Πόσο πολύ το ξέχασες

πως μ' είχες αγαπήσει,

στης σιωπής με γέλασες

και πας το ξερονήσι.



Πόσο πολύ σ' αγάπησα

ακόμα απ' την πάνα,

πως φεύγεις όμως άργησα

να καταλάβω μάνα.



Μα πώς είναι δυνατό

να μη με ρωτάς πού πάω

να μην ξέρεις πού πατώ,

τι θα φτιάξεις για να φάω.

Πώς σου είναι μπορετό

να γυρνάς αλλού το βλέμμα,

σου φωνάζω, τ' απαιτώ,

έχω να μου λύσεις θέμα.



Για δες εδώ τι σου 'φερα,

νήμα για τη…

Συνέχεια

Μην έχεις για μένα νοιάση
αν με βρήκανε στραπάτσα,
ο καιρός θα ησυχάσει,
θα γυρίσει σε μπουνάτσα.

Σαν του φεγγαριού τις φάσεις,
μία φέξη, μία χάση,
Το απόστημα θα σπάσεις
μόνο όταν ωριμάσει.

Φόβο μην έχεις για μένα,
ένα μόνο θέλω δώρο,
των ματιών ν' αδειάσ' η στέρνα
χρόνο δώσε μου και χώρο.

Κατσουφιασμένο πρόβαλλε
απόψε το φεγγάρι,
σαν κάποιος να το μάλωσε
και τό 'χουν αποπάρει.

Όταν τον ήλιο αντάμωσε
να πάρει τη σκυτάλη,
μια ακτίνα του το λάβωσε
και πάει αγάλι-αγάλι.

Η άρνηση το χάραξε
κι εκόπη το μισό του,
που το φιλί του αντάλλαξε
με το βασίλειό του.

Σε έρωτα αλύτρωτο
έχει το έρμο πέσει,
δεν πήρε το αντίδοτο
κι έχει κοπεί στη μέση..

Πρόβαλ' απόψε λυπημένο

τ' αστέρι το ερωτευμένο,

δεν έχει κέφι.

Ούτε γελά, ούτε μιλιέται,

αργά-αργά το φως του σβηέται

και δε μου γνέφει.



Στων αστεριών τη συνοικία

πλανιέται μια μελαγχολία,

κλαίει τ' αστέρι.

Από του ουρανού τα μάκρη

κυλησε μια σταγόνα δάκρυ

πάνω στο χέρι.



Τ' αστέρι που χαμογελούσε

κι ο ουρανός φεγγοβολούσε

θλίψη το δέρνει.

Κοντά στα άλλα δε ζυγώνει,

σε ένα σύννεφο τρυπώνει

και… Συνέχεια

Αν κάπου-κάπου χάνομαι

και έχεις απορήσει,

είναι γιατί αισθάνομαι

τον ήλιο μου στη δύση.



Όσο κι αν ψάξεις δε θα βρεις

ένα δικό μου πλάνο,

οπού 'ναι δυο, οπού 'ναι τρεις

οπού ΄ναι παραπάνω.





Αλλά να μην ανησυχείς,

κάμωμα είναι της ψυχής

αυτό το πήγαινε έλα,

σε σένα απ΄τα σκοτεινά

θα φέρνει φως όταν γυρνά

και τώρα χαμογέλα.





Όταν εξαφανίζομαι

μη σπαταλάς τη σκέψη,

είναι γιατί αφήνομαι

στη…

Συνέχεια

Πέρασα από ανηφόρες

και από κατηφοριές,

από ποταμούς σε ώρες

που' τανε εφτά οργιές.



Πάνω στα περπατημένα

κίνησα γη κι ουρανό

για να βρω απ' τα χαμένα

το κομμάτι μου τ' αγνό.



Τη χαμένη αθωώτη,

της ψυχής μου το μισό,

δε γυρεύω μέσα σ' ό τι

λάμπει όπως τον χρυσό.



Ό τι μου δωσε η γέννα

κι έχασα στη διαδρομή

θα το δέσω σε καδένα

για να μη λοξοδρομεί.



Δίχως φόβο ν' ατενίσω

τη ματιά του…

Συνέχεια

Λες και τρελάθηκε η πένα

και γράφει λόγια μεθυσμένα.

Χωρίς ειρμό λέξεις καρφώνει

μέχρι που το χαρτί ματώνει.



Την έχει πιάσει μια μανία,

ανοίγει τρύπα στην τελεία,

με τα καρφιά και με τα βέλη

έκανε το χαρτί κουρέλι.



Μια πένα έχω οργισμένη

με ό τι γύρω της συμβαίνει.

Μια πένα έχω δολοφόνο

μα το χαρτί σκοτώνει μόνο.

------



Δεν είμ' εγώ, είναι αυτή

που γράφει πάνω στο χαρτί.



Η πένα μου η…

Συνέχεια

Ήλιε της Δικαιοσύνης,
άδραξε την ευκαιρία,
στο σκαμνί για να την κρίνεις,
βάλε την υποκρισία.


Δεν ακούς που αλαλάζουν
και κρατούν τα τρόπαια?
Την αλήθεια τη δικάζουν
ένοχη, τα όρνεα.


Τα βραβεία τους κραδαίνουν,
με χωρίς ίχνος ντροπής,
άφρονες λύνουν και δένουν
Μ' ΕΝΑ ΠΕΠΛΟ ΣΙΩΠΗΣ