Μια δίψα κέρινη,χλωμή, κατατρέχει το λησμονημένο διάβα μου μια θλίψη απάνεμη,ωκεάνια,αφήνει ίχνη στη νυχτωμένη σιωπή θέλω να ποτίσω τη στέρφα,ακάματη γη με ανέλπιστη αναταραχή να διαφεντεύω κάλπικα πελάγη δαμάζοντας την κοφτή ανάσα μου Χρόνια μύρια... κλεισμένος σε αδιάβατους λαβυρίνθους ερμητικούς χρόνια θηρία... καταχωνιασμένος στα έρημα σπίτια ο αγνώμων νους θέλω να αφεθώ στα επιτύμβια χάδια…