ΠΑΡΕΝΘΕΣΗ

Με πηγες στον Παραδεισο

Και κλειστηκες απ εξω

Στον ερωτα που μ εμπλεξες

Να δω πως θα ξεμπλεξω

Ανοιξες μια παρενθεση

Και θελεις να την κλεισεις

Σ ολο τον κοσμο θα το πω

Οφειλεις εξηγησεις

Το δειλινο με…

Ένα σημείωμα, ψηλά στο κομοδίνο:

"Λυπάμαι, Βάλια.. Τέλος...Φεύγω...Έχε γεια"...

Γλυκά, ξημέρωνε του Άγιου Κωσταντίνου,

πικρά σουρούπωνε στην άδεια μου καρδιά.



Και χώθηκα στο μαύρο σου πουκάμισο,

που 'βγαζε στου κορμιού σου τον παράδεισο.



Δεν κλαίω που 'φυγες κλεφτά σαν τον αγέρα,

δεν κλαίω που 'φυγες σαν μύρο της βροχής,

κλαίω που πάλι θα γυρίσεις κάποια μέρα

για να χαθείς  ξανά σαν θα με βαρεθείς.



Και χώνομαι στο μαύρο σου…

Στο σπί- που μένω αποκά-

έχει μια λουλουδού μουνά-

δώδεκα χρόνια μαγαζί

αυτή κι η κόρη της μαζί.



Σκύβει η κουφάλα για να βά-

γλαδιό- γαρούφαλλα κι ιά

και σε κοινή εκθέτει θέ-

κορμάρα διακοσίων αστέ- :



Μαύρo διχτυωτό σλιπά-

σουτιέν να βλέ- και να φλιπά-

"γατάκι" φίνο ξουρισμέ-

δυο δάχτυλα απ' τη ζαρτιέ- !

(δεν φαίνεται, μα υποθέ- ...)



##########################

Περνούν τ' αμάξια από το δρό-

κι όλοι…

Τ'  αποπάνω βιντεάκι,( όπου τρέχω στα βουνά του τόπου μου,τον Αλωνάρη του 2010, στο ύψωμα Λάπατα -1400 μέτρα- των Τζουμέρκων,πάνω  απ' το χωριό που γεννήθηκα)  με τους στίχους μου "Πέρα στις πετροθάλασσες" και  συνοδειά το οργανικό "Οι χαρταετοί" του Μίκη Θεοδωράκη, είναι μια ομολογία πίστης, για μένα : τα βουνά με την απαράμιλη ομορφιά τους ... το τρέξιμο…

Βαθιά στη θεοσκότεινη του Βίκου τη χαράδρα,

που στάζουν μάλαμα οι θολές ματιές των αστεριών,

βγαίνει τη νύχτα ένα στοιχειό,που 'χει τα μάτια μαύρα

και τρώει απ' το γλυκόπικρο το μέλι των γκρεμών.



Kέδρους έχει στα σπλάχνα του και ραγισμένα βράχια,

φωτιές στις κρύες φλέβες του και λόγκους στα μαλλιά

και στο κορμί του τ' άσαρκο, σπηλιές και καταράχια

και χιόνια κι ανεμόβροχα κι αγρίμια και πουλιά.



Διαβαίνει…

Επάνω σε ψηλά βουνά στους λόγγους στα λιθάρια

κάτι άνθρωποι αλλόκοτοι εχτίσανε φωλιά

σε ένα κοντάρι βάλανε κουρέλι για σημαία

και γράψαν με το αίμα τους τη λέξη λευτεριά

Ο Αλή Πασάς τους έστειλε απτά Γιάννενα χαμπέρι

με έναν κακομούτσουνο από την αραπιά

τα βράχια αν του δώνουνε του κάνουν το χατίρι

θα τους εδώκει αρχοντικά και ολόχρυσα φλουριά

Αυτοί χαμογελάσανε και ξύονταν στα παπάρια

τα γέλια τους ακούστηκαν σε όλο το…

 (...το τραγουδάνε εδώ στο αποπάνω βιντεάκι,τα παιδάκια της Α' Δημοτικού,μια κι έξω,χωρίς καμιά πρόβα κι αφού το άκουσαν μια μόνο φορά πώς τραγουδιέται ...)

Άγιος ο ένας ο Θεός !

Άγιος κι  ο Στίχος  που  'ναι  απλός,

για  να χορταίνει  σαν  ψωμί

και τον σοφό και το παιδί…

Eκείνοι που αλητέψανε,

μετά καλογερέψανε,

κάναν' κελί και σκήτη,

το πατρικό τους σπίτι.



Γεμίζουν το κελάρι τους

να βγάλουνε χειμώνα

και πίνουν με τον ίσκιο τους

κρασί στην πολυθρόνα.





Εκείνοι που αλητέψανε,

στο τέλος ασκητέψανε,

το έξω και τη γύρα,

το 'χουν ζημιά και φύρα.



Γυρνούν απ' τη δουλίτσα τους,

παλτό και μάσκα…

Κρυφά της καρδιάς φωνές , διαπερασαν της ψυχής την πόρτα, 
χιλιάδες ρωγμες χορεψαν θλιμμενες , 
θρυψαλα η ψυχη κανοντας βουνο πονου και σιωπής , 
τραυματισαν βαθιά πικρες στιγμές, στη νύχτα της βουβης βροχής!

   ΑΝΘΡΩΠΟΣ

          Λόγια ,λόγια ,λόγια, λόγια, λόγια, λόγια

          λόγια ,λόγια ,λόγια, λόγια, λόγια, λόγια

                            …………………………νεκρική σιγή.…

ΚΕΝΤΗΜΑ

Ειδα στον υπνο μου εχθες

Να μου κεντουν δυο κοπελλιες

Σ ενα χρυσο μαντηλι

Με βελονιες τα χειλη

Η μια βελονιαζει

Η αλλη με κενταει

Δεν ξερω παναγια μου

Δεν ξερω που το παει

Η μια μου λεει με σκοπο…

Εισαι μακρια τα ματια πλεον κλειστα.

Η καρδια χτυπα δυνατα.

Τα βηματα σου πλεον απο κοντα μακρια.

Ειναι η αγαπη?Ειναι ο πονος?Ειναι ο φθονος?

Η αγκαλια μου αδιαζει αργα.

Γιατι τα απιχηματα της ιστοριας μας δειχνοθνε πια νεκρα?

Τι σου συνεβη γη μου αγιασμενη?

Ξεχασες πως καποτε μας αποκαλουσανε χωρα δοξασμενη!!!

Που ειναι η ελπιδα σου?Που ειναι το κουραγιο σου?

Γιατι καρδια μου αφηνεις διχως φρουρα το μουραγιο σου?

Που…

Τη ζήση μου την ξόδεψα σε π'ήματα

σε στίχους και τραγούδια του καημού.

Ήμουν παιδί κατώτερου θεού,

βαρκούλα που παράδερνε στα κύματα.

Μα αυτή εντέλλει η μοίρα μου η παράξενη ,

πληγή, φωτιά και μπόρα και καρφί,

φίλος μού εστάθη, μάνα κι…

             Φως !

Διάφανα   το φως

διασύρεται  διαμήκως

σε μαργαρόλουστες αυλές

σ` ανεμοσπλάχνους ίσκιους

που στους κρυστάλλους γίνεται

περίτεχνός μας μύθος.

Στο πυρωμένο μάτι μας

σταλάζει δρόσο κι ήθος.

Στα θρύψαλα και στις ουλές

στημόνι ροζ και μίτο

ώστε να κάνει ορατούς

λαβυρινθώδεις γρίφους.

Σε κάθε ιδέας τον ιστό

πώς κυματίζει πλήθος

πτυχών για να τους…

 …

Προβληματικές συνθήκες

και του σκοτωμού τροχάδην

γίνανε οι καταδίκες

ανεξήτιλο σημάδι.

Στων ενοχών την αγορά

χαμένο πήγαινελα

κοινοί θνητοί μες τη φθορά

Θεοί μεσα στην τρέλα.

Σέρτικοι καπνοί ντουμάνι

ξέθωριάζουν την απάτη

της παρηγοριάς η πλάνη

πάνω στην πληγή αλάτι.

Στων αλλαγών την αγορά

μας βγάζουν τα καπέλα

πρώτοι και με…

''ΤΑ...ΣΩΜΑΤΑ''

στίχοι JOBAK...



Νερό, πηλός τα σώματα

σαν κέρινα ομοιώματα

μες στη βροχή πως λιώνουνε

και στη φωτιά παγώνουνε



δυο, ενωμένα σώματα

του δειληνού τα χρώματα

ουτοπίες χαρισμένες

και κρυφά παντού δοσμένες



έτσι κι αλλιώς τα σώματα

ανώνυμα ονόματα

χωρίς φτερά χαρταετοί

στον ουρανό και μια στή γη



οι έρωτες στα σώματα

σαν τέρατα ασώματα

σφίγγες που αυτοκτονούνε

με κεντρί όταν φιλούνε



R.…

Θα μείνω πάντα ένας υγρός

άνεμος μελαγχολικός

στα νυχτωμένα δέντρα,

τη μοναξιά μου να ιστορώ

στα σύννεφα και στο νερό

και στου βουνού την πέτρα.



Άνεμος μελαγχολικός,

απόκοσμος περαστικός

μες στο βαρύ χειμώνα

μ' ένα τραγούδι μου…

Στη φωτογραφία : Γιάννινα 1960.Στον θρυλικό καφενέ του Ανίκα ! …