‘Μεν’

και αυτοί που παίρνουν ένα Κάτι και το κάνουν Τίποτα οι ‘Δεν’.

Ξεχωρίστε τους.

Ξεχασμένο πιστόλι

σε παλιά αποθήκη,

φυλαγμένες οι σφαίρες

σ' ένα μαύρο συρτάρι



που χαθήκανε όλοι?

βουβαθήκαν οι λύκοι,

βουλιαγμένες γαλέρες

ματωμένο φεγγάρι.



Μεθυσμένη σειρήνα

που τα λόγια ξεχνάει,

θολωμένος αέρας

η οσμή του σε πνίγει,



μια σπασμένη βιτρίνα

και η μέρα περνάει

μα της μνήμης το τέρας

με τη νύχτα σου σμίγει.



Αρρωστιάρα πατρίδα,

η ψυχή πληγωμένη,

κατακόκκινο…

Διαπερνώντας τα βουνά και σκίζοντας τον ουρανό,

Με μια ορμή πανίσχυρη και προστάτη τον Θεό…

Η Σεχραζάτ φορώντας το νυφικό της, κάνει τον Ονούρ να την φαντάζεται ήδη ολοτσίτσιδη και αχόρταγη για σέξ μέχρι τελικής πτώσεως.