Καταχωρίσεις του/της Panagiotis7 - Ποιητική γωνιά2024-03-28T23:27:08Zpanagiotis7http://spartinos.ning.com/profile/panagiotis7http://storage.ning.com/topology/rest/1.0/file/get/2526882197?profile=RESIZE_48X48&width=48&height=48&crop=1%3A1http://spartinos.ning.com/profiles/blog/feed?user=0del7o5y9tfig&xn_auth=noΜέσα στην άβυσσο του νου ...tag:spartinos.ning.com,2019-08-12:2305295:BlogPost:5864222019-08-12T20:02:55.000Zpanagiotis7http://spartinos.ning.com/profile/panagiotis7
<p><span>Μέσα στην άβυσσο του νου,</span><br></br><span>κρατάς εικόνες και κολλάς,</span><br></br><span>μετά χορεύεις και γελάς,</span><br></br><span>μετά θυμώνεις,</span><br></br><br></br><span>για την αγάπη ενός κοινού</span><br></br><span>πάνω στο ρόλο σου μιλάς,</span><br></br><span>μετά την τρέλα σου πουλάς,</span><br></br><span>και τους πληγώνεις.</span><br></br><br></br><span>Μέσα στα νέφη της ψυχής</span><br></br><span>τις αγωνίες σου κερνάς,</span><br></br><span>όλα τα πάθη σου περνάς</span><br></br><span>σε μαύρους…</span></p>
<p><span>Μέσα στην άβυσσο του νου,</span><br/><span>κρατάς εικόνες και κολλάς,</span><br/><span>μετά χορεύεις και γελάς,</span><br/><span>μετά θυμώνεις,</span><br/><br/><span>για την αγάπη ενός κοινού</span><br/><span>πάνω στο ρόλο σου μιλάς,</span><br/><span>μετά την τρέλα σου πουλάς,</span><br/><span>και τους πληγώνεις.</span><br/><br/><span>Μέσα στα νέφη της ψυχής</span><br/><span>τις αγωνίες σου κερνάς,</span><br/><span>όλα τα πάθη σου περνάς</span><br/><span>σε μαύρους στίχους,</span><br/><br/><span>μιλάς για τέλος εποχής,</span><br/><span>μα στην αρχή πάλι γυρνάς,</span><br/><span>ζωή καινούργια ξεκινάς,</span><br/><span>με άλλους ήχους.</span><br/><br/><span>Σ' αυτό το ξέφρενο παρόν,</span><br/><span>οι ώρες τώρα είναι βαρειές,</span><br/><span>της εποχής οι προσταγές</span><br/><span>σου φέρνουν θλίψη,</span><br/><br/><span>την μια πεθαίνεις, είσαι απών,</span><br/><span>είναι οι κινήσεις σου αργές,</span><br/><span>μετά γυρεύεις αλλαγές</span><br/><span>που σου 'χουν λείψει.</span><br/><br/><span>Μέσα στην εύθραυστη σιγή</span><br/><span>θέλεις να μένεις νικητής,</span><br/><span>ένας ψυχρός εκτελεστής</span><br/><span>με χίλιες σφαίρες,</span><br/><br/><span>μα είσαι καρδιά που αιμορραγεί,</span><br/><span>ένας ευαίσθητος ληστής,</span><br/><span>ένας δραπέτης ποιητής</span><br/><span>από άθλιες μέρες.</span><br/><br/><span>Μέσα στην άβυσσο του νου,</span><br/><span>με μόνο φίλο ένα σκυλί,</span><br/><span>εχθρός σου ο χρόνος, σ' απειλεί</span><br/><span>στη μοναξιά σου,</span><br/><br/><span>μετράς τ' αστέρια τ' ουρανού,</span><br/><span>πάνω σε ιπτάμενο χαλί,</span><br/><span>νοιώθεις ελεύθερο πουλί</span><br/><span>μες την καρδιά σου.</span></p>Κόκκινα φορέματαtag:spartinos.ning.com,2019-05-18:2305295:BlogPost:5844302019-05-18T21:30:00.000Zpanagiotis7http://spartinos.ning.com/profile/panagiotis7
<div class="post-body entry-content" id="post-body-8608994421023834654"><div dir="ltr">Παγώνουν τα χαμόγελα στα χείλη,<br></br> τα όνειρα δεν πιάνουν πια φωτιά,<br></br> δεσμώτες του καιρού, εχθροί και φίλοι<br></br> κερδίζουν τις ζωές τους στα χαρτιά.<br></br> <br></br> Απρόσωπες του σήμερα γκριμάτσες<br></br> με στίγματα του χρόνου που επιζεί,<br></br> ερήμωσαν ισόγεια και ταράτσες<br></br> και οι άνθρωποι πια τρέχουν σαν χαζοί.<br></br> <br></br> Ο έρωτας κλεισμένος σε υποσχέσεις,<br></br> σε κόκκινα φορέματα πατάς,<br></br> χορεύοντας θα…</div>
</div>
<div class="post-body entry-content" id="post-body-8608994421023834654"><div dir="ltr">Παγώνουν τα χαμόγελα στα χείλη,<br/> τα όνειρα δεν πιάνουν πια φωτιά,<br/> δεσμώτες του καιρού, εχθροί και φίλοι<br/> κερδίζουν τις ζωές τους στα χαρτιά.<br/> <br/> Απρόσωπες του σήμερα γκριμάτσες<br/> με στίγματα του χρόνου που επιζεί,<br/> ερήμωσαν ισόγεια και ταράτσες<br/> και οι άνθρωποι πια τρέχουν σαν χαζοί.<br/> <br/> Ο έρωτας κλεισμένος σε υποσχέσεις,<br/> σε κόκκινα φορέματα πατάς,<br/> χορεύοντας θα σβήνεις εξαιρέσεις,<br/> μαθαίνοντας αγάπη να ζητάς.<br/> <br/> Τα πρόσωπα χαράζουν οι ρυτίδες,<br/> τα μάτια έχουν στεγνώσει από καιρό,<br/> τα χέρια τώρα μοιάζουν με λεπίδες,<br/> ξυράφια σε έναν κόσμο φθονερό.<br/> <br/> Τα χρώματα σκορπούν και ξεθωριάζουν,<br/> το μαύρο καταπίνει το λευκό,<br/> τα βλέμματα στο άπειρο κοιτάζουν,<br/> το απόλυτο, πια, μοιάζει σχετικό.<br/> <br/> Ο έρωτας χωρά σε ψευδαισθήσεις,<br/> σε κόκκινα φορέματα πατάς,<br/> το μόνο που απομένει να αναστήσεις,<br/> το μόνο που απομένει να ζητάς.<br/> <br/> Ο έρωτας χωρά σε αποδείξεις,<br/> με αλήθεια μες το ψέμα περπατάς,<br/> το μόνο που απομένει να αναδείξεις,<br/> μαθαίνοντας τα πάντα να ζητάς.<br/></div>
</div>
<div class="post-footer"><div class="post-footer-line post-footer-line-1"></div>
</div>Πριγκίπισσα της σκοτεινιάςtag:spartinos.ning.com,2018-10-15:2305295:BlogPost:5689932018-10-15T21:26:38.000Zpanagiotis7http://spartinos.ning.com/profile/panagiotis7
<p><span>Μαχαίρι αχόρταγο λευκό</span><br></br><span>χωμένο μέσα στην πληγή</span><br></br><span>και η σκιά να αιμορραγεί,</span><br></br><span>να κοκκινίζει,</span><br></br><br></br><span>σάρκινο σώμα, μαλακό</span><br></br><span>να καταστρέφεται με οργή</span><br></br><span>και στερεμένη η πηγή</span><br></br><span>που σε θυμίζει.</span><br></br><br></br><span>Μέσα σε δάκρυα και ουρλιαχτά,</span><br></br><span>κλεισμένα μέσα στη σιωπή</span><br></br><span>και όλα αυτά που σου 'χαν πει</span><br></br><span>στάχτη και…</span></p>
<p><span>Μαχαίρι αχόρταγο λευκό</span><br/><span>χωμένο μέσα στην πληγή</span><br/><span>και η σκιά να αιμορραγεί,</span><br/><span>να κοκκινίζει,</span><br/><br/><span>σάρκινο σώμα, μαλακό</span><br/><span>να καταστρέφεται με οργή</span><br/><span>και στερεμένη η πηγή</span><br/><span>που σε θυμίζει.</span><br/><br/><span>Μέσα σε δάκρυα και ουρλιαχτά,</span><br/><span>κλεισμένα μέσα στη σιωπή</span><br/><span>και όλα αυτά που σου 'χαν πει</span><br/><span>στάχτη και σκονή,</span><br/><br/><span>μέσα σε χρόνια λιγοστά</span><br/><span>ζούσες συνέχεια σκυθρωπή,</span><br/><span>τώρα είναι αργά για ανατροπή</span><br/><span>σε γκρίζο χιόνι.</span><br/><br/><span>Πάνω στα πάθη μιας γενιάς,</span><br/><span>ακροβατούσες σιωπηλή,</span><br/><span>σαν ριψοκίνδυνο πουλί</span><br/><span>σε ηλεκτροφόρα,</span><br/><br/><span>πριγκίπισσα της σκοτεινιάς</span><br/><span>σε ξεχασμένη ανατολή,</span><br/><span>κόκκινος ήλιος σε καλεί</span><br/><span>που να 'σαι τώρα?</span></p>Σαν είμαι μόνος...tag:spartinos.ning.com,2018-07-29:2305295:BlogPost:5661312018-07-29T22:11:07.000Zpanagiotis7http://spartinos.ning.com/profile/panagiotis7
<p><span>Σαν είμαι μόνος,</span><br></br><span>δεν φεύγει ο χρόνος,</span><br></br><span>δεν προσπερνάει</span><br></br><span>με ξαγρυπνάει ...</span><br></br><br></br><span>Ξερνάει τη μοίρα,</span><br></br><span>κερνάει μπύρα,</span><br></br><span>με κουβεντιάζει</span><br></br><span>και με ταράζει.</span><br></br><br></br><span>Σαν είμαι μόνος,</span><br></br><span>δεν φεύγει ο χρόνος,</span><br></br><span>με βασανίζει</span><br></br><span>και με κερδίζει.</span><br></br><br></br><span>Αφήνει σκόνη</span><br></br><span>και με…</span></p>
<p><span>Σαν είμαι μόνος,</span><br/><span>δεν φεύγει ο χρόνος,</span><br/><span>δεν προσπερνάει</span><br/><span>με ξαγρυπνάει ...</span><br/><br/><span>Ξερνάει τη μοίρα,</span><br/><span>κερνάει μπύρα,</span><br/><span>με κουβεντιάζει</span><br/><span>και με ταράζει.</span><br/><br/><span>Σαν είμαι μόνος,</span><br/><span>δεν φεύγει ο χρόνος,</span><br/><span>με βασανίζει</span><br/><span>και με κερδίζει.</span><br/><br/><span>Αφήνει σκόνη</span><br/><span>και με κλειδώνει,</span><br/><span>με εκτοξεύει</span><br/><span>και με μαζεύει.</span><br/><br/><span>Σαν είμαι μόνος,</span><br/><span>δεν φεύγει ο χρόνος,</span><br/><span>με κατακτάει</span><br/><span>και με μετράει.</span><br/><br/><span>Καπνός και δάκρυ,</span><br/><span>δεν βρίσκω άκρη,</span><br/><span>βαριά ανασαίνω</span><br/><span>και αργοπεθαίνω.</span><br/><br/><span>Σαν είμαι μόνος,</span><br/><span>δεν φεύγει ο χρόνος,</span><br/><span>μόνο πετάει</span><br/><span>και με κυττάει.</span><br/><br/><span>Καπνό και ουίσκι</span><br/><span>πάντα μου βρίσκει</span><br/><span>και εγώ μαθαίνω</span><br/><span>να αργοπεθαίνω.</span><br/><br/><span>Σαν είμαι μόνος,</span><br/><span>δεν φεύγει ο χρόνος,</span><br/><span>βουβά με τρέφει,</span><br/><span>με καταστρέφει.</span><br/><br/><span>Στη μοναξιά μου,</span><br/><span>είναι κοντά μου,</span><br/><span>με συντροφεύει,</span><br/><span>με ξεπαστρεύει ...</span></p>Επαναστάτηςtag:spartinos.ning.com,2018-06-02:2305295:BlogPost:5628212018-06-02T13:43:12.000Zpanagiotis7http://spartinos.ning.com/profile/panagiotis7
<p><span>Επαναστάτης τι θα πει;</span><br></br><span>Ερνέστο Τσε Γκεβάρα</span><br></br><span>με ένα τσεκούρι και φωτιά</span><br></br><span>και σέρτικα τσιγάρα.</span><br></br><br></br><span>Επαναστάτης τι θα πει;</span><br></br><span>μπουζούκι με το Μάρκο,</span><br></br><span>ένας ρεμπέτης ποιητής</span><br></br><span>να σπάζει το εμπάργκο.</span><br></br><br></br><span>Επαναστάτης τι θα πει;</span><br></br><span>κι ο Άσιμος ακόμα,</span><br></br><span>ποταπαγόρευση μπροστά</span><br></br><span>μα είμαστε όλοι…</span></p>
<p><span>Επαναστάτης τι θα πει;</span><br/><span>Ερνέστο Τσε Γκεβάρα</span><br/><span>με ένα τσεκούρι και φωτιά</span><br/><span>και σέρτικα τσιγάρα.</span><br/><br/><span>Επαναστάτης τι θα πει;</span><br/><span>μπουζούκι με το Μάρκο,</span><br/><span>ένας ρεμπέτης ποιητής</span><br/><span>να σπάζει το εμπάργκο.</span><br/><br/><span>Επαναστάτης τι θα πει;</span><br/><span>κι ο Άσιμος ακόμα,</span><br/><span>ποταπαγόρευση μπροστά</span><br/><span>μα είμαστε όλοι λιώμα.</span><br/><br/><span>Επαναστάτης τι θα πει;</span><br/><span>χωράει κι ο Παυλάρας,</span><br/><span>άγια η νύχτα και το ροκ</span><br/><span>στο σχήμα μιας κιθάρας.</span><br/><br/><span>Επαναστάτης τι θα πει;</span><br/><span>θα βάλω και Τζιμάκο,</span><br/><span>σε ένα ταξίμι αναρχικό</span><br/><span>μες των αστών τον λάκο.</span><br/><br/><span>Επαναστάτης τι θα πει;</span><br/><span>υπάρχουν πάντα αιτίες,</span><br/><span>στων νοημάτων την τροχιά</span><br/><span>θα φτιάχνονται οι θητείες.</span><br/><br/><span>Επαναστάτης τι θα πεί;</span><br/><span>παιδιά των καναπέδων</span><br/><span>όσοι αναλώνουν τις κραυγές</span><br/><span>στους χώρους των γηπέδων.</span></p>Ωδή στη θέλησή μαςtag:spartinos.ning.com,2018-05-05:2305295:BlogPost:5607792018-05-05T20:43:58.000Zpanagiotis7http://spartinos.ning.com/profile/panagiotis7
<p><span>Σ' αυτό το καρναβάλι</span><br></br><span>των σοβαροφανών,</span><br></br><span>ανύπαρκτες οι σχέσεις </span><br></br><span>ανθρώπων αδειανών.</span><br></br><br></br><span>Μετρώντας τις κουβέντες </span><br></br><span>της κίτρινης γενιάς,</span><br></br><span>δραπέτης υποψήφιος </span><br></br><span>θα γίνεις μονομιάς.</span><br></br><br></br><span>Σ' αυτό το καρναβάλι </span><br></br><span>των άβουλων σκιών,</span><br></br><span>απάτη και παγίδα </span><br></br><span>των στείρων θρησκειών.</span><br></br><br></br><span>Οι παθογόνες…</span></p>
<p><span>Σ' αυτό το καρναβάλι</span><br/><span>των σοβαροφανών,</span><br/><span>ανύπαρκτες οι σχέσεις </span><br/><span>ανθρώπων αδειανών.</span><br/><br/><span>Μετρώντας τις κουβέντες </span><br/><span>της κίτρινης γενιάς,</span><br/><span>δραπέτης υποψήφιος </span><br/><span>θα γίνεις μονομιάς.</span><br/><br/><span>Σ' αυτό το καρναβάλι </span><br/><span>των άβουλων σκιών,</span><br/><span>απάτη και παγίδα </span><br/><span>των στείρων θρησκειών.</span><br/><br/><span>Οι παθογόνες νότες </span><br/><span>των κοσμικών σκυλιών,</span><br/><span>ρυπαίνουν τον πλανήτη </span><br/><span>των φλογερών φιλιών.</span><br/><br/><span>Σ' αυτό το καρναβάλι </span><br/><span>των σοβαροφανών,</span><br/><span>κλεμμένες οι ατάκες </span><br/><span>των νεκροζωντανών.</span><br/><br/><span>Κοιτώντας την αλήθεια</span><br/><span>μιας άλλης εποχής,</span><br/><span>θα κλείνεσαι συνέχεια</span><br/><span>στα βάθη της ψυχής.</span><br/><br/><span>Σ' αυτό το καρναβάλι</span><br/><span>των σοβαροφανών</span><br/><span>εικόνες του καθρέφτη</span><br/><span>των ίδιων εαυτών.</span><br/><br/><span>Πορείες χωρίς μέλλον,</span><br/><span>ζωές στο πουθενά,</span><br/><span>μόνο στιγμές-ταξίδια</span><br/><span>σε λεύτερα βουνά.</span><br/><br/><span>Σ' αυτή την κωμωδία </span><br/><span>των ένοχων σιωπών</span><br/><span>μολύνονται οι ανέμοι</span><br/><span>τίμιων ανατροπών.</span><br/><br/><span>Αθλούμενοι προδότες</span><br/><span>με πρόσχημα αλλαγές,</span><br/><span>καρφώνουν τις σημαίες</span><br/><span>σε ανοιχτές πληγές.</span><br/><br/><span>Οι ελπίδες λαβωμένες</span><br/><span>απόμακρες ηχούν,</span><br/><span>αδύναμες πεθαίνουν</span><br/><span>στο δρόμο ξεψυχούν.</span><br/><br/><span>Σε αυτό το καρναβάλι</span><br/><span>των άψυχων ζωών,</span><br/><span>ανύπαρκτων εκπλήξεων</span><br/><span>κενών επιρροών,</span><br/><br/><span>στο ελάχιστο της σκέψης</span><br/><span>ανάκτηση ας γενεί,</span><br/><span>των τίμιων δεδομένων</span><br/><span>υψώστε τη φωνή.</span><br/><br/><span>Μικρό το μονοπάτι,</span><br/><span>αθέατο κλειδί,</span><br/><span>μα μένει να το βρούμε</span><br/><span>σε μια κρυμμένη ωδή.</span><br/><br/><span>Ωδή στη βούλησή μας,</span><br/><span>σε ενέργεια του μυαλού</span><br/><span>σε αφύπνιση ονείρων</span><br/><span>στη σφαίρα του υψηλού.</span><br/><br/><span>Ωδή στη θέλησή μας,</span><br/><span>σε ανάπλαση του νου,</span><br/><span>το χθεσινό να γίνει</span><br/><span>σκιά του αποψινού.</span></p>Απόψε η νύχτα ...tag:spartinos.ning.com,2018-04-03:2305295:BlogPost:5589822018-04-03T22:19:29.000Zpanagiotis7http://spartinos.ning.com/profile/panagiotis7
<p><span>Απόψε η νύχτα στα βαθειά της με πηγαίνει,</span><br></br><span>μέσα στο άγνωστο, μα γνώριμο, δικό μου,</span><br></br><span>με ένα φεγγάρι σαν φανάρι του Διογένη,</span><br></br><span>μόνος να ψάχνω για να βρω το αρνητικό μου.</span><br></br><br></br><span>Απόψε η νύχτα πιο κοντά της με φωνάζει,</span><br></br><span>χωρίς τη μάσκα που τους πάντες ξεγελάει,</span><br></br><span>με μιαν αλήθεια που αρρωσταίνει και τρομάζει,</span><br></br><span>μα εγώ τη νοιώθω σαν κορίτσι που γελάει.</span><br></br><br></br><span>Απόψε η…</span></p>
<p><span>Απόψε η νύχτα στα βαθειά της με πηγαίνει,</span><br/><span>μέσα στο άγνωστο, μα γνώριμο, δικό μου,</span><br/><span>με ένα φεγγάρι σαν φανάρι του Διογένη,</span><br/><span>μόνος να ψάχνω για να βρω το αρνητικό μου.</span><br/><br/><span>Απόψε η νύχτα πιο κοντά της με φωνάζει,</span><br/><span>χωρίς τη μάσκα που τους πάντες ξεγελάει,</span><br/><span>με μιαν αλήθεια που αρρωσταίνει και τρομάζει,</span><br/><span>μα εγώ τη νοιώθω σαν κορίτσι που γελάει.</span><br/><br/><span>Απόψε η νύχτα με τραβάει από το χέρι,</span><br/><span>παλιά μου φίλη με μια μνήμη με πονάει,</span><br/><span>έχει στα δόντια της κατάμαυρο μαχαίρι</span><br/><span>και δακτυλίδια του καπνού της με κερνάει.</span><br/><br/><span>Απόψε η νύχτα του ανέμου μοιρολόι,</span><br/><span>του καταχείμωνου κρυμμένη μουσική,</span><br/><span>όνειρα κρύβονται σε χάντρες κομπολόι</span><br/><span>κι ανοίγουν δρόμους σε μια πόλη μαγική.</span><br/><br/><span>Απόψε η νύχτα με αστέρια θα γεμίσει</span><br/><span>και μια σελήνη θα ανεβαίνει πιο ψηλά,</span><br/><span>τα καλοκαίρια πάντα σβήνονται τα μίση,</span><br/><span>τότε που αρχίζει η καρδιά να μου μιλά.</span></p>
<div>Απόψε η νύχτα με τραγούδια θα γεμίσει</div>
<div>κι ένας αέρας θα με πάρει μακρυά</div>
<div>και μια βροχή το μέτωπό μου θα δροσίσει</div>
<div>σ' ένα φθινόπωρο που φέρνει γιατρειά.</div>Ωδή στη θέλησή μαςtag:spartinos.ning.com,2018-03-25:2305295:BlogPost:5582762018-03-25T23:35:06.000Zpanagiotis7http://spartinos.ning.com/profile/panagiotis7
<p><span>Σ' αυτό το καρναβάλι</span><br></br><span>των σοβαροφανών,</span><br></br><span>ανύπαρκτες οι σχέσεις </span><br></br><span>ανθρώπων αδειανών.</span><br></br><br></br><span>Μετρώντας τις κουβέντες </span><br></br><span>της κίτρινης γενιάς,</span><br></br><span>δραπέτης υποψήφιος </span><br></br><span>θα γίνεις μονομιάς.</span><br></br><br></br><span>Σ' αυτή το καρναβάλι </span><br></br><span>των άβουλων σκιών,</span><br></br><span>απάτη και παγίδα </span><br></br><span>των στείρων θρησκειών.</span><br></br><br></br><span>Οι παθογόνες…</span></p>
<p><span>Σ' αυτό το καρναβάλι</span><br/><span>των σοβαροφανών,</span><br/><span>ανύπαρκτες οι σχέσεις </span><br/><span>ανθρώπων αδειανών.</span><br/><br/><span>Μετρώντας τις κουβέντες </span><br/><span>της κίτρινης γενιάς,</span><br/><span>δραπέτης υποψήφιος </span><br/><span>θα γίνεις μονομιάς.</span><br/><br/><span>Σ' αυτή το καρναβάλι </span><br/><span>των άβουλων σκιών,</span><br/><span>απάτη και παγίδα </span><br/><span>των στείρων θρησκειών.</span><br/><br/><span>Οι παθογόνες νότες </span><br/><span>των κοσμικών σκυλιών,</span><br/><span>ρυπαίνουν τον πλανήτη </span><br/><span>των φλογερών φιλιών.</span><br/><br/><span>Σ' αυτό το καρναβάλι </span><br/><span>των σοβαροφανών,</span><br/><span>κλεμμένες οι ατάκες </span><br/><span>των νεκροζωντανών.</span><br/><br/><span>Κοιτώντας την αλήθεια</span><br/><span>μιας άλλης εποχής,</span><br/><span>θα κλείνεσαι συνέχεια</span><br/><span>στα βάθη της ψυχής.</span><br/><br/><span>Σ' αυτό το καρναβάλι</span><br/><span>των σοβαροφανών</span><br/><span>εικόνες του καθρέφτη</span><br/><span>των ίδιων εαυτών.</span><br/><br/><span>Πορείες χωρίς μέλλον,</span><br/><span>ζωές στο πουθενά,</span><br/><span>μόνο στιγμές-ταξίδια</span><br/><span>σε λεύτερα βουνά.</span><br/><br/><span>Σ' αυτή την κωμωδία </span><br/><span>των ένοχων σιωπών</span><br/><span>μολύνονται οι ανέμοι</span><br/><span>τίμιων ανατροπών.</span><br/><br/><span>Αθλούμενοι προδότες</span><br/><span>με πρόσχημα αλλαγές,</span><br/><span>καρφώνουν τις σημαίες</span><br/><span>σε ανοιχτές πληγές.</span><br/><br/><span>Οι ελπίδες λαβωμένες</span><br/><span>απόμακρες ηχούν,</span><br/><span>αδύναμες πεθαίνουν</span><br/><span>στο δρόμο ξεψυχούν.</span><br/><br/><span>Σε αυτό το καρναβάλι</span><br/><span>των άψυχων ζωών,</span><br/><span>ανύπαρκτων εκπλήξεων</span><br/><span>κενών επιρροών,</span><br/><br/><span>στο ελάχιστο της σκέψης</span><br/><span>ανάκτηση ας γενεί,</span><br/><span>των τίμιων δεδομένων</span><br/><span>υψώστε τη φωνή.</span><br/><br/><span>Μικρό το μονοπάτι,</span><br/><span>αθέατο κλειδί,</span><br/><span>μα μένει να το βρούμε</span><br/><span>σε μια κρυμμένη ωδή.</span><br/><br/><span>Ωδή στη βούλησή μας,</span><br/><span>σε ενέργεια του μυαλού</span><br/><span>σε αφύπνιση ονείρων</span><br/><span>στη σφαίρα του υψηλού.</span><br/><br/><span>Ωδή στη θέλησή μας,</span><br/><span>σε ανάπλαση του νου,</span><br/><span>το χθεσινό να γίνει</span><br/><span>σκιά του αποψινού.</span></p>Ο ύπνος δείχνει θάνατοtag:spartinos.ning.com,2018-03-15:2305295:BlogPost:5576852018-03-15T11:42:37.000Zpanagiotis7http://spartinos.ning.com/profile/panagiotis7
<p><span>Ο ύπνος δείχνει θάνατο,</span><br></br><span>μια δοκιμή, μια πρόβα,</span><br></br><span>ο χάρος με το δρέπανο</span><br></br><span>πάνω σε μια πιρόγα.</span><br></br><br></br><span>Βλέπει μετά πως έπεσε</span><br></br><span>σε μια ακόμα πλάνη</span><br></br><span>και μπλέχτηκε σε όνειρα</span><br></br><span>και βγήκε σε λιμάνι.</span><br></br><br></br><span>Μα των ονείρων οι θηλιές,</span><br></br><span>περάσαν στο λαιμό του</span><br></br><span>και οι μνήμες άνθησαν με μιας</span><br></br><span>και φέραν το χαμό…</span></p>
<p><span>Ο ύπνος δείχνει θάνατο,</span><br/><span>μια δοκιμή, μια πρόβα,</span><br/><span>ο χάρος με το δρέπανο</span><br/><span>πάνω σε μια πιρόγα.</span><br/><br/><span>Βλέπει μετά πως έπεσε</span><br/><span>σε μια ακόμα πλάνη</span><br/><span>και μπλέχτηκε σε όνειρα</span><br/><span>και βγήκε σε λιμάνι.</span><br/><br/><span>Μα των ονείρων οι θηλιές,</span><br/><span>περάσαν στο λαιμό του</span><br/><span>και οι μνήμες άνθησαν με μιας</span><br/><span>και φέραν το χαμό του.</span><br/><br/><span>Όταν κοιμάσαι νικητής,</span><br/><span>ξυπνάς σαν ηττημένος,</span><br/><span>ένας δραπέτης ποιητής</span><br/><span>στο άλμπουρο δεμένος.</span><br/><br/><span>Όταν κοιμάσαι σαν παιδί,</span><br/><span>ξυπνάς μες τα στολίδια,</span><br/><span>ακούς του ονείρου την ωδή</span><br/><span>στου νου τα δακτυλίδια.</span><br/><br/><span>Όταν κοιμάσαι και γελάς,</span><br/><span>ξυπνάς σαν μαγεμένος,</span><br/><span>ούτε θυμάσαι, ούτε μιλάς</span><br/><span>και νοιώθεις πεθαμένος.</span><br/><br/><span>Ο ύπνος δείχνει θάνατο,</span><br/><span>μα μόνο λίγες ώρες,</span><br/><span>φέρνει γαλήνη και ερημιά</span><br/><span>στου ονειρικού τις χώρες.</span><br/><br/><span>Ό ύπνος δείχνει θάνατο,</span><br/><span>στη θάλασσα ένα πλοίο,</span><br/><span>που πλέει μονάχο κι έρημο</span><br/><span>στου νου μου το βιβλίο ...</span></p>Μεθυσμένα Σαββαταtag:spartinos.ning.com,2018-01-11:2305295:BlogPost:5519842018-01-11T00:00:00.000Zpanagiotis7http://spartinos.ning.com/profile/panagiotis7
<p><span>Τα μεθυσμένα Σάββατα</span><br></br> <span>ξερνούν τις Κυριακές τους,</span><br></br> <span>οι ξεθαμμένοι πάπυροι</span><br></br> <span>χαρίζουν τις γραφές,</span><br></br> <br></br> <span>τα γερασμένα όνειρα</span><br></br> <span>κερνούν τις χαρακιές τους,</span><br></br> <span>τα στοιχειωμένα αινίγματα,</span><br></br> <span>τις λύσεις τις κρυφές.</span><br></br> <br></br> <span>Οι ξεχασμένοι στόχοι μας</span><br></br> <span>νικήσανε επιτέλους</span><br></br> <span>τους φωλιασμένους φόβους μας</span><br></br> <span>και βγήκανε…</span></p>
<p><span>Τα μεθυσμένα Σάββατα</span><br/> <span>ξερνούν τις Κυριακές τους,</span><br/> <span>οι ξεθαμμένοι πάπυροι</span><br/> <span>χαρίζουν τις γραφές,</span><br/> <br/> <span>τα γερασμένα όνειρα</span><br/> <span>κερνούν τις χαρακιές τους,</span><br/> <span>τα στοιχειωμένα αινίγματα,</span><br/> <span>τις λύσεις τις κρυφές.</span><br/> <br/> <span>Οι ξεχασμένοι στόχοι μας</span><br/> <span>νικήσανε επιτέλους</span><br/> <span>τους φωλιασμένους φόβους μας</span><br/> <span>και βγήκανε μπροστά.</span><br/> <br/> <span>Τα τελευταία θύματα</span><br/> <span>''μηδένα προ του τέλους''</span><br/> <span>μακάριζαν τη μοίρα τους</span><br/> <span>με μάτια σφαλιστά.</span><br/> <br/> <span>Τους εαυτούς μας δώσαμε</span><br/> <span>τροφή για τα θηρία,</span><br/> <span>αιματολάγνοι οι δράκοι μας</span><br/> <span>στα χρόνια του καημού,</span><br/> <br/> <span>και μείναμε στον κόσμο μας,</span><br/> <span>δαυλοί σε μια πορεία,</span><br/> <span>που βγάζει προς το όνειρο</span><br/> <span>άγνωστου λυτρωμού.</span><br/> <br/> <span>Τους εαυτούς μας δώσαμε</span><br/> <span>βορρά σε μια διαθήκη,</span><br/> <span>σε ένα παρόν παράλογο,</span><br/> <span>σε άδειο πουθενά,</span><br/> <br/> <span>όμως νεκροί δεν είμαστε,</span><br/> <span>δεν βάζουμε υποθήκη</span><br/> <span>το ακριβό μας τ' όνειρο,</span><br/> <span>θα ζήσουμε ξανά.</span></p>Στο πλάι σουtag:spartinos.ning.com,2017-11-19:2305295:BlogPost:5450832017-11-19T19:45:02.000Zpanagiotis7http://spartinos.ning.com/profile/panagiotis7
<p><span>Στα χέρια μου σε κράτησα και πάλι,</span><br></br><span>σε νύχτα πληρωμένη του χαμού,</span><br></br><span>προτού η άγρια μέρα θα προβάλλει</span><br></br><span>σαν δόνηση στα όρια ενός σεισμού.</span><br></br><br></br><span>Στα χνάρια σου απόψε εγώ θα πέσω</span><br></br><span>το απόστημα να σπάσω του χιονιά,</span><br></br><span>το θέλω, το πιστεύω, θα μπορέσω</span><br></br><span>να ρίξω τη ρουτίνα στα σκοινιά.</span><br></br><br></br><span>Στο πλάι σου απόψε τοξοβόλος,</span><br></br><span>με βέλος που ουρλιάζει και…</span></p>
<p><span>Στα χέρια μου σε κράτησα και πάλι,</span><br/><span>σε νύχτα πληρωμένη του χαμού,</span><br/><span>προτού η άγρια μέρα θα προβάλλει</span><br/><span>σαν δόνηση στα όρια ενός σεισμού.</span><br/><br/><span>Στα χνάρια σου απόψε εγώ θα πέσω</span><br/><span>το απόστημα να σπάσω του χιονιά,</span><br/><span>το θέλω, το πιστεύω, θα μπορέσω</span><br/><span>να ρίξω τη ρουτίνα στα σκοινιά.</span><br/><br/><span>Στο πλάι σου απόψε τοξοβόλος,</span><br/><span>με βέλος που ουρλιάζει και πεινά,</span><br/><span>μιας άνοιξης παλιάς ονειροπόλος</span><br/><span>σε οράματα βαθειά και αληθινά.</span><br/><br/><span>Στα χέρια μου σε κράτησα και πάλι,</span><br/><span>σε νύχτα πληρωμένη και σκληρή,</span><br/><span>σαν σύννεφο μικρό, σαν προσκεφάλι,</span><br/><span>προτού η νέα μέρα σε χαρεί.</span><br/><br/><span>Απόψε στο σκοτάδι θα παλέψω,</span><br/><span>να 'βγω από παραμύθι των παιδιών,</span><br/><span>θα 'βγω για λίγο μόνο να σε κλέψω</span><br/><span>για πτήσεις σε ουρανούς των αστεριών.</span><br/><br/><span>Στο πλάι σου σπουργίτι και γεράκι,</span><br/><span>θα μείνω στη φωλιά σου να κρυφτώ,</span><br/><span>χαρίζω τις φωτιές όπως οι δράκοι</span><br/><span>πριν πέσω στης αράχνης τον ιστό.</span><br/><br/><span>Στο πλάι σου μυρμήγκι και λιοντάρι,</span><br/><span>θα μείνω λίγο ακόμα ζωντανός,</span><br/><span>σε γνώριμο νησί όπως οι γλάροι</span><br/><span>κρωάζω ευτυχισμένος και κοινός.</span></p>Νοητός κόσμοςtag:spartinos.ning.com,2017-06-14:2305295:BlogPost:5312382017-06-14T20:25:24.000Zpanagiotis7http://spartinos.ning.com/profile/panagiotis7
<p><span>Βλέπεις τον κόσμο στρογγυλό,</span><br></br><span>πλανήτη μολυβένιο,</span><br></br><span>μαστορεμένο από πυλό</span><br></br><span>σε πλαίσιο σιδερένιο.</span><br></br><br></br><span>Βλέπεις τον κόσμο πιο λευκό</span><br></br><span>μέσα σε μαύρο φόντο,</span><br></br><span>έναν πλανήτη λαικό,</span><br></br><span>πλεγμένο πόντο πόντο.</span><br></br><br></br><span>Βλέπεις τον κόσμο από ψηλά,</span><br></br><span>στις νοητές σου σκάλες,</span><br></br><span>ένας πλανήτης που μιλά</span><br></br><span>στου νου σου τις…</span></p>
<p><span>Βλέπεις τον κόσμο στρογγυλό,</span><br/><span>πλανήτη μολυβένιο,</span><br/><span>μαστορεμένο από πυλό</span><br/><span>σε πλαίσιο σιδερένιο.</span><br/><br/><span>Βλέπεις τον κόσμο πιο λευκό</span><br/><span>μέσα σε μαύρο φόντο,</span><br/><span>έναν πλανήτη λαικό,</span><br/><span>πλεγμένο πόντο πόντο.</span><br/><br/><span>Βλέπεις τον κόσμο από ψηλά,</span><br/><span>στις νοητές σου σκάλες,</span><br/><span>ένας πλανήτης που μιλά</span><br/><span>στου νου σου τις κραιπάλες.</span><br/><br/><span>Βλέπεις τον κόσμο στο χαρτί,</span><br/><span>στου σκίτσου τις καμπύλες,</span><br/><span>με φαντασία που απαιτεί</span><br/><span>να βρεις άγνωστες πύλες.</span><br/><br/><span>Βλέπεις τον κόσμο σαν γροθιά,</span><br/><span>σαν σκαλιστό κουβάρι,</span><br/><span>έναν πλανήτη που βαθειά</span><br/><span>στο χρόνο θα σε πάρει.</span><br/><br/><span>Βλέπεις τον κόσμο σαν πληγή,</span><br/><span>σαν φυλακή του Άδη,</span><br/><span>θα ψάχνεις πάντα τη φυγή</span><br/><span>στο πιο ακριβό σκοτάδι.</span></p>Ένα τραγούδι αζήτητοtag:spartinos.ning.com,2017-04-30:2305295:BlogPost:5275142017-04-30T21:30:00.000Zpanagiotis7http://spartinos.ning.com/profile/panagiotis7
<p><span>Εσύ που βρέθηκες εδώ, χωρίς νερό κι αλάτι,</span><br></br> <span>άγριο γεράκι ελεύθερο με βλέμμα σαν φωτιά,</span><br></br> <span>χαμογελάς στον θάνατο με μαχαιριά στην πλάτη</span><br></br> <span>σε ένα χαμένο όνειρο μια νύχτα στα χαρτιά.</span><br></br> <br></br> <span>Εσύ που βρέθηκες εδώ, πλασμένος χωρίς χάδια,</span><br></br> <span>μικρό σπουργίτι, ανώνυμο, σε άγνωστη γωνιά,</span><br></br> <span>θολή ζωή που χτίζεται στα πιο θλιμμένα βράδυα,</span><br></br> <span>σε ένα φεγγάρι αφώτιστο, σε κάποια…</span></p>
<p><span>Εσύ που βρέθηκες εδώ, χωρίς νερό κι αλάτι,</span><br/> <span>άγριο γεράκι ελεύθερο με βλέμμα σαν φωτιά,</span><br/> <span>χαμογελάς στον θάνατο με μαχαιριά στην πλάτη</span><br/> <span>σε ένα χαμένο όνειρο μια νύχτα στα χαρτιά.</span><br/> <br/> <span>Εσύ που βρέθηκες εδώ, πλασμένος χωρίς χάδια,</span><br/> <span>μικρό σπουργίτι, ανώνυμο, σε άγνωστη γωνιά,</span><br/> <span>θολή ζωή που χτίζεται στα πιο θλιμμένα βράδυα,</span><br/> <span>σε ένα φεγγάρι αφώτιστο, σε κάποια γειτονιά.</span><br/> <br/> <span>Εσύ που βρέθηκες εδώ, ζιζάνιο μες τους κήπους,</span><br/> <span>ιός μες τα προγράμματα που κρύβουν τον Θεό,</span><br/> <span>ουσία που ξεχύθηκε και λέρωσε τους τύπους,</span><br/> <span>σαν ξεχασμένη λύτρωση για κάποιο γηραιό.</span><br/> <br/> <span>Εσύ που βρέθηκες εδώ, τραγούδι δίχως τέλος,</span><br/> <span>με έναν στίχο άκληρο που ίσως θα χαθεί,</span><br/> <span>ένα τραγούδι αζήτητο, χωρίς καρδιά και βέλος</span><br/> <span>για μια ζωή που χάθηκε προτού να γεννηθεί.</span><br/> <br/> <span>Εσύ που βρέθηκες εδώ, τραγούδι δίχως άκρη,</span><br/> <span>ένα τραγούδι αδόκιμο, που ίσως ξεχαστεί,</span><br/> <span>ένα τραγούδι αταίριαστο, χωρίς κρυμμένο δάκρυ,</span><br/> <span>για δέντρο που ξεραθηκε προτού να ποτιστεί.</span></p>Ψάχνοντας ...tag:spartinos.ning.com,2017-03-09:2305295:BlogPost:5239152017-03-09T23:22:28.000Zpanagiotis7http://spartinos.ning.com/profile/panagiotis7
<p>Από ταξίδι γύρισα,<br></br> στα μπαρ της οικουμένης,<br></br> ψάχνοντας να 'βρω τον ανθό<br></br> αγάπης προδωμένης.</p>
<p>Ψάχνοντας να 'βρω τη φωτιά<br></br> όπου ποτέ δεν σβήνει<br></br> και του θεού τη σαιτιά<br></br> που την ανάσα κλείνει.</p>
<p>Από ταξίδι γύρισα,<br></br> σε μακρινά πελάγη,<br></br> ψάχνοντας να ΄βρω το κρασί<br></br> που μέθυσαν οι μάγοι.</p>
<p>Ψάχνοντας να 'βρω τη σιωπή<br></br> που ξεπερνά τις πτώσεις,<br></br> στων νοημάτων τις οσμές,<br></br> σε ονειρικές ζυμώσεις.</p>
<p>Από ταξίδι γύρισα,<br></br> στου ήλιου…</p>
<p>Από ταξίδι γύρισα,<br/> στα μπαρ της οικουμένης,<br/> ψάχνοντας να 'βρω τον ανθό<br/>
αγάπης προδωμένης.</p>
<p>Ψάχνοντας να 'βρω τη φωτιά<br/> όπου ποτέ δεν σβήνει<br/> και του θεού τη σαιτιά<br/>
που την ανάσα κλείνει.</p>
<p>Από ταξίδι γύρισα,<br/> σε μακρινά πελάγη,<br/> ψάχνοντας να ΄βρω το κρασί<br/>
που μέθυσαν οι μάγοι.</p>
<p>Ψάχνοντας να 'βρω τη σιωπή<br/> που ξεπερνά τις πτώσεις,<br/> στων νοημάτων τις οσμές,<br/>
σε ονειρικές ζυμώσεις.</p>
<p>Από ταξίδι γύρισα,<br/> στου ήλιου τις εκλείψεις<br/> και αντίκρυσα κατάματα<br/>
τις χίλιες αποδείξεις,</p>
<p>ψάχνοντας να 'βρω την ορμή,<br/> να ζω, να επιμένω,<br/> καθρέπτης γίνεται η στιγμή,<br/>
αυτή που περιμένω.</p>
<p>Από ταξίδι γύρισα<br/> και εδώ θέλω να μείνω,<br/> σε μια ψυχή κατάλευκη,<br/>
κι ό,τι έχω να το δίνω.</p>
<p>Ψάχνοντας μες τις λέξεις μου,<br/> τον χρόνο προσπερνάω,<br/> χαμένος μες στις σκέψεις μου<br/>
κι ας νοιώθω πως γερνάω.</p>
<p>Ψάχνοντας μες τις ρίμες μου,<br/> τον χρόνο προσπερνάω,<br/> ένα παιχνίδι οι μνήμες μου<br/>
πιο πίσω όταν γυρνάω...</p>Λόγια αμόλυνταtag:spartinos.ning.com,2017-02-02:2305295:BlogPost:5217642017-02-02T13:21:24.000Zpanagiotis7http://spartinos.ning.com/profile/panagiotis7
<p>Το όμορφο, το άσχημο, το φωτεινό, το γκρίζο,<br></br> χαρτάκια αυτοκόλλητα στο μέτωπο, στο δέρμα,<br></br> σημαδεμένα θαύματα που πάνω σου αντικρίζω,<br></br> άλλη ευχή για την αρχή και άλλη για το τέρμα.</p>
<p>Το κόκκινο, το πράσινο, το κίτρινο, το μαύρο,<br></br> μικρά σημάδια, στίγματα, σε χρυσαφένια μάτια,<br></br> για το χαμένο μου όνειρο που κίνησα για να 'βρω<br></br> στου κόσμου το λαβύρινθο κρυμμένο σε κομμάτια.</p>
<p>Το δυνατό, το ανίσχυρο, το πιο παλιό, το νέο,<br></br> στάζουν ελπίδα και άνοιξη στο νου…</p>
<p>Το όμορφο, το άσχημο, το φωτεινό, το γκρίζο,<br/> χαρτάκια αυτοκόλλητα στο μέτωπο, στο δέρμα,<br/> σημαδεμένα θαύματα που πάνω σου αντικρίζω,<br/>
άλλη ευχή για την αρχή και άλλη για το τέρμα.</p>
<p>Το κόκκινο, το πράσινο, το κίτρινο, το μαύρο,<br/> μικρά σημάδια, στίγματα, σε χρυσαφένια μάτια,<br/> για το χαμένο μου όνειρο που κίνησα για να 'βρω<br/>
στου κόσμου το λαβύρινθο κρυμμένο σε κομμάτια.</p>
<p>Το δυνατό, το ανίσχυρο, το πιο παλιό, το νέο,<br/> στάζουν ελπίδα και άνοιξη στο νου και την καρδιά μου,<br/> τι κι αν ο χρόνος με έφερε αντίκρυ στο μοιραίο,<br/>
πάνω σε πόρτα ορθάνοιχτη αφήνω τα κλειδιά μου.</p>
<p>Το πιο ψηλό, το χαμηλό, το πιο μικρό, το μέγα,<br/> μετρούν επίγεια θαύματα σε μια διαρκή θητεία,<br/> κινούν πελώρια νήματα στο ''πήγαινε,'' στο ''φεύγα''<br/>
και πλάθουν λόγια αμόλυντα σε αιώνια μαθητεία.</p>Νέες γαλέρεςtag:spartinos.ning.com,2017-01-27:2305295:BlogPost:5214552017-01-27T23:26:41.000Zpanagiotis7http://spartinos.ning.com/profile/panagiotis7
<p>Λύκοι και αρνιά ανταμώσανε<br></br> και δώσανε τα χέρια<br></br> και μείνανε αμίλητοι αντίκρυ στο κενό,</p>
<p>τα δεδομένα αλλάξανε<br></br> και τώρα τα νυστέρια<br></br> άλλοι εχθροί τα ζώστηκαν με τίποτα κοινό.</p>
<p>Τα καλοκαίρια κρύφτηκαν<br></br> και βγήκαν οι χειμώνες<br></br> κάτι χειμώνες άγνωστοι με κίτρινες βροχές,</p>
<p>οι ερινύες φύγανε,<br></br> τώρα πεθαίνουν μόνες,<br></br> οι δρόμοι χορταριάσανε, μαζί κι οι εποχές.</p>
<p>Οι καταιγίδες ξόδεψαν<br></br> τα πιο ακριβά νερά τους,<br></br> τα μάτια τώρα στέρεψαν, τα…</p>
<p>Λύκοι και αρνιά ανταμώσανε<br/> και δώσανε τα χέρια<br/> και μείνανε αμίλητοι αντίκρυ στο κενό,</p>
<p>τα δεδομένα αλλάξανε<br/> και τώρα τα νυστέρια<br/> άλλοι εχθροί τα ζώστηκαν με τίποτα κοινό.</p>
<p>Τα καλοκαίρια κρύφτηκαν<br/> και βγήκαν οι χειμώνες<br/> κάτι χειμώνες άγνωστοι με κίτρινες βροχές,</p>
<p>οι ερινύες φύγανε,<br/> τώρα πεθαίνουν μόνες,<br/> οι δρόμοι χορταριάσανε, μαζί κι οι εποχές.</p>
<p>Οι καταιγίδες ξόδεψαν<br/> τα πιο ακριβά νερά τους,<br/> τα μάτια τώρα στέρεψαν, τα δάκρυα έχουν χαθεί,</p>
<p>Οι εποχές αλώθηκαν<br/> και 'δώσαν τη σειρά τους,<br/> τα μάτια τώρα πέτρινα, το αίμα έχει χυθεί.</p>
<p>Τώρα οι ψυχές μας ψάχνουνε<br/> καινούργια αγκυροβόλια,<br/> καθάρια λόγια ψάχνουνε και σκέψεις ζωντανές,</p>
<p>με ελπίδες να γεμίσουνε<br/> τα άδεια πορτοφόλια<br/> και οι νότες να ανταμώσουνε με αέρινες φωνές.</p>
<p>Τώρα οι ψυχές μας ψάχνουνε<br/> τις νέες τις γαλέρες,<br/> να βρουν πιο νέα κύματα, μεγάλα σαν βουνά,</p>
<p>Τραγούδια που θα ντύσουνε<br/> νέες λαμπρές ημέρες<br/> και οι νύχτες απροσάρμοστες<br/>
να γίνουνε ξανά.</p>Ύστατο σημάδιtag:spartinos.ning.com,2016-12-12:2305295:BlogPost:5175382016-12-12T10:22:49.000Zpanagiotis7http://spartinos.ning.com/profile/panagiotis7
<p>Ήσουν θεός αυτόνομος,<br></br> μα απόμεινες φιγούρα,<br></br> ατέλειωτη φαγούρα<br></br>
και φάλτσο μουγκριτό</p>
<p>και τώρα είσαι αδύναμος,<br></br> μικρός σε μαύρη τρύπα,<br></br> απότιστη τουλίπα<br></br>
και άχρηστο ρητό.</p>
<p>Ήσουν φεγγάρι απείθαρχο<br></br> και δάμαζες τη νύχτα,<br></br> σου 'λεγαν όλοι ''ρίχτα''<br></br>
και έμενες ταπί,</p>
<p>σου πήραν το χαμόγελο,<br></br> οι προδωμένες μνήμες,<br></br> χιλιοπαιγμένες ρίμες<br></br>
περνούν σαν αστραπή.</p>
<p>Ήσουν μια σπίθα άσβηστη,<br></br> ανόθευτο χρυσάφι,<br></br> μα πήγαν όλα…</p>
<p>Ήσουν θεός αυτόνομος,<br/> μα απόμεινες φιγούρα,<br/>
ατέλειωτη φαγούρα<br/>
και φάλτσο μουγκριτό</p>
<p>και τώρα είσαι αδύναμος,<br/> μικρός σε μαύρη τρύπα,<br/>
απότιστη τουλίπα<br/>
και άχρηστο ρητό.</p>
<p>Ήσουν φεγγάρι απείθαρχο<br/> και δάμαζες τη νύχτα,<br/>
σου 'λεγαν όλοι ''ρίχτα''<br/>
και έμενες ταπί,</p>
<p>σου πήραν το χαμόγελο,<br/> οι προδωμένες μνήμες,<br/>
χιλιοπαιγμένες ρίμες<br/>
περνούν σαν αστραπή.</p>
<p>Ήσουν μια σπίθα άσβηστη,<br/> ανόθευτο χρυσάφι,<br/>
μα πήγαν όλα στράφι,<br/>
έπεσε σκοτεινιά,</p>
<p>και το μυαλό δεν άντεξε<br/> αμείωτες πιέσεις,<br/>
αδιάκοπες ενέσεις<br/>
με θλίψη και ερημιά.</p>
<p>Τώρα κοιτάς το άπειρο,<br/> με ανενεργές αισθήσεις,<br/>
σε ζουν οι παραισθήσεις,<br/>
του νου σου οι χαρακιές,</p>
<p>ζητάς το ακαθόριστο,<br/> τις ώρες ψηλαφίζεις,<br/>
τους ίσκιους ζωγραφίζεις<br/>
και φτιάχνεις Κυριακές.</p>
<p>Τώρα κοιτάς το άπειρο,<br/> το νοητό σου ρήγμα,<br/>
το τελευταίο δείγμα<br/>
που φέρνει αναπνοή,</p>
<p>ζητάς το ακαθόριστο,<br/> το ύστατο σημάδι,<br/>
το ξεχασμένο υφάδι<br/>
που πλέκει τη ζωή.</p>Σε άσπρο-μαύροtag:spartinos.ning.com,2016-11-13:2305295:BlogPost:5127582016-11-13T10:00:16.000Zpanagiotis7http://spartinos.ning.com/profile/panagiotis7
<p>Σε μαύρο πλοίο, λευκή σημαία,<br></br> κρύο ταξίδι ζεστής ψυχής,<br></br> τσούζουν τα μάτια στην προκυμαία,<br></br>
μέσα στα βάθη της εποχής.</p>
<p>Λευκό ταξίδι με μαύρο ήχο,<br></br> οι γκρίζες σφαίρες της λησμονιάς,<br></br> με ζωγραφίζουν σε άδειο τοίχο,<br></br>
μες την ομίχλη της παγωνιάς.</p>
<p>Λευκά φωτάκια σε μαύρο πλάνο,<br></br> κι ένας αέρας να μ' οδηγεί,<br></br> με γονατίζει, μα δεν σε χάνω<br></br>
κι ας με γυρίζει σ' όλη τη γη.</p>
<p>Πάνω στην πλώρη με μαύρο ρούμι<br></br> κι ένα τσιγάρο με διαπερνά,<br></br> και η…</p>
<p>Σε μαύρο πλοίο, λευκή σημαία,<br/> κρύο ταξίδι ζεστής ψυχής,<br/>
τσούζουν τα μάτια στην προκυμαία,<br/>
μέσα στα βάθη της εποχής.</p>
<p>Λευκό ταξίδι με μαύρο ήχο,<br/> οι γκρίζες σφαίρες της λησμονιάς,<br/>
με ζωγραφίζουν σε άδειο τοίχο,<br/>
μες την ομίχλη της παγωνιάς.</p>
<p>Λευκά φωτάκια σε μαύρο πλάνο,<br/> κι ένας αέρας να μ' οδηγεί,<br/>
με γονατίζει, μα δεν σε χάνω<br/>
κι ας με γυρίζει σ' όλη τη γη.</p>
<p>Πάνω στην πλώρη με μαύρο ρούμι<br/> κι ένα τσιγάρο με διαπερνά,<br/>
και η λογική μου σ' ένα μπουντρούμι,<br/>
σπάζει τους ήχους μα δεν περνά.</p>
<p>Αφρός και δάκρυ πάνω στο κύμα<br/> κι εγώ από πάνω σαν ουρανός,<br/>
λευκά ταξίδια, σε μαύρη ρίμα,<br/>
βροχή να πέφτει κι εγώ γυμνός.</p>
<p>Σε μαύρο πλοίο, λευκή σημαία,<br/> θλιμμένα βράδυα, μοναχικά,<br/>
μαύρη η ψυχή μου χωρίς παρέα,<br/>
χωρίς δυο μάτια, μοναδικά.</p>
<p>Σε μαύρο πλοίο, λευκή σημαία,<br/> κι εγώ μονάχος με άδεια ψυχή,<br/>
σε άσπρο-μαύρο, χωρίς παρέα,<br/>
ζωή από ρούμι κι από βροχή.</p>Και να, λοιπόν, που φτάσαμε εδώ πέρα...tag:spartinos.ning.com,2016-09-26:2305295:BlogPost:5101132016-09-26T20:00:01.000Zpanagiotis7http://spartinos.ning.com/profile/panagiotis7
<p>Και να, λοιπόν, που φτάσαμε εδώ πέρα,<br></br>με ένα δισάκι κουμπαρά γεμάτο αέρα,<br></br>με χίλιες μνήμες σκαλισμένες στο μπετόν,<br></br>νίκες και ήττες στα κιτάπια των ετών<br></br>και λίγο γκρίζο στων κροτάφων μας τη σφαίρα.</p>
<p>Τώρα λοιπόν που αντικρύσαμε τις λύπες,<br></br>βαλσαμωμένες Κυριακές, τροφή στους γύπες,<br></br>γεμάτο σώμα με ταττού και με μολύβι,<br></br>όμως στο βάθος η ψυχή μας πάντα κρύβει<br></br>το λίγο χρώμα που φωτίζει μαύρες τρύπες.</p>
<p>Τώρα τα χέρια κολλημένα στο τιμόνι,<br></br>έξω απ' τ'…</p>
<p>Και να, λοιπόν, που φτάσαμε εδώ πέρα,<br/>με ένα δισάκι κουμπαρά γεμάτο αέρα,<br/>με χίλιες μνήμες σκαλισμένες στο μπετόν,<br/>νίκες και ήττες στα κιτάπια των ετών<br/>και λίγο γκρίζο στων κροτάφων μας τη σφαίρα.</p>
<p>Τώρα λοιπόν που αντικρύσαμε τις λύπες,<br/>βαλσαμωμένες Κυριακές, τροφή στους γύπες,<br/>γεμάτο σώμα με ταττού και με μολύβι,<br/>όμως στο βάθος η ψυχή μας πάντα κρύβει<br/>το λίγο χρώμα που φωτίζει μαύρες τρύπες.</p>
<p>Τώρα τα χέρια κολλημένα στο τιμόνι,<br/>έξω απ' τ' αμάξι η βαβούρα δυναμώνει,<br/>κάτω απ' τις ρόδες παρελθόν που σιγοτρίζει,<br/>η πόλη μοιάζει σαν εικόνα που ξεφτίζει,<br/>μάνα τσιγγάνα που γελά και που θυμώνει.</p>
<p>Και να, λοιπόν, που φτάσαμε εδώ πέρα,<br/>έχοντας έρθει από ταξίδι με γαλέρα,<br/>με λίγες σκέψεις συντροφιά μέσα στο κρύο,<br/>χαμένοι μες στα ''καλώς όρισες'' κι ''αντίο'',<br/>τώρα που σβήνει το σκοτάδι μες τη μέρα.</p>
<p>Πάνω στον τοίχο ζωγραφιά που πλημμυρίζει<br/>κι ο άγριος ήχος που εσώψυχα γυρίζει,<br/>φορτίζει ο χρόνος τις ψυχές, γίνονται ατσάλι,<br/>παλιά μηνύματα κλεισμένα σε μπουκάλι<br/>μπαίνουν σε αόρατη τροχιά που ηλεκτρίζει.</p>
<p>Τώρα τα χέρια κολλημένα στο τιμόνι,<br/>έξω στο δρόμο η ζωή μας ερημώνει,<br/>κάτω απ' τις ρόδες το παρόν αργοπεθαίνει,<br/>η πόλη μοιάζει σαν εικόνα ξεφτισμένη<br/>μέσα στο χρόνο, πάντα αδιάφορη και μόνη.</p>
<p>Και να, λοιπόν, που φτάσαμε εδώ πέρα,<br/>πέρα από κάθε δηλητήριο και χολέρα,<br/>με λίγες σκέψεις συντροφιά για τον καιρό μας,<br/>με λίγα βήματα να μένουν στο χορό μας,<br/>μικρές ανάσες καθαρού, μα λίγου αέρα.</p>
<p>Οι ώρες φεύγουν μες τα μπαρ και τις βιτρίνες,<br/>ζωή ντυμένη με φτερά και λαμαρίνες,<br/>ζωή που αφρίζει μες την άσφαλτο στημένη,<br/>σε κούρσα ξέφρενη ουρλιάζει και επιμένει,<br/>με άγνοια κινδύνου, μα στο τέλος κάτι μένει.</p>
<p>Τώρα τα χέρια κολλημένα στο τιμόνι,<br/>έξω απ' το τζάμι η βοή δεν με παγώνει,<br/>κάτω απ' τις ρόδες ένα μέλλον που διαφέρει,<br/>η πόλη απρόσωπη, μα πάντα θα προσφέρει,<br/>νέες αιτίες και αφορμές θα αφομοιώνει.</p>Για τη ζωήtag:spartinos.ning.com,2016-08-13:2305295:BlogPost:5074202016-08-13T18:29:22.000Zpanagiotis7http://spartinos.ning.com/profile/panagiotis7
<p>Η ζωή είναι ένας στίχος,<br></br>είμαστε όλοι ποιητές,<br></br>άλλοι είναι της ημέρας<br></br>κι άλλοι νύχτας τιμητές.</p>
<p>Η ζωή είναι μια φράση<br></br>που τη γράφουμε εμείς,<br></br>άλλοτε με σκόρπια λόγια<br></br>ή με λόγια της στιγμής.</p>
<p>Η ζωή είναι τραγούδι<br></br>και εμείς ερμηνευτές,<br></br>τραγουδάμε να ξεχνάμε<br></br>ή θυμόμαστε το χτες.</p>
<p>Η ζωή είναι καράβι<br></br>και εμείς ταξιδευτές,<br></br>άλλοι μέσα στα ναυάγια <br></br>κι άλλοι μέσα στις γιορτές.</p>
<p>Η ζωή είν' ένας ήλιος<br></br>και πλανήτες όλοι…</p>
<p>Η ζωή είναι ένας στίχος,<br/>είμαστε όλοι ποιητές,<br/>άλλοι είναι της ημέρας<br/>κι άλλοι νύχτας τιμητές.</p>
<p>Η ζωή είναι μια φράση<br/>που τη γράφουμε εμείς,<br/>άλλοτε με σκόρπια λόγια<br/>ή με λόγια της στιγμής.</p>
<p>Η ζωή είναι τραγούδι<br/>και εμείς ερμηνευτές,<br/>τραγουδάμε να ξεχνάμε<br/>ή θυμόμαστε το χτες.</p>
<p>Η ζωή είναι καράβι<br/>και εμείς ταξιδευτές,<br/>άλλοι μέσα στα ναυάγια <br/>κι άλλοι μέσα στις γιορτές.</p>
<p>Η ζωή είν' ένας ήλιος<br/>και πλανήτες όλοι εμείς,<br/>Άρης, Γη και Αφροδίτη,<br/>Δίας, Κρόνος και Ερμής.</p>
<p>Η ζωή είναι παιχνίδι<br/>κι είμαστε όλοι παιδιά,<br/>άλλοι παίζουν με το νου τους<br/>κι άλλοι παίζουν με καρδιά.</p>
<p>Η ζωή είν' αφετηρία,<br/>είναι και τερματισμός,<br/>η χαρά γίνεται γέλιο<br/>και η λύπη είναι λυγμός.</p>
<p>Η ζωή είναι μια λέξη<br/>που την λέμε από μικροί,<br/>μια αγάπη κι ένα μίσος,<br/>μια γλυκιά και μια πικρή.</p>
<p>Η ζωή είν' ένας στίχος<br/>που μιλάει για μια γη,<br/>για μια θάλασσα που φεύγει,<br/>μετά πέφτει μια σιγή...<br/>Αναρτήθηκε από Παναγιώτης Γ</p>Γράμματαtag:spartinos.ning.com,2016-07-31:2305295:BlogPost:5059742016-07-31T20:46:13.000Zpanagiotis7http://spartinos.ning.com/profile/panagiotis7
<p>Φτιάχνεις όλη μέρα σχέδια στο χαρτί,<br></br>γράφεις, μουτζουρώνεις πια το κάθε τι.</p>
<p>Λόγια του αέρα τρέχουν στο γυαλί<br></br>και την πόρτα κλείνεις σαν φυσάει πολύ.</p>
<p>Πλαστικές σημαίες κρύβουνε τη γη,<br></br>γίνανε σκουπίδια μέχρι την αυγή.</p>
<p>Άνθρωποι που μοιάζουν σαν αγάλματα,<br></br>γέλιο πια δεν βγάζουν, ούτε κλάματα.</p>
<p>Άδειοι είναι οι τοίχοι και άγρια η λησμονιά<br></br>και δεν ξημερώνει πια στη γειτονιά.</p>
<p>Γράφεις όλη μέρα γράμματα σκυφτός,<br></br>άδειος από λέξεις, άσημος…</p>
<p>Φτιάχνεις όλη μέρα σχέδια στο χαρτί,<br/>γράφεις, μουτζουρώνεις πια το κάθε τι.</p>
<p>Λόγια του αέρα τρέχουν στο γυαλί<br/>και την πόρτα κλείνεις σαν φυσάει πολύ.</p>
<p>Πλαστικές σημαίες κρύβουνε τη γη,<br/>γίνανε σκουπίδια μέχρι την αυγή.</p>
<p>Άνθρωποι που μοιάζουν σαν αγάλματα,<br/>γέλιο πια δεν βγάζουν, ούτε κλάματα.</p>
<p>Άδειοι είναι οι τοίχοι και άγρια η λησμονιά<br/>και δεν ξημερώνει πια στη γειτονιά.</p>
<p>Γράφεις όλη μέρα γράμματα σκυφτός,<br/>άδειος από λέξεις, άσημος αστός.</p>
<p>Φτιάχνεις όλη μέρα σχέδια στο χαρτί,<br/>τώρα τα κοράκια λέγονται αετοί.</p>
<p>Λόγια του αέρα μόλυναν το φως,<br/>καίγονται στο χρόνο λύκος κι αδελφός.</p>
<p>Πλαστικές σημαίες κρύβουν τη ζωή,<br/>νάυλον σακούλες χωρίς αναπνοή.</p>
<p>Άνθρωποι που μοιάζουν με προβλήματα,<br/>μείναν οι προθέσεις χωρίς ρήματα.</p>
<p>Σβήστηκαν οι τοίχοι, έμειναν μισοί,<br/>χάθηκε το μαύρο και το θαλασσί.</p>
<p>Γράφεις όλη μέρα γράμματα σκυφτός,<br/>ψάχνεις για τις λέξεις, άπιστος πιστός.</p>
<p>Γράφεις όλη μέρα γράμματα σκυφτός,<br/>άλλαξαν κι οι λέξεις, 'γίναν καθεστώς.</p>Είμαστε ωραίοιtag:spartinos.ning.com,2016-07-04:2305295:BlogPost:5044492016-07-04T20:10:48.000Zpanagiotis7http://spartinos.ning.com/profile/panagiotis7
<p><span>Μέσα στη ζάλη των ποιημάτων,</span><br></br><span>με αναμνήσεις παλιών ασμάτων,</span><br></br><span>γόνατο βάζω πάνω στο χώμα,</span><br></br><span>σηκώνομαι όρθιος για λίγο ακόμα.</span><br></br><br></br><span>Μες τα μοντέρνα τα καλοκαίρια</span><br></br><span>φτύνω τζιτζίκια τα μεσημέρια,</span><br></br><span>χύνω στους τοίχους μελάνι μαύρο,</span><br></br><span>μες τους ρεμπέτες αλήθειες θα 'βρω.</span><br></br><br></br><span>Είμαστε ωραίοι, είμαστε λίγοι,</span><br></br><span>μέσα στο νέφος που μας…</span></p>
<p><span>Μέσα στη ζάλη των ποιημάτων,</span><br/><span>με αναμνήσεις παλιών ασμάτων,</span><br/><span>γόνατο βάζω πάνω στο χώμα,</span><br/><span>σηκώνομαι όρθιος για λίγο ακόμα.</span><br/><br/><span>Μες τα μοντέρνα τα καλοκαίρια</span><br/><span>φτύνω τζιτζίκια τα μεσημέρια,</span><br/><span>χύνω στους τοίχους μελάνι μαύρο,</span><br/><span>μες τους ρεμπέτες αλήθειες θα 'βρω.</span><br/><br/><span>Είμαστε ωραίοι, είμαστε λίγοι,</span><br/><span>μέσα στο νέφος που μας τυλίγει,</span><br/><span>είμαστε ωραίοι, κρατάμε ακόμα,</span><br/><span>μέχρι να μπούμε στο μαύρο χώμα.</span><br/><br/><span>Μέσα στον κύκλο που με κλειδώσαν,</span><br/><span>μια ευκαιρία πάλι μου 'δώσαν,</span><br/><span>μα εγώ ακόμα δεν είπα τέλος,</span><br/><span>στη συμμορία θα μείνω μέλος.</span><br/><br/><span>Μες τη ομάδα την εκτός μόδας,</span><br/><span>άγριας κιθάρας και της μιας ρόδας,</span><br/><span>με μωβ διακρίσεις ξενυχτισμένων</span><br/><span>και με ατάκες καταραμένων.</span><br/><br/><span>Είμαστε ωραίοι, είμαστε λίγοι,</span><br/><span>μέσα στο νέφος που μας τυλίγει,</span><br/><span>όμως κανείς μας δεν ξενερώνει</span><br/><span>και δεν μας νοιάζει τι ξημερώνει.</span><br/><br/><span>Μέσα στη ζάλη των συγκινήσεων,</span><br/><span>φιλιά ερώτων και ροκ κινήσεων,</span><br/><span>χωρίς το χρήμα αυτοσκοπό μας</span><br/><span>πάντα θα λάμπει το μέτωπό μας.</span><br/><br/><span>Χωρίς της μάζας την προστασία,</span><br/><span>δεν μας ανήκει καμιά θυσία,</span><br/><span>ζούμε μονίμως σ' ένα ταξίδι,</span><br/><span>μα που θα πάμε το ξέρουμε ήδη.</span><br/><br/><span>Είμαστε ωραίοι, είμαστε μόνοι,</span><br/><span>μα δεν μας νοιάζει, δεν μας θυμώνει,</span><br/><span>παλιοί δραπέτες ονειροπόλοι,</span><br/><span>δεν μας ταιριάζουν οι νέοι ρόλοι.</span><br/><br/><span>Είμαστε ωραίοι, είμαστε ίσοι,</span><br/><span>δεν μας πειράζει, θα βρούμε λύση</span><br/><span>για ό,τι μας τρώει και μας ζορίζει,</span><br/><span>ποτέ κανένας δεν μας χωρίζει.</span></p>Του πρωινούtag:spartinos.ning.com,2016-06-07:2305295:BlogPost:5030962016-06-07T19:29:29.000Zpanagiotis7http://spartinos.ning.com/profile/panagiotis7
<p>Του πρωινού η διάσταση<br></br>αλλάζει και εξαρτάται,<br></br>από εκείνον που ξυπνά,<br></br>ή άλλον που κοιμάται.</p>
<p>Ο ένας ξημερώματα<br></br>γυρνάει από ξενύχτι,<br></br>εγκλωβισμός σε αρώματα<br></br>και σε γυναίκας δίχτυ.</p>
<p>Κι ο άλλος τα χαράματα<br></br>ξυπνάει για να μετρήσει<br></br>τα χίλια μεροκάματα<br></br>και ύστερα να σβήσει.</p>
<p>Του πρωινού τον θάνατο<br></br>τον έζησαν χιλιάδες,<br></br>άλλον τον κάνει αθάνατο<br></br>και άλλους σαν ραγιάδες.</p>
<p>Ο ένας χτίζει τ' όνειρο<br></br>σε μάρμαρο και πέτρα,<br></br>μα σε…</p>
<p>Του πρωινού η διάσταση<br/>αλλάζει και εξαρτάται,<br/>από εκείνον που ξυπνά,<br/>ή άλλον που κοιμάται.</p>
<p>Ο ένας ξημερώματα<br/>γυρνάει από ξενύχτι,<br/>εγκλωβισμός σε αρώματα<br/>και σε γυναίκας δίχτυ.</p>
<p>Κι ο άλλος τα χαράματα<br/>ξυπνάει για να μετρήσει<br/>τα χίλια μεροκάματα<br/>και ύστερα να σβήσει.</p>
<p>Του πρωινού τον θάνατο<br/>τον έζησαν χιλιάδες,<br/>άλλον τον κάνει αθάνατο<br/>και άλλους σαν ραγιάδες.</p>
<p>Ο ένας χτίζει τ' όνειρο<br/>σε μάρμαρο και πέτρα,<br/>μα σε καιρό παμπόνηρο<br/>και αδειάζει η φαρέτρα,</p>
<p>τα βέλη που τον πλάνεψαν,<br/>η φλόγα που τον καίει,<br/>τα χρόνια τον ορφάνεψαν<br/>και τώρα καταρρέει.</p>
<p>Ο άλλος φτιάχνει οράματα<br/>στην άμμο και στο χώμα,<br/>μα πριν απ' τα γεράματα<br/>ξαπλώνει σε άδειο στρώμα,</p>
<p>ένας τρελός που περπατά<br/>σε πάτωμα που τρίζει,<br/>τη μια δεν ξέρει που πατά,<br/>την άλλη ξαναρχίζει.</p>
<p>Του πρωινού η άνοιξη<br/>ψυχές θα σημαδεύει,<br/>άλλος με αγάπη θα ξυπνά<br/>κι άλλος θα τη γυρεύει.</p>
<p>Ο ένας στη νιρβάνα του<br/>φτερά θα ζωγραφίζει<br/>κι ο άλλος στη χαρμάνα του<br/>την τύχη του θα βρίζει.</p>
<p>Του πρωινού η άνοιξη,<br/>τον κόσμο ξημερώνει,<br/>άλλος με γέλιο ντύνεται<br/>και άλλος ξενερώνει.</p>
<p>Του πρωινού η άνοιξη<br/>ταξίδια θα φωτίζει,<br/>ένας θα φεύγει στ' άγνωστο<br/>κι άλλος ξαναγυρίζει.</p>Σαν Οδυσσέας ναυαγόςtag:spartinos.ning.com,2016-05-29:2305295:BlogPost:5029742016-05-29T21:50:35.000Zpanagiotis7http://spartinos.ning.com/profile/panagiotis7
<p>Τώρα που βρήκες την Ιθάκη,<br></br>σαν Οδυσσέας ναυαγός,<br></br>σαν βετεράνος κυνηγός<br></br>με άγριο βλέμμα σαν γεράκι.</p>
<p>Τώρα που έπεσε ο αέρας,<br></br>μπήκε στου αιόλου το ασκί,<br></br>πίνεις μονάχος σου ρακί<br></br>μέχρι τη δύση της ημέρας.</p>
<p>Δεν έχουν μείνει πια μνηστήρες,<br></br>η Πηνελόπη πια γριά<br></br>και δεν υπάρχει γιατρειά<br></br>ούτε υπάρχουν πια σωτήρες.</p>
<p>Τι κι αν τη σπίθα σου έχεις δώσει<br></br>στου Τηλεμάχου τη ματιά,<br></br>του τόξου σου τη σαιτιά<br></br>άλλος κανείς δεν θα τη νιώσει.</p>
<p>Ο…</p>
<p>Τώρα που βρήκες την Ιθάκη,<br/>σαν Οδυσσέας ναυαγός,<br/>σαν βετεράνος κυνηγός<br/>με άγριο βλέμμα σαν γεράκι.</p>
<p>Τώρα που έπεσε ο αέρας,<br/>μπήκε στου αιόλου το ασκί,<br/>πίνεις μονάχος σου ρακί<br/>μέχρι τη δύση της ημέρας.</p>
<p>Δεν έχουν μείνει πια μνηστήρες,<br/>η Πηνελόπη πια γριά<br/>και δεν υπάρχει γιατρειά<br/>ούτε υπάρχουν πια σωτήρες.</p>
<p>Τι κι αν τη σπίθα σου έχεις δώσει<br/>στου Τηλεμάχου τη ματιά,<br/>του τόξου σου τη σαιτιά<br/>άλλος κανείς δεν θα τη νιώσει.</p>
<p>Ο μόνος φίλος σου έχει φύγει,<br/>είχε το όνομα Αργός,<br/>πιστός σκυλίσιος οδηγός<br/>με τα άγρια νιάτα σου θα σμίγει.</p>
<p>Τώρα που βρήκες την Ιθάκη,<br/>την πιο στερνή σου τη φωλιά,<br/>τώρα δεν βγάζεις πια μιλιά<br/>για το θαλάσσιο το σαράκι.</p>
<p>Τώρα πια γράφεις τ' όνομά σου<br/>φορώντας γέρικα γυαλιά,<br/>με το κεφάλι στη θηλιά,<br/>τώρα για ήττες ετοιμάσου.</p>
<p>Όταν, λοιπόν, ξανά θα φύγεις<br/>μέσα από τούνελ της σιωπής,<br/>μέσα στο φως μιας αστραπής,<br/>ύστατη αλήθεια ξετυλίγεις.</p>
<p>Όταν, λοιπόν, ξανά θα φύγεις<br/>μέσα σε νύχτα του χιονιά,<br/>θα ξεχυθείς στη λησμονιά,<br/>σ' αυτή που πάντα καταλήγεις.</p>Ήλιος Θεόςtag:spartinos.ning.com,2016-05-27:2305295:BlogPost:5024202016-05-27T20:08:52.000Zpanagiotis7http://spartinos.ning.com/profile/panagiotis7
<p><span>Ήλιος Θεός, Ήλιος Χριστός,</span><br></br><span>Ήλιος Μωάμεθ, Βούδας,</span><br></br><span>σκοτάδι βγαίνει ο θάνατος,</span><br></br><span>Εφιάλτης και Ιούδας. </span><br></br><br></br><span>Κρατάω τα μάτια μου ανοιχτά,</span><br></br><span>πίνω τη μέρα φως μου,</span><br></br><span>κάνω τα δάκρυα όνειρα</span><br></br><span>μες τις καρδιές του κόσμου.</span><br></br><br></br><span>Ήλιος θεός, Ήλιος θνητός,</span><br></br><span>Σωκρατικός προφήτης,</span><br></br><span>φωτιά που πέφτει από ψηλά,</span><br></br><span>κι ένας Θεός…</span></p>
<p><span>Ήλιος Θεός, Ήλιος Χριστός,</span><br/><span>Ήλιος Μωάμεθ, Βούδας,</span><br/><span>σκοτάδι βγαίνει ο θάνατος,</span><br/><span>Εφιάλτης και Ιούδας. </span><br/><br/><span>Κρατάω τα μάτια μου ανοιχτά,</span><br/><span>πίνω τη μέρα φως μου,</span><br/><span>κάνω τα δάκρυα όνειρα</span><br/><span>μες τις καρδιές του κόσμου.</span><br/><br/><span>Ήλιος θεός, Ήλιος θνητός,</span><br/><span>Σωκρατικός προφήτης,</span><br/><span>φωτιά που πέφτει από ψηλά,</span><br/><span>κι ένας Θεός αλήτης.</span><br/><br/><span>Κρατάω τα μάτια μου ανοιχτά,</span><br/><span>κεριά μες το σκοτάδι,</span><br/><span>σκορπάει ο χρόνος τα όνειρα,</span><br/><span>μα αυτά γυρίζουν βράδυ.</span><br/><br/><span>Ήλιος Θεός, Ήλιος λαμπρός,</span><br/><span>Ήλιος Ερμής και Απόλλων,</span><br/><span>σαν πληγωμένος έρωτας</span><br/><span>σε αυγές ονειροπόλων.</span><br/><br/><span>Κρατάω τα μάτια μου ανοιχτά,</span><br/><span>κατάματα στον Ήλιο,</span><br/><span>ένας δραπέτης άνεμος</span><br/><span>σε ονειρικό βασίλειο.</span></p>Συμβολικό παράπονοtag:spartinos.ning.com,2016-05-24:2305295:BlogPost:5026952016-05-24T10:30:28.000Zpanagiotis7http://spartinos.ning.com/profile/panagiotis7
<p><span>Αυτό που φαίνεται σιωπή,</span><br></br><span>σαν παγωμένο χιόνι,</span><br></br><span>πουλιά πάνω στα σύρματα</span><br></br><span>της μουσικής μου οι τόνοι.</span><br></br><br></br><span>Αυτό που απλώνει σαν φωτιά</span><br></br><span>σε ξεραμένα φύλλα,</span><br></br><span>αντίδοτο στα θαύματα,</span><br></br><span>σκουλήκι μες τα μήλα.</span><br></br><br></br><span>Αυτό που γράφω με οργή</span><br></br><span>και με μελάνι μαύρο,</span><br></br><span>συμβολικό παράπονο,</span><br></br><span>τη λευτεριά μου να…</span></p>
<p><span>Αυτό που φαίνεται σιωπή,</span><br/><span>σαν παγωμένο χιόνι,</span><br/><span>πουλιά πάνω στα σύρματα</span><br/><span>της μουσικής μου οι τόνοι.</span><br/><br/><span>Αυτό που απλώνει σαν φωτιά</span><br/><span>σε ξεραμένα φύλλα,</span><br/><span>αντίδοτο στα θαύματα,</span><br/><span>σκουλήκι μες τα μήλα.</span><br/><br/><span>Αυτό που γράφω με οργή</span><br/><span>και με μελάνι μαύρο,</span><br/><span>συμβολικό παράπονο,</span><br/><span>τη λευτεριά μου να 'βρω.</span><br/><br/><span>Αυτός που ψάχνει θάνατο,</span><br/><span>τη μοναξιά του ψάχνει,</span><br/><span>ένα κουνούπι μόνο του</span><br/><span>τροφή για την αράχνη.</span><br/><br/><span>Αυτό που ήλιος φαίνεται,</span><br/><span>λογίζεται σαν άστρο,</span><br/><span>φωτίζει τα περάσματα</span><br/><span>στης λησμονιάς το κάστρο.</span><br/><br/><span>Αυτό που γράφω με οργή</span><br/><span>και με μελάνι μαύρο,</span><br/><span>ρητορικό παράπονο,</span><br/><span>τη λευτεριά μου να 'βρω.</span><br/><br/><span>Αυτό που πέφτει σαν σκιά,</span><br/><span>σαν μαύρη σκοτοδίνη,</span><br/><span>άλλη το λένε πόλεμο</span><br/><span>κι άλλοι το λεν' ειρήνη.</span><br/><br/><span>Αυτός που ψάχνει θάνατο,</span><br/><span>άλλο δεν περιμένει,</span><br/><span>δεν βρίσκει χώρο τ' όνειρο</span><br/><span>σε μια ψυχή θλιμμένη.</span><br/><br/><span>Αυτός που ψάχνει θάνατο,</span><br/><span>δεν ψάχνει τη θυσία,</span><br/><span>μα στη ζωή που έζησε</span><br/><span>δεν βρήκε σημασία.</span><br/><br/><span>Αυτό που γράφω με οργή</span><br/><span>και με μελάνι μαύρο,</span><br/><span>αναρχικό παράπονο,</span><br/><span>τη λευτεριά μου να 'βρω.</span><br/><br/><span>Αυτό που γράφω με οργή</span><br/><span>και με βαθύ μελάνι,</span><br/><span>αδιέξοδο παράπονο</span><br/><span>όμως θα με τρελάνει.</span></p>Ψηφιακή μοναξιάtag:spartinos.ning.com,2015-11-16:2305295:BlogPost:4897512015-11-16T13:03:56.000Zpanagiotis7http://spartinos.ning.com/profile/panagiotis7
<p>Η θλίψη ξαναφάνηκε σαν γέρικη φιγούρα,<br></br>σε ένα προφίλ του μέλλοντος, σκιά του διαδικτύου,<br></br>αρρωστημένος άνεμος που κίνησε μια σβούρα<br></br>σε μια σελίδα εικονική ηλεκτρικού φορτίου.</p>
<p>Η θλίψη τώρα κάθεται σαν μύγα στην οθόνη,<br></br>σε πληκτρολόγιο απρόσωπο που δεν μιλά, μα γράφει,<br></br>η μοναξιά ξανάρχεται μ' άλλη μορφή σκοτώνει,<br></br>καλωδιωμένος θάνατος με μυρωδιά από θειάφι.</p>
<p>Τα όνειρα μπαγιάτισαν, τα μάτια πια δεν κλαίνε,<br></br>σ' ένα στημένο διάκοσμο ακίνητων…</p>
<p>Η θλίψη ξαναφάνηκε σαν γέρικη φιγούρα,<br/>σε ένα προφίλ του μέλλοντος, σκιά του διαδικτύου,<br/>αρρωστημένος άνεμος που κίνησε μια σβούρα<br/>σε μια σελίδα εικονική ηλεκτρικού φορτίου.</p>
<p>Η θλίψη τώρα κάθεται σαν μύγα στην οθόνη,<br/>σε πληκτρολόγιο απρόσωπο που δεν μιλά, μα γράφει,<br/>η μοναξιά ξανάρχεται μ' άλλη μορφή σκοτώνει,<br/>καλωδιωμένος θάνατος με μυρωδιά από θειάφι.</p>
<p>Τα όνειρα μπαγιάτισαν, τα μάτια πια δεν κλαίνε,<br/>σ' ένα στημένο διάκοσμο ακίνητων εικόνων,<br/>ατροφικά αισθήματα και οι καρδιές δεν καίνε,<br/>τα λόγια μοιάζουν με άψυχες κραυγές των τηλεφώνων.</p>
<p>Τα οράματα σταυρώθηκαν σε ψηφιακούς δυνάστες,<br/>υψώσαν τα παράσιτα δική τους βασιλεία,<br/>ξεθάψανε και κάψανε αστούς και μετανάστες<br/>σε νέα μέτρα φτιαξανε για πάντα τη φιλία.</p>
<p>Το μέλλον ξαναγράφεται σε άδεια μπαταρία,<br/>αρρωστημένο κι άσχημο, δεμένο με καλώδια,<br/>σαν διαρροή ο έρωτας με ηλεκτρική κυρία,<br/>φαντάζει βραχυκύκλωμα σε ιδρωμένα πόδια.</p>
<p>Η θλίψη τώρα γράφεται με ασύρματη γραφίδα,<br/>σε ένα παρόν που ελέγχεται σε αγορασμένη βάση,<br/>ο κόσμος όλος ντύνεται με προστασίας ασπίδα<br/>και ο φορτισμένος θάνατος σε ανεβασμένη τάση.</p>Οι θεωρίεςtag:spartinos.ning.com,2015-09-03:2305295:BlogPost:4880762015-09-03T21:14:39.000Zpanagiotis7http://spartinos.ning.com/profile/panagiotis7
<p><span>Οι δικές σου θεωρίες</span><br></br><span>και οι δικές μου από κοντά,</span><br></br><span>ξάφνου γίνονται κυρίες</span><br></br><span>με τα πόδια ανοιχτά.</span><br></br><br></br><span>Ξεπουλούν την παρθενιά τους</span><br></br><span>σε μια δύσκολη στιγμή</span><br></br><span>και τα εύκολα κορμιά τους,</span><br></br><span>σε μια ανοίκεια πληρωμή.</span><br></br><br></br><span>Οι δικές σου θεωρίες</span><br></br><span>και οι δικές μου από κοντά</span><br></br><span>γράψανε τις ιστορίες,</span><br></br><span>μα βουλιάξαν στα…</span></p>
<p><span>Οι δικές σου θεωρίες</span><br/><span>και οι δικές μου από κοντά,</span><br/><span>ξάφνου γίνονται κυρίες</span><br/><span>με τα πόδια ανοιχτά.</span><br/><br/><span>Ξεπουλούν την παρθενιά τους</span><br/><span>σε μια δύσκολη στιγμή</span><br/><span>και τα εύκολα κορμιά τους,</span><br/><span>σε μια ανοίκεια πληρωμή.</span><br/><br/><span>Οι δικές σου θεωρίες</span><br/><span>και οι δικές μου από κοντά</span><br/><span>γράψανε τις ιστορίες,</span><br/><span>μα βουλιάξαν στα ανοιχτά.</span><br/><br/><span>Αρνηθήκαν τις αιτίες</span><br/><span>που μας έφεραν εδώ,</span><br/><span>τώρα μοιάζουνε αστείες</span><br/><span>χωρίς μέτρο και φειδώ.</span><br/><br/><span>Οι δικές σου θεωρίες</span><br/><span>και οι δικές μου ολοταχώς,</span><br/><span>βγήκαν έξω από πορείες</span><br/><span>και χαθήκαν δυστυχώς.</span><br/><br/><span>Ανταλλάξαν καταιγίδες</span><br/><span>με σταγόνες της βροχής</span><br/><span>και βουλιάξαν σε παγίδες</span><br/><span>της πιο ψεύτρας εποχής.</span><br/><br/><span>Οι δικές σου θεωρίες</span><br/><span>και οι δικές μου τώρα πια,</span><br/><span>ζωγραφιές σε γαλαρίες</span><br/><span>και σε απόμερα γιαπιά.</span><br/><br/><span>Κι ήρθε η ώρα για τις πράξεις,</span><br/><span>μα έγινε το φως σκιά</span><br/><span>και η ελπίδα για να αλλάξεις</span><br/><span>έχει γίνει πια γριά.</span><br/><br/><span>Κι ήρθε η ώρα για τις πράξεις,</span><br/><span>μα έχει πέσει πια σιγή</span><br/><span>και η ελπίδα για να αλλάξεις</span><br/><span>μες το ψέμα έχει πνιγεί.</span></p>Είδαν πολλά τα μάτια μουtag:spartinos.ning.com,2014-07-28:2305295:BlogPost:4741892014-07-28T19:50:39.000Zpanagiotis7http://spartinos.ning.com/profile/panagiotis7
<p>Είδαν πολλά τα μάτια μου<br></br>στου ουρανού τον θρόνο,<br></br>τη μια γινόμουν συννεφιά,<br></br>την άλλη υδάτινα καρφιά<br></br>πάνω στη γη καρφώνω.</p>
<p>Είδαν πολλά τα μάτια μου<br></br>σαν γλάρος του πελάγου,<br></br>πάνω από πέτρινα νησιά,<br></br>τα βαφτισμένα θαλασσιά<br></br>απ' την πνοή ενός μάγου.</p>
<p>Είδαν πολλά τα μάτια μου<br></br>σαν λεύκα και πλατάνι,<br></br>με χαραγμένο τον κορμό,<br></br>με μια καρδιά για λυτρωμό,<br></br>ψυχούλα να ζεστάνει.</p>
<p>Είδαν πολλά τα μάτια μου<br></br>σε φορτηγά καράβια,<br></br>στων…</p>
<p>Είδαν πολλά τα μάτια μου<br/>στου ουρανού τον θρόνο,<br/>τη μια γινόμουν συννεφιά,<br/>την άλλη υδάτινα καρφιά<br/>πάνω στη γη καρφώνω.</p>
<p>Είδαν πολλά τα μάτια μου<br/>σαν γλάρος του πελάγου,<br/>πάνω από πέτρινα νησιά,<br/>τα βαφτισμένα θαλασσιά<br/>απ' την πνοή ενός μάγου.</p>
<p>Είδαν πολλά τα μάτια μου<br/>σαν λεύκα και πλατάνι,<br/>με χαραγμένο τον κορμό,<br/>με μια καρδιά για λυτρωμό,<br/>ψυχούλα να ζεστάνει.</p>
<p>Είδαν πολλά τα μάτια μου<br/>σε φορτηγά καράβια,<br/>στων οριζόντων τις γραμμές,<br/>σκιές που πλέκουν διαδρομές<br/>στου χρόνου τη μοράβια.</p>
<p>Είδαν πολλά τα μάτια μου,<br/>μου 'παν πολλά οι λέξεις,<br/>σε μια φωνή, σε μια πνοή,<br/>σε μια γεμάτη αναπνοή,<br/>θα είσαι ό,τι διαλέξεις.</p>
<p>Είδαν πολλά τα μάτια μου<br/>σε δρόμους χωρίς τέλος,<br/>και ακόμα μένω ζωντανός,<br/>ένας αλήτης ταπεινός<br/>και αλύτρωτος Οθέλλος.</p>Κερνάει ο νους ...tag:spartinos.ning.com,2014-07-16:2305295:BlogPost:4738822014-07-16T17:03:57.000Zpanagiotis7http://spartinos.ning.com/profile/panagiotis7
<p><span>Μες τις αυλές των ποιητών μας,</span><br></br><span>ριζώνει ο χρόνος και επιμένει,</span><br></br><span>μέσα στα φύλλα του οι θλιμμένοι,</span><br></br><span>αντιγραφές των εαυτών μας.</span><br></br><br></br><span>Γυάλινα σώματα διαφάνειας,</span><br></br><span>καρδιές, αιμάτινες θυρίδες</span><br></br><span>να μαρτυρούν αυτά που είδες</span><br></br><span>μες τους καθρέπτες της αφάνειας.</span><br></br><br></br><span>Κερνάει ο νους αυτό το κάτι,</span><br></br><span>που αναζητάς παντού και πάντα,</span><br></br><span>μες την…</span></p>
<p><span>Μες τις αυλές των ποιητών μας,</span><br/><span>ριζώνει ο χρόνος και επιμένει,</span><br/><span>μέσα στα φύλλα του οι θλιμμένοι,</span><br/><span>αντιγραφές των εαυτών μας.</span><br/><br/><span>Γυάλινα σώματα διαφάνειας,</span><br/><span>καρδιές, αιμάτινες θυρίδες</span><br/><span>να μαρτυρούν αυτά που είδες</span><br/><span>μες τους καθρέπτες της αφάνειας.</span><br/><br/><span>Κερνάει ο νους αυτό το κάτι,</span><br/><span>που αναζητάς παντού και πάντα,</span><br/><span>μες την ομίχλη των σαράντα</span><br/><span>βαθειά ψυχή και οφθαλμαπάτη.</span><br/><br/><span>Μέσα σε ανώνυμα σημάδια</span><br/><span>κρύβονται οι λύπες που μας ζώνουν,</span><br/><span>τα καλοκαίρια θα μας σώνουν</span><br/><span>απ' του χειμώνα τα σκοτάδια.</span><br/><br/><span>Σε χίλια μέτωπα παλεύεις</span><br/><span>μέχρι το τέλος του αγώνα,</span><br/><span>να βγεις απ' έξω απ' την εικόνα,</span><br/><span>άλλη ταυτότητα γυρεύεις.</span><br/><br/><span>Κερνάει ο νους αυτό το κάτι,</span><br/><span>το σιωπηλό σου μεγαλείο,</span><br/><span>φτιαγμένο απ' όνειρα βιβλίο,</span><br/><span>μαύρο κοράκι και άσπρο άτι.</span><br/><br/><span>Πάνω στο χώμα του ονείρου</span><br/><span>μοιάζει ο χρόνος με ένα δέντρο,</span><br/><span>φτάνουν οι ρίζες του στο κέντρο</span><br/><span>αυτού του κόσμου του απείρου.</span><br/><br/><span>Κι αν ζώνουν φίδια τα κορμιά μας,</span><br/><span>πελώρια ψέματα μιζέριας,</span><br/><span>πάντα οι κραυγές κάποιας ιέρειας</span><br/><span>θα πυρπολούν την ερημιά μας.</span><br/><br/><span>Κερνάει ο νους αυτό το κάτι,</span><br/><span>δίνει σε κάποιους τα φτερά του,</span><br/><span>πετάει ο καθείς με τη σειρά του</span><br/><span>για της αλήθειας το παλάτι.</span><br/><br/><span>Κερνάει ο νους αυτό το κάτι</span><br/><span>που διαπερνά το πεπρωμένο,</span><br/><span>μένει να βρεις που είναι κρυμμένο</span><br/><span>το ξεχασμένο μονοπάτι.</span></p>