Καταχωρίσεις του/της Nikolas - Ποιητική γωνιά2024-03-29T11:06:44ZNikolashttp://spartinos.ning.com/profile/Nikolashttp://storage.ning.com/topology/rest/1.0/file/get/2526878626?profile=RESIZE_48X48&width=48&height=48&crop=1%3A1http://spartinos.ning.com/profiles/blog/feed?user=1xln4naoq1ifg&xn_auth=noAνίερη Θυσίαtag:spartinos.ning.com,2009-11-19:2305295:BlogPost:1019592009-11-19T17:11:28.000ZNikolashttp://spartinos.ning.com/profile/Nikolas
Σαν γύφτισα στη ζητιανιά που κρύβει το προσφόλι<br />
μεσ’ σ’ αδειανό πουκάμισο σε τρύπιο αποφόρι<br />
ο έρωτας σου σάβανο σε σκιερά υπόγεια<br />
και το κορμί σου ενέχυρο σε πληρωμένα λόγια<br />
<br />
Ελένη που των Ατρειδών η άνομη φατρία<br />
τον έρωτά παζάρευε και σ’ έστελνε στην Τροία<br />
με αίμα Ιφιγένειας σπονδή και κοινωνία<br />
της άγιας οικογένειας ανίερη θυσία<br />
<br />
Κι όπως το θέλουν οι καιροί τα πάντα να ‘ναι ίδια<br />
σκουλήκια σέρνονται γυμνά κι υπνωτισμένα φίδια<br />
που υπνοβατούν στον ξύπνιο σου σαν τους λαθρεπιβάτες<br />
να βρουν…
Σαν γύφτισα στη ζητιανιά που κρύβει το προσφόλι<br />
μεσ’ σ’ αδειανό πουκάμισο σε τρύπιο αποφόρι<br />
ο έρωτας σου σάβανο σε σκιερά υπόγεια<br />
και το κορμί σου ενέχυρο σε πληρωμένα λόγια<br />
<br />
Ελένη που των Ατρειδών η άνομη φατρία<br />
τον έρωτά παζάρευε και σ’ έστελνε στην Τροία<br />
με αίμα Ιφιγένειας σπονδή και κοινωνία<br />
της άγιας οικογένειας ανίερη θυσία<br />
<br />
Κι όπως το θέλουν οι καιροί τα πάντα να ‘ναι ίδια<br />
σκουλήκια σέρνονται γυμνά κι υπνωτισμένα φίδια<br />
που υπνοβατούν στον ξύπνιο σου σαν τους λαθρεπιβάτες<br />
να βρουν στοιχειά και ενοχές να φτιάξουν παραβάτες<br />
<br />
μα της ψυχής ο ίσκιος σου πετάει σε θεωρίες<br />
στέλνει στο διάολο τους χρησμούς - τις θείες νουθεσίες<br />
Ελένη που των Ατρειδών η άνομη φατρία<br />
τον έρωτα σου πούλαγε μ’ αντάλλαγμα την ΤροίαΓυναίκα Σαλονίκη μουtag:spartinos.ning.com,2009-10-30:2305295:BlogPost:988992009-10-30T08:52:31.000ZNikolashttp://spartinos.ning.com/profile/Nikolas
Γλυκόπιοτο χαρμάνι η Σαλονίκη<br />
Κι η αγκαλιά της άγονη γραμμή<br />
Γυναίκα που ξερνάει το φιλί της<br />
Στης νύχτας την κρυφή συναλλαγή<br />
<br />
Τα μάτια σου κομμάτια από φεγγάρι<br />
Τα χέρια σου ξυράφια από γυαλί<br />
Απάνω στο υγρό σου μαξιλάρι<br />
Σε ξεγεννούσε γύφτισα μαμή<br />
<br />
Τα όνειρα σημάδια σου στην άβυσσο<br />
κι η κόλαση της νύχτας σου σκυλάδικο<br />
Στη ζεμπεκιά απάνω κλαίς για τ’ άδικο<br />
Στο τσιφτετέλι σου αντρειεύεις το απτάλικο<br />
<br />
Με γεύσεις με ουσίες και με χρώματα<br />
Στην αγκαλιά σου νύμφη ξημερώματα<br />
Τα ρέμπελα της νύχτας σαν…
Γλυκόπιοτο χαρμάνι η Σαλονίκη<br />
Κι η αγκαλιά της άγονη γραμμή<br />
Γυναίκα που ξερνάει το φιλί της<br />
Στης νύχτας την κρυφή συναλλαγή<br />
<br />
Τα μάτια σου κομμάτια από φεγγάρι<br />
Τα χέρια σου ξυράφια από γυαλί<br />
Απάνω στο υγρό σου μαξιλάρι<br />
Σε ξεγεννούσε γύφτισα μαμή<br />
<br />
Τα όνειρα σημάδια σου στην άβυσσο<br />
κι η κόλαση της νύχτας σου σκυλάδικο<br />
Στη ζεμπεκιά απάνω κλαίς για τ’ άδικο<br />
Στο τσιφτετέλι σου αντρειεύεις το απτάλικο<br />
<br />
Με γεύσεις με ουσίες και με χρώματα<br />
Στην αγκαλιά σου νύμφη ξημερώματα<br />
Τα ρέμπελα της νύχτας σαν χορεύω<br />
Τα φάλτσα της ζωής μου παζαρεύω<br />
<br />
της νύχτας τα γλυκά σου παραπτώματα<br />
στην τρέλα μου θολά αποτυπώματα<br />
με πίνουν και με σέρνουν σαν κατάδικο<br />
Σ’ αυθαίρετο με θέα τον παράδεισο<br />
<br />
Τα όνειρα σημάδια σου στην άβυσσο<br />
κι η κόλαση της νύχτας σου σκυλάδικο<br />
Στη ζεμπεκιά απάνω κλαίς για τ’ άδικο<br />
Στο τσιφτετέλι σου αντρειεύεις το απτάλικοAnyWay Μάγκεςtag:spartinos.ning.com,2009-10-01:2305295:BlogPost:960372009-10-01T11:46:06.000ZNikolashttp://spartinos.ning.com/profile/Nikolas
Any Way Μάγκες<br />
<br />
Σας σβέρκωσαν συντρόφια μου<br />
οι πειρασμοί κι οι ανάγκες<br />
φιλιά και χαιρετίσματα<br />
κι any way μάγκες<br />
<br />
σκυφτός Ιούδας που αλυχτά<br />
σκύλος που νυχτερεύει<br />
όταν η αλήθεια σας πονά<br />
το ψέμα σας χαϊδεύει<br />
<br />
στα εύκολα στα σίγουρα<br />
βοσκάνε τζάμπα μάγκες<br />
μες τη χαρά συνέταιροι<br />
και στις ανάγκες δάγκες<br />
<br />
στη λογική σας έγκλειστοι<br />
τρόφιμοι στην αρρώστια<br />
στο ζύγι της αγάπης<br />
σας λείπουν τετρακόσια<br />
<br />
στραβάδια όταν με ψήνατε<br />
πισώπλατα με φτύνατε<br />
σακάτες οι ανάγκες<br />
μα any way μάγκες<br />
<br />
αλλομερίτης…
Any Way Μάγκες<br />
<br />
Σας σβέρκωσαν συντρόφια μου<br />
οι πειρασμοί κι οι ανάγκες<br />
φιλιά και χαιρετίσματα<br />
κι any way μάγκες<br />
<br />
σκυφτός Ιούδας που αλυχτά<br />
σκύλος που νυχτερεύει<br />
όταν η αλήθεια σας πονά<br />
το ψέμα σας χαϊδεύει<br />
<br />
στα εύκολα στα σίγουρα<br />
βοσκάνε τζάμπα μάγκες<br />
μες τη χαρά συνέταιροι<br />
και στις ανάγκες δάγκες<br />
<br />
στη λογική σας έγκλειστοι<br />
τρόφιμοι στην αρρώστια<br />
στο ζύγι της αγάπης<br />
σας λείπουν τετρακόσια<br />
<br />
στραβάδια όταν με ψήνατε<br />
πισώπλατα με φτύνατε<br />
σακάτες οι ανάγκες<br />
μα any way μάγκες<br />
<br />
αλλομερίτης ξέκληρος<br />
στο χρόνο ξενοβάτης<br />
στην κολυμβίθρα μοναχός<br />
στο νόμο παραβάτης<br />
<br />
μα συ έρμη ψυχούλα μου<br />
σημάδεψε στα ίσια<br />
χάιδεψε τη σκανδάλη σου<br />
και γάμα τη συνήθειαΦάλτσοtag:spartinos.ning.com,2009-09-13:2305295:BlogPost:931712009-09-13T16:16:40.000ZNikolashttp://spartinos.ning.com/profile/Nikolas
Νύχτα που αντρειεύει τον τρελό<br />
τον φόβο που αλαργεύει<br />
η μητριά η ανάσα της<br />
τ’ αγρίμνι μου θεριεύει<br />
<br />
πάνω που ξαστερώνει ο νους<br />
το γρέζι του να λιάνει<br />
στέλνει την πρωτομοίρα μου<br />
τάχατες να με γιάνει<br />
<br />
μαστίχα από σαρκόδεντρο<br />
με πίνει και με φτύνει<br />
με παζαρεύει με καιρό<br />
κι ενέχυρο μ’ αφήνει<br />
<br />
με υγρό φλογμό πως με κερνά<br />
μ’ ψέμα πως με ψήνει<br />
στην πλώρη της πως με μεθά<br />
πως με ξερνάει στη πρύμνη<br />
<br />
στα σίδερα που μ’ όρισε<br />
μ’ έσφιξε με αμπάρες<br />
με γλυκασμούς και μ’ ηδονές<br />
μ’ αναπαμούς και χάρες<br />
<br />
μα όσο…
Νύχτα που αντρειεύει τον τρελό<br />
τον φόβο που αλαργεύει<br />
η μητριά η ανάσα της<br />
τ’ αγρίμνι μου θεριεύει<br />
<br />
πάνω που ξαστερώνει ο νους<br />
το γρέζι του να λιάνει<br />
στέλνει την πρωτομοίρα μου<br />
τάχατες να με γιάνει<br />
<br />
μαστίχα από σαρκόδεντρο<br />
με πίνει και με φτύνει<br />
με παζαρεύει με καιρό<br />
κι ενέχυρο μ’ αφήνει<br />
<br />
με υγρό φλογμό πως με κερνά<br />
μ’ ψέμα πως με ψήνει<br />
στην πλώρη της πως με μεθά<br />
πως με ξερνάει στη πρύμνη<br />
<br />
στα σίδερα που μ’ όρισε<br />
μ’ έσφιξε με αμπάρες<br />
με γλυκασμούς και μ’ ηδονές<br />
μ’ αναπαμούς και χάρες<br />
<br />
μα όσο ζυγώνω στα στερνά<br />
τόσο πισωαλαργεύω<br />
σαν διάολος που γέρασα<br />
πάω να καλογερεύω<br />
<br />
ξέφρενος κι ασυμμάζευτος<br />
εκών κι άκων αλήτης<br />
του έρωτα περίγελος<br />
και της αγάπης θύτης<br />
<br />
πενήντα πήχες ουρανός<br />
σαλτάρισε κι ο χρόνος<br />
με ξέβρασε κι ο διάολος<br />
και διαολεύω μόνος<br />
<br />
μέσα σ το φάλτσο του μυαλού<br />
στο ξέφραγο του τρελονού<br />
βαρκούλες μου αρμενίστε<br />
<br />
σαν τα στιχάκια του τρελού<br />
στα αφράτα κύματα του αλλού<br />
ξάρμενα φτερουγίστεΟ φίλος μου ο Άρης (με υποσημείωση σοβαρή : προσοχή στην ερμηνεία – παρακαλώ πολύtag:spartinos.ning.com,2009-09-02:2305295:BlogPost:910592009-09-02T13:00:42.000ZNikolashttp://spartinos.ning.com/profile/Nikolas
Ο φίλος μου λοιπόν ο ακριβός ,<br />
ο σκύλος μου , ο εαυτός ,<br />
ήθελα να ‘χει δύναμη , να μοιάζει με λιοντάρι<br />
κι όνομα του ‘ταξα θεού , να τον φωνάζω Άρη<br />
<br />
είχε μουσούδα έξυπνη ,και αλαργινά ματάκια<br />
Και τα βυζάκια τόσα δα, σα σάρκινα κουμπάκια<br />
<br />
Άπλαστο γέννημα χαράς ,τίποτα δεν νογούσε<br />
κι ακράτεια είχε στη χαρά,<br />
όταν εγώ τον χάιδευα , αυτός με κατουρούσε<br />
<br />
σκανδάλιζε τη γειτονιά , κι αλήτευε τ’ αλάνι<br />
και γω κοκορευόμουνα , είχα φίλο τζιμάνι<br />
<br />
μα άλλαξε συμπεριφορά , και τρόπους και συνήθειες<br />
ο Άρης το…
Ο φίλος μου λοιπόν ο ακριβός ,<br />
ο σκύλος μου , ο εαυτός ,<br />
ήθελα να ‘χει δύναμη , να μοιάζει με λιοντάρι<br />
κι όνομα του ‘ταξα θεού , να τον φωνάζω Άρη<br />
<br />
είχε μουσούδα έξυπνη ,και αλαργινά ματάκια<br />
Και τα βυζάκια τόσα δα, σα σάρκινα κουμπάκια<br />
<br />
Άπλαστο γέννημα χαράς ,τίποτα δεν νογούσε<br />
κι ακράτεια είχε στη χαρά,<br />
όταν εγώ τον χάιδευα , αυτός με κατουρούσε<br />
<br />
σκανδάλιζε τη γειτονιά , κι αλήτευε τ’ αλάνι<br />
και γω κοκορευόμουνα , είχα φίλο τζιμάνι<br />
<br />
μα άλλαξε συμπεριφορά , και τρόπους και συνήθειες<br />
ο Άρης το καμάρι μου , είχε κρυφές αλήθειες<br />
<br />
κι απά στο παραλήρημα κάποια κουφή στιγμούλα<br />
μου έδειξε δειλά δειδά , μία υγρή τρυπούλα<br />
<br />
τι σάστισμα για μένα αυτό, τι θρήνος τι καζούρα<br />
ο Άρης μου μα το θεό ,γινότανε Αρούλα<br />
<br />
πώς να τ’ αντέξω τώρα αυτό , και που να τα χωρέσω<br />
ποιος νόμος και ποια ηθική , και πώς να το χωνέψω<br />
<br />
πιστός στα άγια νάματα, κι έντιμος στυλοβάτης<br />
της κοινωνίας κοινωνός, και όχι αποστάτης<br />
<br />
κάλιο σακάτης γέροντας ,κάλιο παραλυμένος<br />
παρά από τη φύση , να νιώθω προδομένος<br />
<br />
κράτησα το κοπρόσκυλο , μα πήρα κι άλλο σκύλο<br />
κι όπως προστάζει η λογική<br />
να ‘χω για τα γεράματα , απάγκιο ένα φίλο<br />
<br />
μα ο Άρης η Αρούλα μου , ο πιο καλός μου φίλος<br />
πρωτοχρονιά κρεμάστηκε<br />
στο σύδεντρο σα σκύλοςτολμώ να ειπώtag:spartinos.ning.com,2009-08-31:2305295:BlogPost:906192009-08-31T16:27:29.000ZNikolashttp://spartinos.ning.com/profile/Nikolas
ΤΟΛΜΩ ΝΑ ΕΙΠΩ<br />
Τολμώ να ειπώ .<br />
θα σ’ αγαπούσα<br />
πως –<br />
<br />
μονάχα αν δεν σε γνώριζα<br />
όπως σε έχω μάθει<br />
<br />
και αν είχες τόση μοναξιά,<br />
όση είναι η δύναμή μου ,<br />
<br />
έτσι θα σ’ αγαπούσα ,<br />
όπως κατέχω εγώ να αγαπώ<br />
<br />
Θα σ’ αγαπούσα<br />
<br />
αν ήθελες<br />
μα δεν μπορούσες<br />
<br />
Αν πήγαινες προς τον σταυρό<br />
χωρίς να το μπορείς χωρίς να το αποφύγεις<br />
<br />
και έτσι και εσύ θα υπέμενες<br />
όπως και γω<br />
όταν αγαπώ<br />
<br />
Με πόνο μοναχά<br />
Πόνο ανθρώπινο<br />
και όχι θεϊκό<br />
Αυτόν τον πόνο που έχω<br />
για σένα τον κρατώ<br />
μέσα μου κουβαλώ<br />
αυτόν τον πόνο που αγαπώ<br />
αυτόν…
ΤΟΛΜΩ ΝΑ ΕΙΠΩ<br />
Τολμώ να ειπώ .<br />
θα σ’ αγαπούσα<br />
πως –<br />
<br />
μονάχα αν δεν σε γνώριζα<br />
όπως σε έχω μάθει<br />
<br />
και αν είχες τόση μοναξιά,<br />
όση είναι η δύναμή μου ,<br />
<br />
έτσι θα σ’ αγαπούσα ,<br />
όπως κατέχω εγώ να αγαπώ<br />
<br />
Θα σ’ αγαπούσα<br />
<br />
αν ήθελες<br />
μα δεν μπορούσες<br />
<br />
Αν πήγαινες προς τον σταυρό<br />
χωρίς να το μπορείς χωρίς να το αποφύγεις<br />
<br />
και έτσι και εσύ θα υπέμενες<br />
όπως και γω<br />
όταν αγαπώ<br />
<br />
Με πόνο μοναχά<br />
Πόνο ανθρώπινο<br />
και όχι θεϊκό<br />
Αυτόν τον πόνο που έχω<br />
για σένα τον κρατώ<br />
μέσα μου κουβαλώ<br />
αυτόν τον πόνο που αγαπώ<br />
αυτόν που έχω<br />
Και κατέχω<br />
μ’ αυτόν που ακόμα σ’ αγαπώ .<br />
<br />
Τολμώ να ειπώ<br />
<br />
Θα είχα ελπίδα<br />
Αν ζούσες μεσ’ το μάταιο της προσμονής μου<br />
<br />
Κι Όπως εσύ το θέλησες<br />
Έτσι και εγώ το γνώρισα<br />
<br />
Πριν δυο χιλιάδες χρόνια<br />
Με μια υποσχετική<br />
<br />
Μα ήμουνα σάρκα<br />
Ύλη μονάχα αστρική<br />
Κι ο χρόνος μου<br />
Κι ο χρόνος της υπόστασης<br />
Ο χρόνος μου<br />
Ο χρόνος μας<br />
κοινός<br />
Και όχι<br />
Όλα τα διαψεύδει<br />
Μονάχα σκέψη<br />
πίστη<br />
ελπίδα<br />
και στην αγάπη μετοχή καμιά<br />
<br />
εσύ η αλήθεια<br />
εσύ το φώς<br />
εσύ η αγάπη<br />
Εσύ παντός<br />
και εγώ ?<br />
άνθρωπος είμαι .<br />
Σκοτεινός .<br />
ρίζα στο χώμα σου<br />
Ψυχή στο στόμα σου ,<br />
Εσύ το είπες,<br />
το δράμα σου πριν δυο χιλιάδες χρόνια<br />
για μια στιγμή μονάχα<br />
και γω στιγμές χιλιάδες<br />
απ’ όταν σ’ απαρνήθηκα<br />
να κουβαλώ εφιάλτες<br />
και Ιούδες<br />
και αγίους<br />
και ήρθες μονάχα μια στιγμή<br />
<br />
μα ζω αιώνια<br />
<br />
εγώ αιώνια<br />
<br />
τολμώ να ειπώ<br />
<br />
και θα είχα πίστη<br />
αν γνώριζα ό,τι μου στερείς<br />
<br />
κι αν είχα πάτημα φυγής<br />
τη φύλαξη σου<br />
<br />
θα είχα πίστη<br />
γνώση αν θες<br />
<br />
απά σε έρισμα ψαλτήρι<br />
αγάπης κένωνα<br />
και μήτρα φυλαχτάρι<br />
<br />
μα οι πόνοι μου …<br />
όλοι οι πόνοι μου<br />
δεν βρίσκουν λυτρωμό<br />
στο όνομά σου<br />
<br />
και γω που τόσο επιθυμώ<br />
δεν το αντέχω<br />
<br />
σαν το παιδί<br />
έτσι θα σου γκρινιάζω<br />
κι έτσι θα περπατώ<br />
τσιγκλώντας την ψυχή μου<br />
στο καίνωμα<br />
στην λύτρωση<br />
και στον αναπαμό της<br />
δόλια μου ψυχή<br />
ψυχή μου δόλια<br />
μονάχη μοναχή<br />
μονάχος μου<br />
ψυχή μου .Γένοιτοtag:spartinos.ning.com,2009-08-29:2305295:BlogPost:901092009-08-29T09:00:00.000ZNikolashttp://spartinos.ning.com/profile/Nikolas
Γένοιτο<br />
της μοναξιάς ανάθεμα ο Ποθητός<br />
με το ίδιο το λεπίδι<br />
πορφύρα που κοχλάζει<br />
<br />
τη μια Φλογμός ,<br />
γένοιτο Πόνος ,<br />
τη σάρκα που χαράζει<br />
<br />
την άλλη κόβει το ψωμί<br />
γένοιτο Φως,<br />
και το μοιράζει<br />
<br />
και φρέαρ της αυγής λουσμένο στάχτη<br />
εσχάτη Επιστροφή απλόχερη που αγιάζει<br />
<br />
Πληθωρικός ο Αναβαλλόμενος Ορίζει.<br />
<br />
και πάλι ,<br />
γένοιτο Νύχτα ,<br />
το νυφοστόλι σου<br />
<br />
Πόλη μου , στέρφα η γη σου<br />
κι η μέρα σου η σφαγή μου<br />
<br />
απά στ’ ανάστροφο του νου<br />
φωσφορισμός μετέωρος<br />
στη φευγαλέα πλάνη<br />
<br />
γένοιτο σφαίρα πύρινη<br />
ο…
Γένοιτο<br />
της μοναξιάς ανάθεμα ο Ποθητός<br />
με το ίδιο το λεπίδι<br />
πορφύρα που κοχλάζει<br />
<br />
τη μια Φλογμός ,<br />
γένοιτο Πόνος ,<br />
τη σάρκα που χαράζει<br />
<br />
την άλλη κόβει το ψωμί<br />
γένοιτο Φως,<br />
και το μοιράζει<br />
<br />
και φρέαρ της αυγής λουσμένο στάχτη<br />
εσχάτη Επιστροφή απλόχερη που αγιάζει<br />
<br />
Πληθωρικός ο Αναβαλλόμενος Ορίζει.<br />
<br />
και πάλι ,<br />
γένοιτο Νύχτα ,<br />
το νυφοστόλι σου<br />
<br />
Πόλη μου , στέρφα η γη σου<br />
κι η μέρα σου η σφαγή μου<br />
<br />
απά στ’ ανάστροφο του νου<br />
φωσφορισμός μετέωρος<br />
στη φευγαλέα πλάνη<br />
<br />
γένοιτο σφαίρα πύρινη<br />
ο Γλυκασμός<br />
και Επιστροφή<br />
<br />
ο Ποθητός που καρτερεί<br />
κι οπλίζει τη θαλάμη<br />
<br />
Γένοιτο